ไม่ก็วิ่งหาอะไรบางอย่าง

ตั้งแต่ คน ข้าวของเครื่องใช้ หนู งู แมว

(พวกสัตว์ตัวเล็กๆน่ารักๆ อย่างกระต่ายหรือแฮมสเตอร์นี่ชอบมาเข้าฝันเราอยู่บ่อยๆ)

เมื่อคืน 

เราฝันถึงไอติม

แน่นอนว่าไม่ใช่วิ่งหนี

เราวิ่งหามัน

บ้าน 2 ชั้นที่คุ้นเคย

TOP 3 ของสถานที่ที่มักจะเป็นแบ็คกราวน์ในความฝันของเราเสมอ 

บ้านที่เราอยู่มาตั้งแต่เกิด

จนถึงอายุ 15 

บ้านไม่ได้หายไปไหน

คนที่บ้านก็ไม่ได้หายไปไหน

มีแค่เรา ที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นทุกวันแล้ว 

ชีวิตในกรุงเทพ

ที่เพิ่งรู้สึกตัวตอนที่พิมพ์อยู่นี่เองว่าเกือบสิบปีแล้ว

เวลาเดินเร็วเสมอ

วันนี้ เปลี่ยนไปเป็นเมื่อวาน

แล้วเมื่อวานก็กลายเป็นหลายเดือนก่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

รู้ตัวอีกที ก็ทำงานประจำงานแรกมาได้เกือบ 5 เดือนแล้ว 

เมื่อไม่กี่วันก่อน

จังหวะที่กำลังเข้าห้องน้ำที่ออฟฟิศ

อยู่ๆก็จำขึ้นมาได้ว่าช่วงที่เข้ามาทำงานใหม่ๆ

เคยเข้ามานั่งร้องไห้ในระบบไร้เสียงที่นี่

แต่ ลืมไปแล้วว่าร้องเพราะอะไร

5 เดือนนี่มันทำคนความจำเลอะเลือนได้ขนาดนี้เลยหรอ

ฟิล์ม kodakรุ่นที่ถูกที่สุด ยังค้างอยู่ในกล้องตัวเดิมมาหลายเดือนแล้ว

จริงๆอาจถึงปีด้วยซ้ำ 

นานซะจนลืมไปแล้วว่าไอรูปที่ถ่ายไปครึ่งนึง เป็นรูปอะไรบ้าง

พอไม่ได้ออกไปเที่ยว

ก็ไม่รู้จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายอะไรเลยแฮะ

ท้องฟ้าจากชั้น 11 กับคอมเพรสเซอร์แอร​์ 

ถูกถ่ายจนพรุนหมดแล้ว 

ตรงคอกที่ทำงานมีแกลเลอรี่เล็กๆของเราอยู่

พี่ๆมักจะบอกว่าดูให้มีกำลังใจทำงานใช่มั้ย

เรายิ้มตอบ

มองไปทีไรก็ได้แต่คิดว่า

' กุมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย '

ตายละ แทนที่จะติดแล้วดี

เราวิ่งหาไอติมแท่งอย่างร้อนรน

วนไปที่ตู้เย็นในครัว ตู้เย็นที่ห้องรับแขก

เปิดซ้ำแล้วซ้ำอีก

ก็ไม่เจอ

กับอีแค่ไอติม เราวิ่งหาจนเหนื่อย

แถมเครียดไปหมด

สุดท้าย วิ่งขึ้นชั้น 2 

เปิดตู้เย็นที่ไม่มีในความเป็นจริง

ไอติม 3-4 อันวางเรียงอยู่ในช่องแช่แข็ง

แล้วเราก็ตื่น

เราหาไอติมเจอแล้ว

แต่เราไม่ได้กิน

และเราก็ยังไม่รู้ว่า เรามาทำอะไรที่นี่.