เรามักจะฝันว่าเราวิ่งหนีอะไรบางอย่าง
ไม่ก็วิ่งหาอะไรบางอย่าง
ตั้งแต่ คน ข้าวของเครื่องใช้ หนู งู แมว
(พวกสัตว์ตัวเล็กๆน่ารักๆ อย่างกระต่ายหรือแฮมสเตอร์นี่ชอบมาเข้าฝันเราอยู่บ่อยๆ)
เมื่อคืน
เราฝันถึงไอติม
แน่นอนว่าไม่ใช่วิ่งหนี
เราวิ่งหามัน
บ้าน 2 ชั้นที่คุ้นเคย
TOP 3 ของสถานที่ที่มักจะเป็นแบ็คกราวน์ในความฝันของเราเสมอ
บ้านที่เราอยู่มาตั้งแต่เกิด
จนถึงอายุ 15
บ้านไม่ได้หายไปไหน
คนที่บ้านก็ไม่ได้หายไปไหน
มีแค่เรา ที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นทุกวันแล้ว
ชีวิตในกรุงเทพ
ที่เพิ่งรู้สึกตัวตอนที่พิมพ์อยู่นี่เองว่าเกือบสิบปีแล้ว
เวลาเดินเร็วเสมอ
วันนี้ เปลี่ยนไปเป็นเมื่อวาน
แล้วเมื่อวานก็กลายเป็นหลายเดือนก่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
รู้ตัวอีกที ก็ทำงานประจำงานแรกมาได้เกือบ 5 เดือนแล้ว
เมื่อไม่กี่วันก่อน
จังหวะที่กำลังเข้าห้องน้ำที่ออฟฟิศ
อยู่ๆก็จำขึ้นมาได้ว่าช่วงที่เข้ามาทำงานใหม่ๆ
เคยเข้ามานั่งร้องไห้ในระบบไร้เสียงที่นี่
แต่ ลืมไปแล้วว่าร้องเพราะอะไร
5 เดือนนี่มันทำคนความจำเลอะเลือนได้ขนาดนี้เลยหรอ
ฟิล์ม kodakรุ่นที่ถูกที่สุด ยังค้างอยู่ในกล้องตัวเดิมมาหลายเดือนแล้ว
จริงๆอาจถึงปีด้วยซ้ำ
นานซะจนลืมไปแล้วว่าไอรูปที่ถ่ายไปครึ่งนึง เป็นรูปอะไรบ้าง
พอไม่ได้ออกไปเที่ยว
ก็ไม่รู้จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายอะไรเลยแฮะ
ท้องฟ้าจากชั้น 11 กับคอมเพรสเซอร์แอร์
ถูกถ่ายจนพรุนหมดแล้ว
ตรงคอกที่ทำงานมีแกลเลอรี่เล็กๆของเราอยู่
พี่ๆมักจะบอกว่าดูให้มีกำลังใจทำงานใช่มั้ย
เรายิ้มตอบ
มองไปทีไรก็ได้แต่คิดว่า
' กุมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย '
ตายละ แทนที่จะติดแล้วดี
เราวิ่งหาไอติมแท่งอย่างร้อนรน
วนไปที่ตู้เย็นในครัว ตู้เย็นที่ห้องรับแขก
เปิดซ้ำแล้วซ้ำอีก
ก็ไม่เจอ
กับอีแค่ไอติม เราวิ่งหาจนเหนื่อย
แถมเครียดไปหมด
สุดท้าย วิ่งขึ้นชั้น 2
เปิดตู้เย็นที่ไม่มีในความเป็นจริง
ไอติม 3-4 อันวางเรียงอยู่ในช่องแช่แข็ง
แล้วเราก็ตื่น
เราหาไอติมเจอแล้ว
แต่เราไม่ได้กิน
และเราก็ยังไม่รู้ว่า เรามาทำอะไรที่นี่.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in