ลังเล — จะเคาะประตูดีหรือไม่ ไคล์ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยแน่ใจว่าจะเจออะไรหลังบานประตู

หนึ่งวันของที่นี่ยาวนาน 24 ชั่วโมง เจ็ดวันรวมกันเป็นหนึ่งสัปดาห์ สี่สัปดาห์รวมเป็นหนึ่งเดือน และ 12 เดือนรวมกันเป็นหนึ่งปี ง่ายดายเหมือนแบบฝึกหัดเติมคำของเด็กประถมหนึ่ง พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกและตกทางทิศตะวันตก ฤดูกาลผันผ่าน บางครั้งกลางคืนยาวนานกว่ากลางวันและบางคราวก็กลับกัน ดวงจันทร์กลมโตเต็มดวง เว้าแหว่งเป็นเสี้ยวก่อนจะหายลับ น้ำขึ้นน้ำลงบนชายหาดตามกฎเกณฑ์ธรรมชาติ ทั้งหมดดูเหมือนความพยายามนำชีวิตเก่ากลับคืนมาให้ ที่นี่ก็เหมือนที่โน่นและที่อื่นๆ ที่มนุษย์โลกเคยท่องไป ต่างกันอย่างเดียวตรงที่พวกเขาต่างรู้ดีไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ดังนั้น เมื่อไคล์พาเบรนดอลมาที่อพาร์ตเมนต์หมายเลข 14 คนตายหมาดๆ จึงไม่พลาดที่จะแค่นเสียงหัวเราะ “พวกนายต้องล้อเล่นแน่ๆ” เขาว่า หันกลับไปมองห้องนั่งเล่นรวมในอาคารอย่างไม่เชื่อสายตา “นี่มันไร้สาระสิ้นดี”

ใช่ ไร้สาระสิ้นดี ไคล์รู้ เหมือนตอนที่เขาตามลุคลงมาที่นี่เป็นครั้งแรก รถไฟใต้ดินเที่ยวแรกของวันที่หนึ่งพฤศจิกายนแน่นขนัด เขายืนเบียดเสียดกับวิญญาณและยมทูตท่าทางอิดโรยราวกับผ่านปาร์ตี้ใหญ่กันมา เอกสารแผ่นใหม่ที่มีชื่อของเขาถูกหยิบยื่นมาให้ แจกแจงรายละเอียดว่าคำขอย้ายที่อยู่เสร็จสมบูรณ์ “ผมไม่ได้ขอสักหน่อย” เขาแย้ง “มันเป็นระเบียบ” ลุคตอบ เฉลยความจริงว่าวิญญาณอย่างเขามีโอกาสวนเวียนอยู่บนโลกเป็นปีเพราะการตายผิดธรรมชาติ และเพราะทรัพยาการที่นี่ไม่พอรับวิญญาณใหม่ๆ ผีความประพฤติดีจึงถูกจัดสรรให้อยู่ต่ออีกหน่อยจนกว่าจะถึงเวลา “ความประพฤติดีบ้านคุณสิ” เขาเป็นอาชญากรชัดๆ ไคล์จำได้ว่าตัวเองโวยวายจนคนตายแตกตื่นทั้งขบวน สบถสาบานด่าระบอบเผด็จการที่ควบคุมกระทั่งผีสาง และเมื่อรถไฟจอด เขาใส่ตีนผีเผ่นหนีแทบจะทันที

ท้องถนน อาคาร ตึกรามบ้านช่อง ร้านรวงต่างๆ ที่นี่แทบจะเลียนแบบที่ที่เขาจากมา คนออกแบบคงคิดไปเองว่านั่นชวนให้ผู้มาใหม่อุ่นใจและรู้สึกเป็นที่ต้อนรับ ทั้งที่ความจริงคำว่าสะเทือนใจ ชวนขนลุก และเขย่าขวัญน่าจะเป็นความประทับใจแรกที่ถูกต้องมากกว่า ใครบางคนกดกริ่งจักรยานใส่เพราะว่าเขายืนขวางทาง และถ้าตาไม่ฝาด ไคล์คิดว่าเขาเห็นรถขายไอศกรีมเปิดเพลงโฆษณาเสียงดัง ลุคไม่เห็นบอกว่าจริงๆ แล้ว โลกหลังความตายคือเกมซิมมูเลชั่นของเด็กอายุ 12 ขวบ — เขายืนบื้อใบ้จนกระทั่งโดนพรรคพวกยมทูตรวบตัวหลังจากนั้นไม่นาน

ไคล์ไม่ได้โดนลงโทษอะไร เขาได้รับบ้านหลังใหม่ (ห้อง 1002 อพาร์ตเมนต์หมายเลขสาม) เครื่องเรือนเรียบง่ายสะอาดตา ตู้เสื้อผ้าที่มีเครื่องแต่งกายตรงตามรสนิยม ชั้นวางของที่อัดแน่นด้วยหนังสือใหม่เอี่ยมและดีวีดี โทรทัศน์จอแอลซีดีและเครื่องเล่นแผ่นเสียงชั้นยอด ตลอดจนหน้าต่างกระจกที่เผยให้เห็นทิวทัศน์สวนสาธารณะร่มรื่น เผลอๆ จะดียิ่งกว่าตอนมีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้เสียอีก คุณลุงยมทูตอวยพรให้เขาอยู่อย่างสุขสันต์ แต่ไคล์นึกไม่ออกว่าเขาทำกรรมดีอะไรไว้ ถึงได้คู่ควรกับชีวิตหลังความตายอันสุขสันต์ที่ว่า เว้นแต่ว่านี่ไม่ใช่การใช้ชีวิตครั้งใหม่ ไม่ใช่รางวัลตอบแทนคุณงามความดีอะไร แต่เป็นการลงทัณฑ์ที่มาในรูปแบบเรือนจำสไตล์สแกนดิเนเวียน

เพราะฉะนั้น หลังจากเขาเปิดประตูห้องพักให้เบรนดอลเมื่อบ่ายวานนี้ ไคล์จึงไม่ได้เอ่ยคำว่า “ขอให้อยู่อย่างมีความสุข” ตามระเบียบการ ในเมื่อประเด็นเรื่องที่ว่าคนตายสามารถมีความสุขอยู่ที่นี่ได้หรือไม่’ ยังเป็นที่ถกเถียงของวิญญาณฝ่ายซ้ายอยู่เนืองๆ

ลังเล — จะเคาะประตูดีหรือไม่ ไคล์ขมวดคิ้ว ไม่ค่อยแน่ใจว่าใครคนที่อยู่หลังประตูบานนั้นจะเปิดให้หรือเปล่า

เบรนดอลไม่ได้พูดอะไรมากนักตอนที่พวกเขาเจอกันกลางสายฝน อาการช็อกเป็นเรื่องธรรมดา เขาพยายามทำตามคู่มือในแบบที่ลุคคงภาคภูมิใจ แต่คำพูดปลอบโยนตามสูตรพวกนั้นหล่นหายไปตามทางที่นำมาสู่สถานีรถไฟ ร่างผอมๆ ของอีกฝ่ายสั่นเทาจนเขาต้องให้หยิบยืมเสื้อโค้ต (เปล่าประโยชน์ พวกเขารู้ดีว่าไม่มีทางอื่นนอกจากทำตัวให้ชิน ทั้งกับความตายและความหนาวเย็น) ภาพดังกล่าวช่างคุ้นตา เหมือนใครเดินมารื้อลิ้นชักความทรงจำแล้วยื่นรูปถ่ายชายหนุ่มที่เปียกปอนเพราะชอบลืมร่มใส่หน้าของไคล์ คำว่า นายหัวฟักทอง ติดอยู่ที่ริมฝีปาก ไม่อาจพูดออกไปได้ เขาเอ่ยมันเป็นพันๆ ครั้งในหัวจนกระทั่งลืมวิธีพูดมันออกมาในความเป็นจริง เมื่อห่างด้วยสถานที่และกาลเวลา ชื่อเล่นนั่นฟังดูใจร้ายอย่างบอกไม่ถูก

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากนั้นไม่นาน เบรนดอลจะทำให้เขานึกแน่ใจว่า ใช่ นั่นแหละนายหัวฟักทองของฉัน ด้วยการจู่โจมสารพัดคำถาม ความสัมพันธ์ของพวกเขาก่อกำเนิดในเครื่องหมายปรัศนีและเป็นเช่นนั้นเรื่อยมา แต่คราวนี้ไคล์มีคู่มือไขข้อข้องใจฉบับปรับปรุงใหม่ยื่นให้พร้อมสรรพ ติดอยู่ตรงที่ว่าเบรนดอลดันยัวะขึ้นมา “นายเป็นบ้าอะไรวะ” หมอนั่นตะโกน ก่อนจะเขวี้ยงคู่มือเล่มหนาไปชนกำแพงดังตุ้บ เขาไม่รู้เลยว่านายหัวฟักทองอารมณ์ร้ายเหลือเชื่อ เขาเป็นอย่างนี้มานานแล้วหรือเพิ่งพัฒนาความหัวร้อนในช่วงที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน หรือว่าเป็นเพราะความตายเป็นตัวเร่งปฏิกิริยารุนแรงกันแน่ ไคล์เคยเจอผู้ชายร่างยักษ์ท่าทางดิบเถื่อนฟาดงวงฟาดงา (และฟาดหน้าของเขา) มาแล้ว แต่นี่มัน —

จู่ๆ โดยที่เขาไม่คาดคิด เบรนดอลก็ทรุดฮวบไปบนโซฟา สองมือปิดหน้า ร่างกายสั่นไหวตามแรงสะอื้น 

ระเบียบการชี้แนะว่าการสัมผัสเพื่อปลอบโยนสามารถทำได้ในกรณีที่จำเป็น หลังจากใคร่ครวญนานหนึ่งนาทีเต็ม วิจารณญาณของไคล์ก็ตัดสินว่านั่นแหละจำเป็น นายหัวฟักทองปวกเปียกในอ้อมแขนของเขาอย่างหมดท่า หยาดน้ำตาที่ซึมเปื้อนเสื้อเชิ้ตน่าจะบรรจุความลับ อดีต และอนาคตที่ไคล์ไม่มีวันล่วงรู้เอาไว้มหาศาล แม้เขาจะไม่แน่ใจนักว่าพอตายไปแล้ว สิ่งที่พวกเขาเผชิญอยู่คือพรหรือโทษทัณฑ์ แต่ความสามารถในการรู้สึกถึงสิ่งต่างๆ ดูจะเป็นคำสาปอย่างแน่แท้ ทำไมเราถึงไม่แน่นิ่งเหมือนแผ่นหินบนหลุมศพ ทำไมเราถึงไม่แตกดับและหายไป เขาเองก็ถามคำเดียวกับเบรนดอล

ทำไมคนเราถึงยังต้องเจ็บปวดเมื่อตายไปแล้ว 

ไคล์คิดว่าเขารู้คำตอบก็ตอนที่นายหัวฟักทองสูดหายใจลึกหลังตั้งสติได้ หน้าและจมูกแดงๆ ของเขาตัดกับสีผมอย่างร้ายกาจ เบรนดอลยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำตาจากแก้ม ชั่วขณะนั้นเองที่ไคล์ตระหนักได้ว่าเขาโง่เง่าและตาบอดเพียงใด นายหัวฟักทองไม่ใช่นายหัวฟักทองของเขาอีกต่อไปแล้ว แหวนสีเงินบนนิ้วนางข้างซ้ายบอกไว้เช่นนั้น

ง่ายๆ ไคล์คิด — คนเราเจ็บปวดก็เพราะว่าเราตายไปแล้ว

ลังเล — จะเคาะประตูดีหรือไม่ ไคล์ขมวดคิ้ว แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้เคาะ

เขาพูดว่า “ฉันเสียใจ” อีกครั้ง ก่อนจะโดนไล่ส่งออกมาอย่างนุ่มนวลกว่าเดิมเล็กน้อย “ขอฉันอยู่คนเดียวเถอะ ได้โปรด” เบรนดอลกล่าวเสียงอู้อี้ นั่นเป็นบทสนทนาสุดท้ายของพวกเขาจนถึงเช้านี้ ไคล์นึกขอบคุณกฎที่ทำให้พวกเขาไม่อาจจบชีวิตตัวเองได้อีกรอบเป็นครั้งแรก แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยืนอยู่หน้าห้องเพื่อฟังเสียงสะอื้นรอบที่สองจนกระทั่งพวกที่สำนักงานตามตัวกลับไป คืนนั้นเขาเดินเตร่ตามท้องถนนว่างเปล่าจนรุ่งสาง คอยเช็กข้อความแจ้งเหตุฉุกเฉิน และมาโผล่ที่หน้าห้องห้องเดิมพร้อมพัมพ์กิ้นสไปซ์ลาเต้ในตอนเช้า อาหารและเครื่องดื่มเป็นเพียงเครื่องมือทางจิตวิทยา และเขากำลังจะโยนมันทิ้งถังขยะเมื่อคิดดีแล้วว่าวิธีนี้ช่างโง่บัดซบ

ห้องบางห้องก็ไม่มีกุญแจ ประตูบางบานเปิดได้แค่จากข้างใน 

เครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าของเขาสั่นเบาๆ มีคนตายอีกแล้ว ไคล์เปลี่ยนใจ วางกาแฟไว้หน้าห้อง และหันหลังกลับไปสู่โลกอีกใบที่เขาทอดทิ้งและทอดทิ้งเขา

โชคดี วันนี้ฝนไม่ตก