เขาคือนายแบบค่าตัวถูก ที่ภาพลักษณ์เชยไม่เข้ากับยุคสมัย ส่วนอีกคนคือช่างภาพแฟชั่น ที่ฐานะร่ำรวยจนชวนให้ตกตะลึง เส้นขนานสองเส้นกลับมาประจบกันที่มุมมุมหนึ่ง เขาคิดว่าระหว่างพวกเขาเป็นแค่หยดน้ำมันที่ร่วมหล่นใส่น้ำ โอบอุ้มกันไว้ แต่ทว่ากลับไม่เข้ากันสักนิด เขารู้ว่าตัวเองต้องยืนอยู่บนก้อนเมฆเท่านั้น ถึงจะอยู่ในระดับเดียวกันกับอีกฝ่ายได้

ทว่าเส้นทางชีวิตไม่ใช่เรื่องของคนสองคนเท่านั้น อุปสรรคต่างๆ เข้ามาทดสอบเถียนหยวนและหลี่พัวหรานไม่หยุดหย่อน แล้วสุดท้ายทั้งสองคนจากโลกคนละใบนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ปลายทางของพวกเขาจะตรงกันหรือไม่ ร่วมลุ้นไปพร้อมกันค่ะ

ก่อนอื่นเลย อยากตะโกนดังๆว่า "ทำไมเรื่องนี้ถึงไม่แมส" คือมันดีมากเลยนะคะ ตามความคิดเรา (เพิ่งรู้ว่าเป็นคนเขียนเดียวกับมายากับราชัน แต่มายากับราชัน เราอ่านไปนิดหน่อยแบบยังไม่จบ รู้สึกไม่ได้ชอบมากแฮะ)

คือรักหลังเลนส์นี่เราก็ดองเอาไว้ จำไม่ได้แล้วว่าปีไหน (ฮา) ตอนนี้หยิบมาอ่านรู้สึกว่าเหมือนค้นพบขุมทรัพย์ที่ไม่ได้คาดฝัน คือเราเป็นคนชอบแนววงการบันเทิงอยู่แล้วด้วยค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของเถียนหยวน หนุ่มบ้านนอกที่เป็นนายแบบ เคยมีอดีตแย่ๆมา เรื่องไม่ได้เล่าตรงๆแต่แบบเคยเป็นของเล่นของคนรวยมาก่อน ส่วนอีกคนคือหลี่พัวหราน ช่างภาพชื่อดังระดับโลก เป็นคุณชายผู้ร่ำรวย หลี่พัวหรานได้ช่วยเถียนหยวนเอาไว้ (ถึงแม้จะเหมือนไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้นก็เถอะ) แต่สองคนนี้ก็เริ่มอยู่ด้วยกัน แล้วก็รักกัน ในขณะเดียวกันเถียนหยวนก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรคในวงการบันเทิง ฝ่ายหลี่พัวหรานเองก็มีเรื่องราววุ่นวายเยอะแยะ 

เรียกได้ว่าเนื้อเรื่องค่อนข้างเข้มข้นมากๆเลย จริงๆปมดราม่าหนักมาก แต่ว่าตัวละครทั้งคู่ไม่ได้ฟูมฟายอะ มันเลยไม่ได้ให้ฟีลหนักขนาดนั้นนะ

ส่วนตัวชอบตัวละครทั้งคู่มาก ทั้งเถียนหยวนที่เป็นคนแสนดี แสนซื่อ แล้วก็รักหลี่พัวหรานมากๆ แล้วก็หลี่พัวหรานที่เป็นช่างภาพสุดเซกซี่ คนงามผู้สูงส่ง แต่จริงๆแล้วก็มีปมที่เคยถูกคนรักหักหลัง แล้วก็ยังมีปมเรื่องตระกูลตัวเอง 

เรื่องนี้โพไม่ชัดเจนค่ะ เราอ่านจนจบโดยที่เดาไม่ออกเลยว่าใครพระเอกใครนายเอก เพราะว่าทั้งคู่ดูเหมือนสามารถเป็นพระเอกนายเอกได้หมด แต่เล่มหนึ่งเราคิดว่าหลี่พัวหรานเป็นพระเอก จนมาเล่มสองก็รู้สึกว่า เอ๊ะ หรือจะเป็นนายเอกวะ จนเราไปอ่านที่คนพูดถึงเอนซีกัน ใช่ค่ะ ในเล่มไม่มีเอนซี เราเข้าใจว่าสนพแปลมาจากต้นฉบับจีนตัวย่อนะ ส่วนฉบับจีนไต้หวันมีเอนซี ตามที่ไปอ่านที่เค้าคุยๆกันมา นับว่าเรามองได้แม่นอยู่ คือในครั้งแรกหลี่พัวหรานเมะจริง แต่ตอนที่กลับมารักกับเถียนหยวนอีกครั้ง เถียนหยวนก็เมะแล้ว

เรื่องพลอตเราว่าสนุกมาก เข้มข้น ไม่ยืดเยื้อเลย จบค่อนข้างเร็ว แล้วก็ไม่มีช่วงน่าเบื่อเลย เราโต้รุ่งอ่านรวดเดียวสองเล่มเลยค่ะ แต่นิดนึงเรื่องภาษา คือมันมีการใช้ภาษาที่ประหลาดมากอะค่ะ บางประโยคคืออ่านซ้ำแล้วยังไม่รู้เรื่องอะ เรียบเรียงคำได้แปลกมากจริงๆ แต่ก็อ่านได้ค่ะ 5555

สรุปว่า แนะนำค่ะ!

เรื่องนี้ไม่มี E-book นะคะ

อ้อ ปกเรื่องนี้ Eno วาดด้วยนะคะ สวยมากเลยย

ปล. หลังจากนี้คิดว่าจะไปอ่านมายากับราชันละ ไม่รู้จะรอดมั้ย 5555 อ่านๆวางๆหลายทีมากค่ะ

ปล.2 ในเวบนายอินทร์เขียนว่ารัก หลง เลนส์ จะเสิร์ชเจอมั้ยเนี่ย 555555555 เราถึงกับนึกว่าตัวเองเข้าใจผิดว่ามันชื่อ หลัง เลยค่ะ