คิดเรื่องนี้ออกก็ตอนที่หย่อนยาพาราเซตามอลลงคอแล้วดื่มน้ำตาม

อาการปวดหัวแวะเวียนมาเยี่ยมเหมือนเป็นญาติห่างๆ ที่ไม่ค่อยสนิทกัน

ไม่ได้มาบ่อย แต่พอมาทีหนึ่งก็สร้างความยุ่งยากใจกันพอสมควร

พอความคิดและความเครียดเกิดขึ้นสลับวนเวียนไป วิธีการที่ใช้ผ่อนหนักเป็นเบาของแต่ละคนก็ต่างกัน

หลายครั้งใช้เพลงเพื่อเยียวยา

เสียงร้องในเพลงก็กลืนหายไปในที่ไหนสักแห่ง จนเหมือนมีมิติเวลาปริศนาเกิดขึ้นตรงใบหูอย่างงั้นแหละ

แต่เสียงเบสยังสั่นรัวอยู่ในใจดังตุบๆ ใช้ร่างกายเหมือนถ้ำขนาดใหญ่สะท้อนเสียงก้อง

ห้วงความคิดขาดเป็นท่อนๆ เหมือนถูกคนแปลกหน้าตัดหั่นแบ่งแล้วยื้อแย่งกัน ฉกชิงไปทำสิ่งอื่นๆ

แต่ในหัวก็ยังเต็มไปด้วยความคิด

ตกดึกคิดว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของวันมาถึงแล้วแต่กลายเป็นว่าความง่วงงุ่นมานั่งคอยท่าอยู่แล้ว

นิ้วหัวแม่โป้งข้างขวาสั่นระริกโดยไม่ทราบสาเหตุ เหมือนกล้ามเนื้อกระตุก

จะเดินไปเปิดเบียร์ในตู้เย็นกินก็กลัวอ้วน

ปัญหายังล่องลอยอยู่ในอากาศ มองไม่เห็นแต่สูดดมกลิ่นแล้วเหม็นเหมือนกลิ่นควันรถเมล์

รู้ทั้งรู้ว่าวันหนึ่งจะต้องเดินมาถึงทางตัน แต่ก็วิ่งมาอย่างมุทะลุ เหมือนหนทางข้างหน้าคือทุ่งหญ้ากว้าง

ทางแคบลงเรื่อยๆ ตะโกนอย่างหัวเสียออกมาก็กลายเป็นเสียงก้อง หลอกหลอนตัวเองไปอีกนาน

พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนตี3เหมือนฝันว่าวิ่งหนีซอมบี้ แล้วพบว่าลมหนาวมาถึงแล้ว

ฤดูหนาวที่เคยนับวันรอตอนเด็กๆมาเยือนเราโดยที่ไม่รู้ตัว 

กลิ่นลมหนาวตอนกลางคืนที่ได้สูดเข้าปอดในอดีตดีกว่าควันบุหรี่เป็นไหนๆ

พอสูญเสียโฟกัสในเรื่องหนึ่ง ก็พอดีกับที่ได้ไปใส่ใจกับสิ่งอื่นแทน

จะว่าไป

ความยากง่ายของชีวิตดำเนินมาถึงจุดที่เลือกมองได้แล้วนี่นา

กับความเครียดที่เคยเห็นเป็นแอ่งน้ำนิ่ง

ตอนนี้กลับเห็นเหมือนเป็นน้ำตกสูงชัน 

จะพุ่งโดดลงไปจ่อมจมกับมันคงเหมือนใช้เวลาเป็นวันกว่าจะตกถึงผืนน้ำด้านล่าง

มรสุมทางความคิดจบลงตอนที่แสงอาทิตย์ปิ่มอยู่ตรงขอบฟ้า 

เส้นแสงสีส้มแสบตาขลิบขอบตึกรามบ้านช่อง เหมือนการประดับไฟดวงเล็กๆ ไปรอบๆ

ภาพนั้นสวยแค่ไหนยังจำได้ 

เจอทางตันแล้วก็มาเจอภาพที่สวยงามของโลกใบนี้เลยพอจะเห็นแล้วล่ะ

ความเป็นไปได้อันแสนเล็กจิ๋วของการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในโลกใบนี้

คงจะค่อยๆเติบโตงอกงามเหมือนถั่วงอกที่เพาะในกระดาษทิชชู่อย่างยากลำบากสมัยประถม

เราเฝ้ามองต้นถั่วของเรางอกงามทุกวันอย่างตั้งคำถามว่า จะโตมั้ยนะ?

สูตรสำเร็จของการเติบโตอาจมีอยู่แล้วในหนังสือเรียน

แต่สิ่งที่ทำทุกวันก็ยังคงเป็นการรดน้ำและบอกกับต้นถั่วเสมอว่าค่อยๆโตก็ได้นะ แต่อย่าจากเราไปไหน

กับชีวิตก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน.