ชื่อเรื่อง: บอกแล้วไงว่าไม่ได้ฆ่า (One of Us is Lying) ผู้เขียน: Karen M. McManus
ผู้เเปล: เจนจิรา เสรีโยธิน
สำนักพิมพ์: Maxx Publishing
ราคา: 375 บาท
จำนวนหน้า: 344 หน้า
คำโปรยปกหลัง:
"วัยรุ่นทุกคนต่างมีความลับเป็นของตัวเอง มีเรื่องที่อยากให้โลกลืม แล้วพวกเขาจะยอมแลกอะไรบ้างเพื่อรักษาความลับนั้นไว้... ชีวิตตนเองหรือชีวิตคนที่ล่วงรู้
เมื่อนักเรียนมัธยมปลาย 5 คนถูกกักบริเวณไว้รวมกันในห้อง แต่เมื่อสิ้นสุดเวลาทำโทษกลับมีเพียง 4 คนรอดชีวิต 'ไซมอน' เสียชีวิตก่อนโพสต์ความลับดำมืดของทุกคนลงบนโลกออนไลน์ และตำรวจสรุปว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ เด็กทั้ง 4 คนที่เหลือจึงตกเป็นผู้ต้องสงสัย
ว่าแต่ใครล่ะคือผู้ลงมือฆ่า แล้วใครจะเชื่อว่าทั้งสี่คนนี้ไม่มีส่วนรู้เห็น
เหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายเมื่อเรื่องหลุดออกสู่สาธารณะและสื่อพากันประโคมข่าว ทั้งสี่จึงถูกสังคมปฏิเสธ พวกเขาต้องรับมือกับเหตุการณ์รอบข้าง พร้อมทั้งลงมือสืบว่าใครคือฆาตกรที่แท้จริงกันแน่
'บอกแล้วไงว่าไม่ได้ฆ่า' คือนิยายที่จะพาคุณเข้าสู่โลกและความรู้สึกของวัยรุ่น ความสดใสมีชีวิตชีวาที่ฉาบด้วยความมืดหม่นและการดิ้นรนที่จะเติบโตอย่างสมบูรณ์
หรืออย่างน้อยก็โตขึ้นโดยไม่ต้องฆ่าใครสักคน"
ความเห็นหลังอ่านจบ: 4/5 คะเเนน
ประโยคสั้น ๆ ให้คำจำกัดความคำเดียวสำหรับเรื่องนี้คือ "สนุกแบบซีรี่ส์วัยรุ่นอเมริกัน"
คือสนุกไหม สนุกนะ แต่คือไม่ได้ว้าวววววววววว เอาเรื่องนี้ไปขึ้นหิ้งเลยเเก ไม่ใช่แบบนั้น
คือสนุก ดำเนินเรื่องดี ตื่นเต้นไม่มาก แต่ก็น่าติดตาม (เเต่เราเดาได้หลายอย่างเลย)
เอาจริง ๆ คือเป็นเรื่องที่เป็นสูตรสำเร็จ เปรียบเหมือนพล็อตอมตะของนิยายอเมริกันเลยเเหละ /นี่ชม
เพราะนิยายเเต่ประเทศก็จะมีเเนวทางที่ชอบเเละนิยมเป็นของตัวเองนะ
เพราะงั้นเรื่องนี้คือเมกันจ๋ามากกกกกกกกก เมกันมาเต็มเลย
ตัวละครมีคนที่ทุกคนยี้สุด ๆ, นักกีฬาดาวเด่นสุดฮ็อตขวัญใจของทุกคนทั้งโรงเรียน, บิมโบ (สวย สมองกลวง), เนิร์ดเจ้าระเบียบและเเบดบอยที่มีปัญหา บ้านเเตกสาเเหรกขาด ขายยา ขายกัญชา
ครบเลยไหมล่ะ 555555555555555555
ทีนี้ระหว่างดำเนินเรื่องไป เรากรี๊ดหลายสิ่งมาก แต่บอกไม่ได้ เพราะมันสปอยล์หนักมาก 555555555
ที่เเน่ ๆ คือมีอะไรในเรื่องนี้ให้น่าอ่านนะ
คือไม่เสียดายเงิน ไม่เสียดายเวลาที่อ่านอะ เพราะตัวละครทุกตัวเป็นสีเทา ๆ ไม่มีคนไหนที่เเบบผิดไปเลยหรือถูกไปเลยมากนัก ก็ถือว่าคนเเต่งเขียนคาร์เเร็กเตอร์ตัวละครได้มีความกลมในระดับหนึ่ง คือดูเป็นคนจริง ๆ เเบบนั้นเเล
(จะยกเว้นก็เเต่ไซม่อนที่เป็นตัวละครตัวเดียวที่นี่ว่านางมีสีดำปี๋เลยล่ะ 5555555)
ในเรื่องของการพัฒนาตัวละคร ถือว่ามีอยู่สองตัวที่คนอ่านเห็นพัฒนาการชัดเจนมากจริง ๆ
ต้องอ่านเองจนจบเล่มจะรู้เลยว่าเราหมายถึงใคร
สรุปสั้น ๆ ว่าตกลงเรื่องนี้ดีนะ ใครชอบเเนว ๆ สืบสวน เเต่ไม่หนัก ไม่เเหวะ ไม่เลือดสาด เราเเนะนำให้อ่าน
หรือใครชอบเเนว coming of age, YA เล่มนี้ก็ควรค่าเเก่การอ่านเช่นกัน
ส่วนสายสืบสวนสอบสวนหนัก ๆ ชอบเนื้อเรื่องเเบบปวดกะโหลก ไมเกรนเเดกตอนอ่าน ก็ควรอ่านเล่มนี้ให้ถือเป็นความกรุบกริบของชีวิต (อารมณ์คืออ่านได้ไม่เครียดมาก แต่มีประเด็นให้คิดตามนะจ๊ะ)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in