จำนวนหน้า: เล่ม 1 - 542 หน้าและเล่ม 2 - 563 หน้า

ราคา: 999 บาท

"มีคนเคยกล่าวไว้ว่าถ้าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของคนคนหนึ่งทำเรื่องชั่วช้าไว้มากมายพอจนทำให้ต้องข้ามภพมาเป็นนางวังต้องห้ามแล้วไซร้ คนคนนั้นจะมีทางให้เลือกเดินแค่สองทางคือถ้าไม่เป็นฝ่าย ‘รุก’กุมพระทัยจักรพรรดิให้ได้ ก็ต้องเป็นฝ่าย ‘รับ’ให้จักรพรรดิและพวกตำหนักในรังแกจนตาย

ความเห็นหลังอ่านจบ: เล่ม 1 ให้ 3 คะเเนน ส่วนเล่ม 2 ให้ 4 คะเเนน

เรื่องนี้ก็เป็นเเนวนางเอกตายเเล้วทะลุมิติย้อนมายังอดีตอีกเรื่องหนึ่ง แต่ประเด็นคือนางเอกไม่ใช่นางเอกทั่วไปของเเนวรัก ๆ คือนางมองว่า "นางสนม" เป็นอาชีพอาชีพหนึ่ง คือมีสวัสดิการ มีเงินเดือน มีการเลื่อนตำเเหน่ง ส่วนเจ้านายก็คือฮ่องเต้ ที่เป็นลาสต์บอสชนิดที่ว่าถ้าทำผิดก็คืออาจจะโดนประหารชีวิตได้เลย

เพราะนางเอกมี Mind set เเบบที่ว่ามาข้างต้น เรื่องนี้เลยไม่มีฉากรักหวานเเหววให้สายสุขนิยมจ๋าฟินกันตัวเเตกหริือเขินจนบิดผ้าใกล้มือขาดนะ

เเต่เป็นความโรเเมนติกที่นางเอกเป็นคนบรรจงสร้างหรือเเกล้งทำขึ้นมาเองให้ฮ่องเต้เห็นว่านางเป็นคนคลั่งรัก โง่งมที่รักเพียงเเค่ฮ่องเต้ มองเห็นเพียงเเค่ฮ่องเต้พระองค์เดียว

พูดง่าย ๆ นางสตรอฯ เก่งมาก เเสดงละครเก่งเป็นที่หนึ่งเลยเเหละ

เเต่ทั้งนี้คือมัีความโชคดีหลายเรื่อง (เอาจริงก็หลายเรื่องมาก ๆ ที่เว่อร์เกินไป ประจวบเหมาะเกินไปเยอะ ๆๆๆๆๆ เเต่เเบบก็นี่คือนิยายเนอะ มันไม่สมจริงตั้งเเต่ตายเเล้วย้อนมาสิงร่างเเล้ว ก็เลยหยวน ๆ ไป 555)

เอาเป็นว่านางเอกไม่ค่อยเดินหมากผิดตา มีตอนที่ฮ่องเต้ไม่โปรดบ้าง เเต่ไม่ใช่เพราะนางเอกทำผิดหรือเดินหมากผิด เป็นที่บริบทอื่นรอบข้างมากกว่า

อ่านไปเล่ม 1 จะเนือยมาก ไม่มีจุดพีคอะไร 

สังเกตมาพักนึงเเล้วว่านางเอกเเละโทนเรื่องของนักเขียนคนนี้ค่อนข้างจะมีเเนวเดียวเป็นเเนวที่คนเขียนถนัด เพราะงั้นเลยไม่มีอะไรนอกกรอบหรือเหนือความคาดหมายของเรา

นางเอกจะขี้เกียจ แต่ความจริงฉลาด ไม่อยากมีเรื่องกับใคร เเต่ถ้าใครมาหาเรื่องก็จะลุยเเละเอาคืนให้สาสม

เเละโทนเรื่องคือจะเป็นเเนวเล่าชีวิตประจำวันทั่ว ๆ ไปของนางเอก แบบตื่นนอน กินข้าว จากนั้นไปเข้าเฝ้าฮองเฮา แล้วก็เจอเหตุการณ์ปะทะกับสนมชายาอื่น ๆ ฮ่องเต้เสด็จมาหา อะไรประมาณนี้วนไปจนจบเรื่อง เพราะงั้นอย่างที่บอกคือไม่ค่อยพีค ถ้าคนที่อ่านเเล้วง่วง ๆ อยู่นี่คือสามารถวูบหลับไปได้เลยอะ 5555

ส่วนตัวเราเราอ่านได้นะ เเต่คือก็คิดว่ามีการใช้คำฟุ่มเฟือยเยอะไป ที่ชื่อตำเเหน่งสนมนางในเนี่ย มีตำเเหน่งจีนก็พอแล้ว ทำเชิงอรรถหรือบทคัดย่ออรรถาธิบายด้านหลังหรือทำโฟลว์ชาร์ตไปให้เห็นเลยก็ได้ นี่เเบบใช้ทั้งไทยทั้งจีนซ้ำซ้อนสุด ๆ เเถมอ่านเเล้วเสียกลิ่นอายเเละบรรยากาศจีน ๆ ไปมากเหมือนกัน เเบบเรียกฮองเฮาว่าอัครมเหสีตลอดเรื่องงี้ ฮืออออออ

เเต่ถามว่าเเจ่มใสทำดีไหม ตอบเลยว่าทำดีมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เพราะเรารู้ฤทธิ์ของคนเเปลคนนี้ดี...

 (เจ็บช้ำมากตอนซื้อชายาผู้มีคุณธรรมของบ้านอรุณมาอ่าน /สาปส่ง)

อีกอย่างเราว่าเรื่องนี้เหมาะกับคนที่อ่านเเปลจีนมาพักใหญ่ ๆ นะ

เพราะถ้าเเม่นชื่อ เเม่นตำเเหน่ง จะอ่านเเล้วมันส์มาก ตอนที่พวกนางไฝว้กันเเล้วโดนลดขั้น เลื่อนขั้นอะ

ถ้าไม่เเม่นจริง ๆ มันจะไม่อิน ไม่สะใจเท่า 

เราเริ่มอ่านเเปลจีนได้สองสามปีนิด ๆ เเต่ซื้อเรื่องนี้มาดองไว้สองปีกว่า ๆ เเล้ว เพิ่งอ่านเนี่ย

ก็รู้สึกว่า เออ โชคดีที่ไม่อ่านตั้งเเต่เเรก ๆ ที่ซื้อมา เพราะไม่งั้นคงเสียดายเเย่ เพราะน่าจะอ่านเเล้วไม่สนุก เพราะไม่เก็ทเรื่องตำเเหน่งอย่างที่บอกไปน่ะนะ 

สรุปถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเรื่องนึงที่ควรอ่าน เเต่ไม่เหมาะกับสายฟิน ๆ สุขนิยม

เพราะส่วนตัวเราว่าจนถึงจบเรื่องแล้วนางเอกก็ไม่รักพระเอก แต่รักลูกล่ะ อันนี้เเน่นอน

ส่วนพระเอกเหมือนจะรักนางเอก เพราะผูกพันไปเเบบไม่รู้ตัว 

เเต่ช่วงตอนจบก็ยังไม่รักนะ เพิ่งมารักตอนพิเศษ เท่าที่เราอ่านจับใจความได้นะ

ตอนช่วงจบอะ มีตอนนึงที่บรรยายว่าตกลงไม่รู้ใครรักใครลวงใครกันแน่ 

เราเลยคิดว่าทั้งสองคนอะ นางเล่นละครใส่กัน คือคนนึงได้ประโยชน์ อีกคนก็ได้ประโยชน์เหมือนกัน วิน-วินทั้งสองฝ่าย เลยเออออตามน้ำไปทั้งอย่างนั้นนั่นเเหละ