จำไม่ได้แล้วว่า work from home มานานแค่ไหน แค่จำไม่ได้ก็น่าจะนานมากพอแล้ว รู้ว่าเกินหนึ่งเดือนแน่ๆ เมื่อวานวิดิโอคอลกับพิมและเวิลก็ว่าเดือนเดียว แปลว่าเราคงอยู่ในสภาพนี้มานานกว่าสินะ

เหมือนจะเริ่มชิน แต่จริงๆ ก็ยังจัดการตัวเองไม่ได้ ส่วนที่รู้สึกแย่ที่สุดคือความคิดที่ว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนก็ตอบไม่ได้ ไม่สามารถวางแผนชีวิตได้เลย อยากไปเที่ยวมาก จริงๆ สัปดาห์ที่แล้วควรจะได้ไปเรียนดำน้ำที่กระบี่แต่ก็ต้องเลื่อนไปแบบอินฟินิตี้

วันนี้โหลดเกมมาเล่นแล้วเพราะว่าเบื่อมาก เบื่อตัวเอง เบื่อความคิดในหัว แต่ก่อนไม่ชอบเล่นเกมเพราะรู้สึกว่าความคิดมันไปวนอยู่ในสิ่งที่อยู่นอกตัวเราแล้วมันก็หายไปในความว่างเปล่า แต่ตอนนี้ชอบมาก คิดว่านี่แหละคือทางออก วันนี้เล่นเกม tap tap fish ไปหกชั่วโมงได้มั้ง เล่นซิมไปอีกสองสามชั่วโมง

กลับมาคิดเรื่องแฟนเก่าอีกแล้วเพราะว่าเอา journal มานั่งทำคอลลาจ เปิดไปเจอหน้าที่ทำไว้ตอนที่เลิกกันใหม่ๆ แล้วก็เศร้าแทบบ้า วันนี้กับวันนั้นต่างกันมากเหลือเกิน ตัวแฟนเก่ามูฟออนไปถึงไหนต่อไหน แต่เราก็ยังอยู่ที่เดิม จริงๆ ก็ไม่ที่เดิมขนาดนั้น แต่เทียบกับเขาแล้วเขาดูไปไกลมาก

เรายังมองเห็นเขาอยู่ในอนาคตอยู่เลย แต่เขาไม่เห็นแล้ว เรานึกไม่ออกว่าชีวิตหลังจากนี้จะมีความสุขแบบนั้นอีกได้ยังไง แต่เราก็คงมีความสุขแบบอื่นได้มั้ง

เราพยายามจะเขียนฟิค แต่ก็พบว่าการเขียนคู่ที่ไม่มีคนอ่านมันเดียวดายเหลือเกิน ยังไม่นับว่าถ้าเป็นเรื่องสั้นหรืออะไรที่ออริจินัลไปเลย ก็เป็นหนทางที่ดูทุกข์ตรม คนเราจะอยากทำแบบนั้นไปทำไมวะ

ก่อนอื่นเลยต้องจัดการความอยากได้ อยากมี อยากเป็น อยากเป็นซัมวันในทวิตเตอร์ อยากมีคนสนใจ อยากให้คนมาชื่นชม ก่อนอื่นต้องเขียนเพื่อตัวเอง เรื่องของตัวเองที่จะเขียนยังไม่มีเลย

พบว่าเรื่องที่เราเอามาเล่ามีแต่เรื่องของคนอื่นที่เกี่ยวกับตัวเองทั้งนั้น แต่ไม่ได้มีเรื่องของตัวเองจริงๆ เหงามากปะ ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะ selfless ขนาดนั้นเลย แต่ก็เป็นแบบนั้นแหละ เหมือนที่เวลาบ่นกับเพื่อนว่ากูพูดแต่เรื่องของตัวเองอีกแล้วเพื่อนก็จะบอกว่า ไม่ มึงพูดแต่เรื่องคนรอบตัวมึง

ตลกดีที่เราคิดว่าเราประสาทแดกเพราะในหัวคิดแต่เรื่องตัวเอง จริงๆ มันคือเสียงของตัวเองต่างหาก

เหงามากเลยอะ เคยมีคนบอกว่าไม่เคยเหงาตอนโสด แบบโสดมาทั้งชีวิต พึ่งมาเหงาตอนที่เคยมีแฟนแล้วเลิกกันไป แต่ก่อนเราไม่เชื่อเลยอะ เรามั่นหน้ามากว่ากูไม่เหงาแน่นอน ชีวิตนี้กูไม่เคยเหงา วันหนึ่งกูจะมาเหงาเพราะคนคนหนึ่งได้อย่างไร ตอนนี้ก็คือเก้อมาก เงิบมาก เก็บเศษหน้าไว้ที่ไหนดี

แต่เอาเข้าจริงตอนที่ไม่มีแฟนเราก็มีเพื่อนที่สนิทกันมากๆ มาตลอด เป็นบัดดี้ แต่ตอนนี้ก็เป็นวัยที่ทุกคนวงแตกแยกย้าย เอาเข้าจริงต่อให้ไม่เคยเลิกกับแฟนหรือมีแฟนมาก่อนก็คงเหงาแหละ

แล้วยิ่งแก่ขึ้นก็ยิ่งมีแต่ความรู้สึกที่แบกไว้เต็มไปหมด เปิด journal มาเมื่อบ่ายนอกจากแฟนเก่าก็มีเพื่อนเก่าเต็มไปหมด วันนี้เลยเริ่มเขียน journal ถึงตัวเอง เผื่อวันหนึ่งกลับมาเปิดย้อนจะได้มีเรื่องของตัวเองให้อ่าน ยังไงเราก็คงไม่มีวันเลิกเป็นเพื่อนกับตัวเองได้ ถึงแม้ทุกวันนี้จะเกลียดตัวเองขนาดไหนก็ยังมีความรักให้ตัวเองอยู่บ้างแหละ ยังไงก็ให้โอกาสเราทำความรู้จักกับตัวเองมากขึ้นหน่อย เผื่อจะรักตัวเองมากขึ้นสักนิด

คิดนานมากว่าจะลงเอนรี่นี้ดีมั้ย แต่ก็ลงๆ ไปแหละ I’m not an open book. I’m a book with annotations and highlights, free to read at a library.