เช่นวันนี้ ที่เราพยายามใช้แทมพอนเป็นครั้งสุดท้าย เราใส่เข้าไปได้แล้ว แต่เราไม่ชอบ เราไม่ต้องรู้สึกผิดทุกครั้งที่มองแทมพอนที่ยังไม่ได้แกะใช้ในมุมห้องว่าทำไมเราถึงมีของยังไม่ได้ใช้ทิ้งเปล่าไว้แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว เคยคิดว่าเราแม่งกาก พยายามไม่พอ ใส่ไม่เป็น ไม่เว่ย เราใส่เป็นแล้ว แต่ความวิตกกังวลไม่มีวันคลายกล้ามเนื้อเราในห้องน้ำสาธารณะได้ แค่คิดถึงจดหมายสมัครงานก็เกร็งจิ๋มแล้ว เราอาจจะใส่ได้จากที่บ้านหลังอาบน้ำและง่วงเกินกว่าจะเครียดกับปัญหาชีวิต แต่ไม่ใช่ในห้องน้ำมหาลัย แล้วตอนใส่เข้าไปแล้วอาจจะสบายกว่าแต่ตอนต้องมานั่งคำนวนว่าเลือดออกชุ่มพอหรือยัง เกินสี่ชั่วโมงหรือยังมันลำบากไปอะ เลือดเราไม่ได้ไหลสม่ำเสมอขนาดนั้น ไหนจะกลัวแพ้อีก พอ เลิก

เราว่ามันเหมือนคอนแทคเลนส์ เราเคยพยายามใส่มาหลายครั้งมาก ใช้มาหลายกล่องแล้ว แต่มันไม่เหมาะกับเรา เราเคยกลัวการใส่คอนแทคเลนส์มากเพราะเหมือนเอามือจิ้มตาเลยใช้เวลานานมากกว่าจะใส่แต่ละข้าง แต่พอเราใส่จนคล่องแล้ว เราพบว่าเราเป็นคนตาแห้งเกินไป พยายามไปก็เท่านั้นแม่งก็หลุดออกมาจากตาได้อยู่ดี ไม่สามารถใส่ทุกวันเป็นชีวิตประจำวันได้ คนจำนวนมากมีความสุขกับความสะดวกสบายของคอนแทคเลนส์และแทมพอนแต่ไม่ใช่เรา เอาเวลาไปแต่งหน้าดีกว่า

เนี่ย พอมานั่งอ่านที่ตัวเองเขียนแล้วก็ยี้นิดนึง ไม่อยากจะมาพูดเรื่องเต็มที่ไม่เต็มที่เลย มีอดีตกับคำนี้ โรงเรียนสถาปัตย์หลอกเราเรื่องนี้มานานมาก ทำเราทรอม่ารู้สึกผิดกับตัวเองว่าพยายามไม่พอเพราะเอามาตรฐานตัวเองไปเทียบกับคนอื่น ซึ่งถ้า self awareness เราดีพอเราก็รู้เองแหละว่าตรงไหนคือฝืนแล้ว แต่ ค น อื่ น มันชอบทำมารู้ดีไง แล้วเราก็อดรู้สึกแย่กับตัวเองไม่ได้ แต่ตอนนี้โตแล้ว รู้จักตัวเองมากขึ้นแล้ว ใครมาบอกว่าสำออยนี่จะยิงมัน ตอนเราป่วยเราทนกับความยุ่งยากในชีวิตมันมาทนกับเรามั้ย ก็ไม่ I know my shit ค่ะ จำไว้สาว ๆ