น่าจะทริกเกอร์คนที่มีปัญหาสุขภาพจิต นะ

ความเจ็บปวดที่พูดถึงคือปวดท้องปวดหัวโง่ ๆ เลย ไม่ชอบเมา ไม่ชอบอ้วก ไม่ชอบปวดหัว ไม่ชอบแฮ้งค์ ชีวิตประจำวันก็ป่วยกับอะไรแบบนี้มามากพอแล้ว ตอนดื่มให้มึนและรู้สึกชา (ในใจ) เพื่อให้รู้สึกดีมันก็ดี แต่พอหลังจากนั้นต้องมาทนปวดท้องโรคกระเพาะโรคลำไส้ก็ไม่คุ้มเลย แล้วที่นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะเมื่อกี้พึ่งคุยกับเพื่อน เขาบอกว่าการที่เราชอบดื่มคนเดียวนี่ก็แนวโน้ม alcoholic นะ นี่เลยแบบว้าวววว กุไม่ได้คิดไปเองสินะ 

ก่อนหน้านี้ตอนที่เป็นแพนิคแอทแทคกับซึมเศร้าใหม่ ๆ ก็เคยคิดว่าจะแดก xanax ทีเดียวทั้งแผงตอนที่เป็นหนัก ๆ เหมือนกัน แล้วช่วงนั้นเป็นช่วงที่ได้รู้จักกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง (ที่ปัจจุบันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาก เย้) แนะนำให้เรารู้จัก The Beat Generation เราเลยได้รู้จัก William S. Burroughs และหนังสือเกี่ยวกับคนติดยาของเขา ชื่อ Junkie จำได้ว่าหนังสือมันค่อนข้าง personal แหละ บางคนอาจจะไม่ชอบ แต่เราอ่านแล้วอินมาก ที่สำคัญคืออ่านจบแล้วก็เลยกลัวติดยามาก ๆ เลยบังคับตัวเองให้ใช้ยาอย่างระมัดระวังได้ ก็มาเลยคิดดูว่าจริงๆแล้วเราเป็นคนใช้ชีวิตระมัดระวังไม่ใช่เพราะรู้ว่ามันดีไม่ดีแบบในแง่จริยธรรมไรงี้อะ คือก็รู้แต่ไม่ค่อยแคร์ แต่ระวังเพราะคิดถึงผลได้ผลเสียจริง ๆ เป็นคนแห้งแล้งแบบนี้แหละ ไม่อยากพังไปกว่านี้ ขี้เกียจเกินกว่าจะทำร้ายตัวเอง เพราะทำไปมันก็ไม่ตาย หรือตายแบบเจ็บตัวที่ไม่ทำให้หายซึม ทำอะไร reckless ไปก็ไม่คุ้มกับความเจ็บปวดเลย ก็เลยทน ๆ มันไปแบบนี้ เหมือนคนที่นอนเล่นพักผ่อนในท่าทางที่ไม่สบาย แต่ก็ทนนอนต่อไปเรื่อย ๆ เพราะขี้เกียจ มีความอยากทำเป็นกลิ้งตกเตียงเพราะมันน่าจะสะใจดี แต่ก็ขี้เกียจกลิ้งและกลัว นี่ไง เลซิเนสเซฟเดอะฮิวแมนนิตี้มั้ยอะ