ถ้าเปรียบชีวิตนี่เป็นการแข่งขันการแข่งขันนึงที่เราจะมองข้ามไปไม่ได้เลยคือการแข่งขันจับจองพื้นที่โดยสารของผู้คนบนรถไฟฟ้า

การติดขัดทางจราจรที่ทำให้กรุงเทพขึ้นชื่อได้ว่าเป็นเมืองที่รถติดที่สุดเป็นอันดับสองของโลกบีบให้การตัดสินใจในการเลือกเดินทางของผู้คนแคบลง และตัวเลือกการโดยสารโดยรถไฟฟ้าไม่ว่าจะทั้งบนดินหรือใต้ดินกลายเป็นตัวเลือกที่จำเป็นของเหล่าผู้ที่ต้องเดินทางไปเริ่มกิจวัตรประจำวันทั้งการทำงานและการเรียนในยามเช้า

ด้วยจำนวนรถไฟฟ้าที่มักไม่เพียงพอต่อจำนวนผู้โดยสารที่รอรถในแต่ละรอบในช่วงเวลาเร่งด่วนโดยเฉพาะช่วงเช้า ทำให้การต่อคิวขึ้นรถไฟฟ้ามักกลายเป็นการแข่งขันขนาดย่อมในการเซอร์ไวเวิลตัวเองให้เป็นผู้แย่งชิงจับจองพื้นที่ขนาดสองฝ่าเท้าบนรถไฟฟ้าในแต่ละขบวน อาจอธิบายเป็นภาพให้เข้าใจได้เหมือนฉากในหนังเรื่อง Train to Busan (2016) ที่ทันทีที่ประตูรถไฟเปิดเมื่อจอดเทียบชานชาลา เหล่าซอมบี้จะกรูเข้ามาหาคนบนรถไฟฟ้า หรือไม่ว่าจะเป็นภาพการแย่งพื้นที่ในโบกี้ที่ปลอดซอมบี้เพื่อให้เดินทางไปถึงปูซานได้อย่างปลอดภัยซึ่งในชีวิตจริงก็เป็นภาพที่คล้ายคลึงเช่นนั้นแต่ต่างกันตรงที่ว่าไม่มีใครเป็นซอมบี้ แต่เป็นเพียงแค่การเบียดเสียดเข้าไปในขบวนเพื่อให้ได้แก่งแย่งพื้นที่เพียงเล็กน้อยที่เพียงพอจะนำตัวเราไปเป็นส่วนนึงในการเดินทางที่จะนำเราไปถึงปูซานซึ่งก็คือทำงานของเรา

บางครั้งเราเกิดความสงสัยว่าในรถไฟฟ้ามีหลุมขนาดใหญ่ที่กลืนกินผู้คนอยู่หรือป่าว เพราะเมื่อประตูรถไฟฟ้าเปิดซึ่งเป็นสัญญาณเหมือนการแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้นภาพแรกที่เราเห็นแม้จะเป็นภาพคนแน่นเอี๊ยดติดขอบจนเหมือนไม่มีที่จะแทรกเข้าไปได้แล้วแต่ผู้คนกลับเบียดเสียดกันเข้าไปเพื่อให้ได้เป็นส่วนหนึ่งของขบวนได้อีกหลายสิบคน จนเหมือนยังมีช่องว่างหลุมขนาดใหญ่ หรือพื้นที่มากมายภายในนั้น แม้ว่าต้องยืนเบียดเสียด เท้าชิดเกือบโดนประตูหนีบหัวชนหัว ไหล่ชนไหล่ ลมหายใจรดรินร่วมใช้ออกซิเจนกันเพียงใด ขอเพียงเราเป็นผู้ผ่านเข้ารอบผ่านเข้าขบวนนี้ไป เราก็เป็นผู้ชนะแล้วในแต่ละวัน นี่สินะสภาพความแออัดและการแข่งขันของเมืองกรุง ที่เราเจอผู้แข่งขันที่ต่างๆไปในทุกวันมันเริ่มต้นทุกๆวัน ที่การเดินทางทุกเช้าของเรานี่แหละ

cover photo by. wassachon