จบการรำลึกอดีตแห่งวัยเยาว์...
เขากระพริบตาถี่ๆก่อนที่จะพิงไม้เท้าไว้กับแจกันใบใหญ่
จาฟาร์ปล่อยมือจากมันเหมือนอยากจะทิ้งทั้งตัวตามมันลงไป แต่แล้วก็เดินไปนั่งอยู่ริมกรอบหน้าต่างบานสูง

วิวของอัคราบาห์ที่มองจากห้องส่วนตัวในยามค่ำคืนทำให้เขาหวนรำลึกไปแสนไกล
แสงไฟนวลสีส้มที่สวนลอยฟ้าด้านล่างสะท้อนกับเครื่องประดับของคนที่นั่งอยู่
จึงทำให้เขาสังเกตเห็นจัสมินที่อยู่ด้านล่าง เธอยืนตรงปลายสุดของสวนสวย สายตามองไปยังเมืองเบื้องหน้า ประหนึ่งว่าใจของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่

เขาเห็นเงาคนอยู่ด้านหลังเธอ สุลต่านนั่นเอง เขาเดินเข้ามาหาเธออย่างเป็นห่วง พูดบางอย่างกับเธอ แต่เธอดูไม่พอใจและสะบัดตัวเดินหนีกลับเข้าไปด้านในวัง ทิ้งสุลต่านผู้ยิ่งใหญ่ไว้อย่างนั้น

จาฟาร์ยกแขนขึ้นมานั่งท้าวคางและมองลงไปเงียบๆอย่างครุ่นคิด..
สุลต่านที่บัดนี้ผมขาวกรอมหัว รูปร่างตุ้ยนุ้ยกว่าที่เคย และกำลังถูกลูกสาวสุดที่รักเพิกเฉย..

“.......บาบา..ช่างน่าสงสารนัก..”
สุลต่านร่างเล็กยืนสลดอย่างจนใจ เขายืนก้มหน้าอยู่ซักพักแล้วเดินช้าๆกลับเข้าไปด้านในเช่นกัน

ในสวนไม่มีเงาของผู้คนแล้ว มีเพียงสายตาของจาฟาร์ที่ยังอยู่ที่นั่น
เขาถอนหายใจช้าๆและถอดชุดตัวนอกสีเลือดนกออก เผยให้เห็นชุดด้านในสีนวลจนทำให้แหวนทับทิมเข้มที่นิ้วชี้เด่นชัดขึ้นมาในสายตา