พวกเราเดินเล่นในเมืองยังไม่ทันหายปวดน่อง เหมือนว่ากระเพาะของเรากำลังทำงาน
โอเค... เดินรอคู่รักมาซิโดเนียอักสักแปปละกัน
ไม่นานนักโบญ่าและมารีญาก็มาเจอพวกเราที่จุดนัดพบตรงที่จอดจักรยาน ซึ่งจุดหมายต่อไปที่เราเห็นพ้องกันว่าจะไปนั้นโบญ่าจะเป็นคนนำทางพวกเราเอง โบญ่าแสดงความเป็นผู้นำทันทีที่ตัวพวกเราคร่อมบนอานจักรยานแล้ว
ปั่นต่อไม่รอแล้วนะ ตั้งใจว่าจะถึงก่อนพระอาทิตย์ตก(คิดว่านะ)
? ? ???
ไม่ใช่แค่ความเมื่อยล้าที่กำลังทรมานน่องของพวกเราอยู่ ตอนนี้ท้องไส้ของเรา3คนแข่งกันร้องประสานเสียงออกมาให้เราเกิดความเห็นใจว่ามึงรีบหาอะไรมาอุดกระเพาะพวกมึงสักทีถ้าไม่อยากให้ไส้มึงขาด
หิวโว้ยยยย แต่เมื่อยชิบหาย !!
พวกเราทั้ง5คนสลับตำแหน่งกันนำตามกำลังขาที่พอมี ในช่วงแรกคู่รักมาซิโดเนียนำทาง ผ่านไปสักพักยิ่งช่วงที่ต้องปั่นขึ้นเนินที่สูงกว่าที่ผ่านมาตอนแรก มารีญ่าปั่นแทบไม่ไหวนางจึงต้องรั้งท้ายจนไม่ไหวจริงไม่ไหวสุดแล้วนางจึงหยุดและลงจากจักรยานและเข็นขึ้นแม่งซะเลย
ก็คือแบตเตอรี่ในตัวทุกคนเริ่มหมดลงแล้ว พอเห็นว่ามารีญ่ากำลังเข็นจักรยานรั้งท้ายขึ้นมา พวกเราก็เริ่มทำตามเข็นเป็นเพื่อนนาง
ไม่ว่าที่นี่จะมีลักษณะภูมิประเทศเป็นภูเขายังไงก็ตามแต่ก็คือทำถนนตามลาดชันตามภูเขาไปเลยไม่มีมาตัดผ่านเป็นพื้นเรียบ ทางที่ไปwalmartนั้นก็จะเป็นเนินที่สูงหน่อย เป็นเหมือนสะพานที่เราต้องข้ามลำธารเล็กๆไปอีกฝั่ง ซึ่งก็ทำให้เรารู้สึกถึงความเกร็งที่น่องขึ้นมาเวลาปั่น
พอได้หยุดน่องโดยการเข็นจักรยานแทนก็ทำให้พอมีแรงฮึบขึ้นมาหน่อย บวกกับโบญ่าบอกกับพวกเราว่าใกล้จะถึงแล้ว เอาสิคะรีบกระโดดขึ้นจักรยานและรีบปั่นๆไปให้ถึงที่หมายสักที
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in