เราคิดว่าทุกคนเคยเป็นแบบเรา อาการที่อยู่ดีๆมีไฟนี่นั่งลิสต์สิ่งที่อยากทำ สิ่งที่จะตั้งใจทำให้ได้เป็นสิบ ลิสต์ได้ก็เริ่มวางแผนนู่นนี่นั่น เอาเป็นเอาตายมาก ตัวอย่างของเราคือ อยากจะสอบโทอิคให้ได้ตามเป้า, ตั้งใจติวจีนด้วยตัวเอง, มีเป้าหมายที่จะเก็บเงินและวางแผนการใช้เงินไว้อย่างดี วันแรกๆหลังจากวางเป้าหมายอันงดงาม ทำตามแผนได้หมด สนุกกับมัน ได้แต่คิดในใจว่าเอาหละ รอบนี้เป้าหมายของฉันต้องสำเร็จแน่ๆ
แต่ผ่านได้ไปพักนึงเท่านั้นแหละ เริ่มเบื่อ ขี้เกียจและหมดไฟในที่สุด กว่าจะรู้ตัวเองอีกทีก็เสียเวลาไปมากแล้ว กลับมาคิดทบทวนและต่อว่าตัวเอง "ทำไมถึงทำแบบนี้อีกแล้ว ทำไมไม่เลิกนิสัยแบบนี้" เราก็ได้แต่คิดว่าทำไมกันหรือเราขาดแรงจูงใจแรกที่จุดประกายเป้าหมายของเราไป ซึ่งเราเป็นบ่อยมากในชีวิต เกิดเหตุการแบบนี้วนลูปไปไม่สิ้นสุด แล้วก็มานั่งคิดน้อยใจตัวเองที่ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง กลายเป็นอีกปมหนึ่งในชีวิตว่าเรามันไร้ค่า ไม่มีอะไรดี สู้ใครเขาก็ไม่ได้
ณ.ตอนนี้ที่เรามานั่งเขียนไดอารี่เพราะเรามักจะลืมว่าเราต้องการอะไร แล้วใช้ชีวิตไปวันๆ ชีวิตที่เราคิดว่าไม่มีค่าแล้วทำให้เราป่วยเป็นซึมเศร้าในที่สุด เราร้องไห้หลายรอบ ถึงคราวที่ต้องลุกขึ้นมาใหม่แล้วหละ อยากเตือนใจตัวเองว่าเราจะลืมเป้าหมายไม่ได้อีกแล้วนะ สู้ๆนะตัวเราเอง ถ้าลืมเป้าหมายอีกก็ไม่ต้องเสียใจกลับมาอ่านไดอารี่นี้แล้วพยายามต่อไปนะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in