ปัญหาครอบครัวเป็นปัญหาที่ไม่จบไม่สิ้นใช่มั้ยหละ​ จะให้ตัดปัญหาที่เกิดไปเลยก็ไม่ได้​ คำว่ากตัญญู​มันค้ำคอ​ เราที่พยามหาคำตอบมาทั้งชีวิตว่า​ จริงๆแล้วเราเกิดมาเพื่อโตมาเลี้ยงดูพ่อแม่อีกทีหรือป่าว​ แล้วถ้าเกิดพ่อแม่เลี้ยงเรามาไม่ดีหละ​ ทำไมหลายๆคนจะต้องคิดว่ามีลูกไว้ดูแลเรายามแก่หละ​ แล้วถ้าลูกไม่อยากเกิดมาเพื่อเลี้ยงดูพ่อแม่หละ​ ใช่ค่ะคำถามนี้มันแรงมาก​ แต่เราคิดว่ามันคือความจริงและเป็นสิทธิ​มนุษย์​อย่างนึงถึงจะเป็นลูกก็เถอะ​ ปัญหาของเราคือการที่เรารับผิดชอบตัวเองมาตั้งแต่ตอนเรียนยันเรียนจบ​ โดยดิ้นรนด้วยตัวเอง​ กลับมาเห็นครอบครัวที่กล้าพุดได้เลยว่าแทบจะไม่สนับสนุนเราเลย เฝ้ารอเราเรียนจบแล้วมารับผิดชอบครอบครัวที่ไม่มีอะไรสักอย่าง​ ตอนเราเรียนเราทำงานพาทไทม์​ ครอบครัวก็เอาแต่ขอเงินเรา​ ไม่ถามเราสักคำว่าเรามีเงินกินข้าวใหม่​ จนนี้จบมาต้องมารับผิดชอบครอบครัวตั้งแต่ฝึกงาน​ ภาระค่าใช้จ่ายตกเป็นของเราหมด​ เราได้แต่พูดกับตัวเองว่าพอกันที​ ทนไม่ไหวแล้ว​ สิ่งที่เราพบเจอมันมากเกินไป​ เลยปีกตัวมาอยู่คนเดียวไม่ขอติดต่อกับครอบครัวจนกว่าเค้าจะคิดว่าควรช่วยกันรับผิดชอบภาระๆไม่ใช่โยนให้เราคนเดียว​ อยากรู้ว่าสิ่งที่เราทำนั้นมันเกินไปมั้ย​ อกตัญญู​เกินไปหรือป่าว

เราเหนื่อยและท้อ​มาก​ เพราะตอนนี้ก็พึ่งลาออก​จากงาน หางานใหม่ยังไม่ได้​ มันเคว้งไปหมด​ ไม่มีกำลังใจใช้ชีวิตต่อ​ มองไปหาครอบครัวก็เฝ้ารอแต่เงิน​ไม่มีแม้แต่คำปลอบใจใดๆ​ มันก็จะมีคำถามขึ้นมาเรื่อยๆว่าเราหายจากโลกนี้ไปเลยมันจะดีกว่ามั้ยนะ