ซีรีส์เรื่องแรกที่จะยกมาเล่าคือ Hello me เรื่องราวของพันฮานีวัย 37 ปีที่ชีวิตไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง วันหนึ่งได้มาเจอกับตัวเธอเองที่อายุ 17 ปี ทำให้เธอมีความกล้าที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

             พอดูแล้วเราว่าเรื่องดำเนินได้น่าสนใจตรงที่ฮานีวัย 17 ปีก็รู้สึกช็อกที่เห็นตัวเองในอีก 20 ปีข้างหน้านั้น ไม่เท่เอาซะเลย แถมยังอาศัยบ้านพี่สาวอีก เธอเลยค่อยเป็นแรงผลักดัน เป็นกำลังใจให้ฮานีวัย 37 ปี กล้าที่จะออกไปเผชิญโลก กล้าที่จะทำอะไรใหม่ๆ มันก็ไม่ได้ไปได้สวยซะทุกเรื่องหรอก เพียงแต่พอมองกลับมาก็มีฮานีวัย 17 ปีเชียร์ให้สู้อยู่ มันเลยถอยหลังไม่ได้ต้องเดินหน้าเท่านั้น จริงๆซีรีส์คงอยากจะบอกเราว่าคนที่อยู่เคียงข้าง คอยบอกให้สู้อยู่เสมอก็คือตัวของเราเองนั่นแหละ 

            แปลกดีนะ ที่บอกว่าให้ตัวเองสู้ แต่เพราะคนตอนนั้นอายุ 10 17 ปีก็คือตัวฉัน และ 20 37 ปีก็ยังเป็นตัวฉันคนเดิม เพิ่มเติมคือยืนมองโลกใบนี้มานานขึ้นเท่านั้น ในวันที่รู้สึกอึดอัด เหนื่อยใจ มองไม่ออกว่าพรุ่งนี้จะใช้ชีวิตอย่างไร ก็อยากให้คนที่อ่านบทความนี้ทุกคน มองเห็นตัวเองแบบพันฮานี แล้วบอกกับตัวเองว่า "เธอทำได้ดีแล้ว ถึงบอกว่าอย่ากังวลไปเลย ก็คงอดกังวลไม่ได้สินะ แต่เวลาจะช่วยให้เธอกลับมายิ้มได้อีกครั้ง" 

            ส่วนเรื่องที่สองคือเรื่อง Navillera เรื่องราวของคุณตาที่มีความฝันอยากเต้นบัลเล่ห์ เรื่องนี้เห็นแล้วก็นึกสงสัยว่าคุณตาอายุ 70 จะมาเต้นบัลเล่ห์เนี่ยนะ แต่ก็เป็นได้เพราะใจเกินร้อยซะอย่าง อายุไม่ใช่ปัญหา

           ว่าแต่ทำไมไม่เริ่มเต้นบัลเล่ห์ตั้งแต่สมัยยังเป็นหนุ่มน่ะเหรอ เป็นคำถามที่คุณตาเจอแล้วตอบแบบธรรมดาง่ายๆทั่วไปว่า "เพราะเขาต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัวน่ะสิ เขาจึงต้องยอมทิ้งความฝันไป" พอฟังแล้วอยากถามทุกคนว่าได้ทำตามฝันของตัวเองหรือยัง หรือตอนนี้คุณยังไม่มีความฝัน ยังไม่มีสิ่งที่อยากเป็น แต่มันไม่ใช่เรื่องผิด หรือแปลกหรอก เพราะคุณคือคนธรรมดาทั่วไปที่อยู่ในหมู่คนธรรมดาเหมือนกัน เพียงแต่คุณตาถึงแม้จะอายุเยอะแล้วแต่เมื่อมีโอกาสได้ทำตามความฝัน เขาก็เลือกที่จะทำ ฉะนั้นพยายามเข้านะ ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ เรายังสามารถที่จะเดินตามความฝันได้ 

            พอเข้าอายุช่วงหนึ่งเรารู้สึกเหนื่อยกับการไขว่คว้า แค่อยากมีความสุขในทุกๆวันก็พอ แต่สิ่งรอบตัว ความเป็นจริงที่ว่าต้องมีเงินเป็นส่วนประกอบของปัจจัยที่ห้า ก็ทำให้ตื่น แล้วต้องสู้อีกครั้ง ใครที่อ่านมาจนถึงพารากราฟสุดท้ายนี้ ขอให้ใช้ชีวิตในแบบที่ไม่เร่งรีบจนเกินไปนะ :)