การที่นิ่งเฉยนั้นไม่ได้หมายความว่าเราไม่รู้สึกรู้สา

แต่มันคือการเก็บสิ่งต่างๆมาคิดซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบ

มันเป็นแบบนั้นเสมอ สมองจึงไม่มีช่องว่างให้เอ่ยวาจาใดๆ

ในห้องนอนเล็กๆ แสงสีฟ้าสลัวจากเครื่องโฮโลแกรมที่ถูกเปิดทิ้งไว้ส่องสะท้อนไปมาระหว่างกระจกที่ถูกติดตั้งไว้ทั่วห้องของทราย เด็กชายผิวซีดวัยสิบสองที่กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง เขาใช้เท้าซ้ายกระตุกเชือกเพื่อปรับองศาของกระจกบนเพดานให้สะท้อนไปมาจนเห็นพี่ชายของเขาที่กำลังนั่งแกว่งขาอยู่บนขอบหน้าต่างของห้องข้างๆกัน ถึงรูปร่างของเจ้าไฟเบอร์แผ่นบางๆ นี่จะเหมือนกระจกทุกอย่าง แต่อันที่จริงแล้วมันเป็นเหมือนกับหน้าจอแท็ปเลทสมัยโบราณ สามารถสั่งให้ย่อ-ขยายภาพที่สะท้อนได้ด้วยระบบสัมผัส 

ทรายเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูด เขาชอบที่จะแสดงออกโดยการกระทำ แต่ด้วยร่างกายที่ไม่แข็งแรง เขาจึงต้องโปรแกรมสิ่งต่างๆ ที่เขาอยากจะทำลงไปในหุ่นพ่อบ้าน อย่างกระจกไฟเบอร์ที่ซ่อนอยู่รอบบริเวณบ้านนี่ก็เหมือนกัน เขาคำนวณองศาตกกระทบจากกระจกหลักบนเพดานในห้องนอนของเขา แล้วโปรแกรมให้หุ่นพ่อบ้านเอากระจกที่เขาทำขึ้นเองไปติดตั้งตามจุดต่างๆ และแน่นอนที่สุด เขาทำเรื่องทั้งหมดนี่ในวันที่ไม่มีใครอยู่บ้าน

ทรายเป็นเด็กที่ถูกคลอดออกมาก่อนกำหนด เขาจึงเข้าเรียนผ่านระบบจิตใต้สำนึกในแคปซูลของชั้นเด็กอ่อนก่อนเด็กคนอื่นๆในรุ่นเดียวกัน เป็นไปได้ว่าการเรียนชั้นเด็กอ่อนที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินพอดี ทำให้สมองเคยชินกับการตอบคำถามด้วยการคิดหรือที่เรียกว่าโทรจิต ทรายจึงเป็นเด็กที่ไม่พูดเลยจนกระทั่งอายุหกขวบ แถมคำแรกที่เขาพูดออกมาก็ไม่ได้ทำให้พ่อกับแม่ดีใจสักเท่าไหร่ 

“ไม่”  ทรายตะโกนออกมาดังลั่นเพียงเพราะพี่ชายของเขาประกอบของเล่นผิดส่วน และนั่นคือหนึ่งในหลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้เขาคิดว่าพี่ชายนั้นไม่ชอบเขามาตั้งแต่เล็ก ทรายไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพ่อแม่เลย ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจเขาจะแสดงออกบนสีหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

ยิ่งนานวันเข้า การที่เขาไม่ค่อยพูดก็เป็นเรื่องปกติของครอบครัว ต่อให้ทั้งวันเขาไม่พูดอะไรเลยก็ไม่มีใครเข้ามาถามไถ่อะไรทั้งนั้น ซ้ำร้ายทุกคนในบ้านยังไม่ชอบพฤติกรรมการนั่งจ้องอะไรนิ่งๆของเขาด้วย ซึ่งจริงๆ แล้วเขาเพียงอยากอยู่ใกล้ๆ กับพ่อแม่และพี่ชายเท่านั้น ในที่สุดทรายจึงเป็นเด็กที่ชอบเก็บตัวอยู่ในห้อง เพราะสิ่งประดิษฐ์ชิ้นแรกของเขาสามารถทำให้เขารู้สึกอบอุ่นเสมือนได้อยู่ใกล้ๆ กับทุกคนตลอดเวลา

ข้างๆเตียงนอนของเขา มีกรอบรูปเล็กๆ คว่ำอยู่บนตู้ไม้เตี้ยๆ เขาไม่ชอบรูปภาพที่อยู่ในกรอบนั่นเลยซักนิด ก็ไอ้รูปเดียวกันกับที่อยู่ในห้องของก้อนหินนั่นแหละ รูปแห่งเกียรติยศบ้าบอที่ทำให้พี่ชายไม่เล่นกับเขาอีกเลย แต่แม่ก็จับมันตั้งขึ้นทุกครั้งที่เข้ามาในห้องของเขา แถมยังต่อว่าที่เขาไม่เก็บของเล่น(กระจก)ให้เรียบร้อยอีกด้วย

ในขณะที่ทรายนอนคิดถึงเรื่องเก่า แสงสีส้มจุดเล็กๆ ได้ส่องสะท้อนเข้าตาของเขา แสงที่ว่าส่องมาจากกระจกบานที่ติดอยู่ริมหน้าต่าง เขาขยายภาพที่สะท้อนมาจากกระจกบานนั้นดู 

..แสงตะเกียงในห้องครัว ใครกัน… เขาคิดขึ้นพลางหันไปมองกระจกบานอื่นๆ บนผนัง 

..พี่ทรายอยู่ในห้อง พ่อหลับอยู่  แม่...แม่อยู่ไหน?  

เขาพยายามมองหาแม่จากกระจกที่สะท้อนมาจากห้องครัว หลังจากเพ่งมองอยู่นานจึงเห็นเงาของแม่ยืนอยู่ข้างหลังม่าน แม่ค่อยๆแง้มม่านเหมือนกำลังแอบดูอะไรอยู่ แถมยังจดข้อความบางอย่างลงในกระดาษ กำลังขยายของกระจกที่ดูอยู่นี่ก็ไม่พอที่จะขยายไปดูข้อความที่แม่เขียนซะด้วย แต่นั่นไม่ได้น่าสนใจเท่ากับเรื่องที่ว่าแม่กำลังดูอะไร

..ขอดูหน่อยนะว่าแม่แอบดูอะไรอยู่.. เขาคิดพลางลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินตรงเข้าไปแก้เชือกที่มัดกันอยู่พัลวัน เขาดึงเชือกเส้นต่างๆ เพื่อปรับองศากระจกทุกแผ่นของซีกตะวันตก กระจกทุกแผ่นสะท้อนกันไปมาจนได้องศาที่สามารถเห็นภาพจากกระจกบานที่ส่องไปทางเดียวกับแม่ได้ แต่ดูจากระดับสายตาที่แม่มองคงต้องขยับกระจกบานนั้นขึ้นอีกนิด ทรายค่อยๆดึงเชือกเส้นหนึ่งขึ้นช้าๆ สิ่งที่แม่เห็นค่อยๆปรากฏขึ้นบนกระจก

“ห้องนอนของป้ายูเอะ?” ความมืดมิดของโลวเลเวลทำให้สามารถมองเห็นภายในของห้องนอนที่มีแสงสีส้มสลัวๆได้บ้าง ทรายพยายามขยายภาพให้ชัดขึ้น แต่มุมสะท้อนจากที่ต่ำนั้นทำให้ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้มากมายไปกว่าพัดลมติดเพดานยุคโบราณ กับวอลเปเปอร์ติดผนังลายอียิปต์

ป้ายูเอะเป็นนักสะสมของเก่า มีของสะสมจากยุคก่อนเกิดภัยพิบัติ (ค.ศ.2181) เต็มไปหมด ทรายเคยเข้าไปในบ้านของป้ายูเอะครั้งนึง ตอนนั้นเจษ ลูกเลี้ยงของป้ายูเอะชวนเขาและพี่ชายเข้าไปดูลูกๆของเจ้า วาน บุยเตน นั่นทำให้เขาได้เห็นของสะสมแปลกๆในบ้านหลังนั้น แต่ของสะสมพวกนั้นไม่น่าจะใช่สาเหตุที่ทำให้แม่ต้องแอบดู เพราะแม่ของเขาเป็นนักเคมีตัวยงที่แทบจะไม่สนใจศิลปะด้วยซ้ำ

ในขณะที่ทรายกำลังคิดถึงความน่าจะเป็นจากภาพที่เห็นเพียงพัดลมติดเพดานกับผนังห้องอยู่นั้น กระจกอีกบานหนึ่งได้สะท้อนแสงของไฟดวงเล็กๆ ที่กระพริบอยู่ด้านบนของหลังคาบ้าน ตำแหน่งเดียวกันกับห้องนอนของป้ายูเอะพอดี แสงไฟนั้นกระพริบอยู่ไม่นาน เงาของคนประมาณห้าคนก็ปรากฎพาดผ่านผนังของห้องนอนนั้น 

..ไม่น่าเป็นไปได้ เวลา 22.00น. มันเป็นเวลาที่คนพักผ่อน จะเหลือเพียงหุ่นยนตร์ปฏิบัติการประจำหน่วยงานต่างๆ เท่านั้นที่ยังทำงานอยู่ มันเป็นกฎหมายที่ไม่เคยมีใครฝ่าฝืน.. ทรายรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะเงาที่ทรายเห็นในห้องของป้ายูเอะ ดูยังไงก็ต้องเป็นเงาของคน หุ่นยนตร์ที่รูปร่างเหมือนคนในทวีปนี้มีแค่สองตัว และทั้งสองตัวนั้นก็ประจำการอยู่ในเขตปนเปื้อน แถมยังมีรูปร่างคล้ายเด็ก จึงไม่น่าจะใช่เจ้าของเงาในห้องนอนของป้ายูเอะแน่ๆ 

“ปึง!!! ” เสียงประตูเปิดดังมาจากห้องข้างๆ พี่ชายของเขาคงลงไปหาอะไรกินในครัวอย่างเคย เท่ากับว่าเวลาในการแอบดูของแม่คงต้องจบลงแล้ว คิดได้ดังนั้นยิ่งทำให้ทรายตื่นเต้นเข้าไปอีก เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้จะมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้เห็นกับตา เขานึกเสียดายที่ไม่ได้สร้างกระจกของเขาให้สามารถบันทึกภาพได้ ครั้นจะออกไปเอากล้องของพ่อก็กลัวจะพลาดฉากสำคัญๆไป เขาจึงนอนจ้องกระจกบนเพดานอย่างไม่กระพริบตา

เงาทั้งห้ายังคงปรากฎอยู่ชัดเจนและดูเหมือนจะค่อยๆขยับเข้าหากัน ทันใดนั้นเอง ป้ายูเอะก็ลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ที่แปลกคือใบหน้าของเธอยังดูเหมือนกับว่าหลับสนิท ร่างของเธอยืนโงนเงนอยู่พักหนึ่ง ไม่นานนักดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกกว้าง ปากแหกออกจนเกือบฉีกราวกับตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด

"..!!!!!" ทรายตกใจกับภาพที่ได้เห็นอย่างมาก เขาหลับตาปี๋พลางรีบหันหน้าหนีจากกระจก มือทั้งสองกำผ้าห่มไว้แน่น หัวใจทรายเต้นรัวจนแม้แต่ตัวเองยังได้ยิน เขาพยายามตั้งสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด 

..ทำไมไม่มีเสียงอะไรเลย?.. ทรายฉุกคิดขึ้นมาได้ทันที ทั้งๆที่ภาพของป้ายูเอะที่แหกปากอย่างทรมานยังคงติดอยู่ในหัวแต่ทุกอย่างกลับเงียบสงบ แม้ว่าเขาจะไม่กล้าลุกออกจากเตียงแต่ก็รีบลืมตาขึ้นแล้วกดขยายภาพเข้าไปอีก ร่างของป้ายูเอะเริ่มมีเลือดและหนองไหลซึมออกมาจากดวงตา ทั่วทั้งร่างของเธอกระตุกอย่างแรงราวกับว่ามีการระเบิดอยู่ภายใน เลือดปนเศษเนื้อเริ่มไหลทะลักออกมาทางปาก 

“เอ้ยยย!! ” เสียงอุทานดังออกมาจากลำคอของทราย เขาปิดปากตัวเองแล้วรีบหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมหัวทันที ..นี่มันเรื่องอะไรกัน มันไม่น่าจะมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นนี่!!!..