เราเติบโตมาโดยที่เราไม่เคยรู้ว่าเราต้องการกำลังใจขนาดไหน และไม่เคยรู้เลยว่าตั้งแต่เล็กจนโตเราได้รับคำว่า 'กำลังใจ' จากคนรอบข้างน้อยมาก

          เราไม่เคยรู้ตัวเลยว่า เราโดยกล่อมเกลาคำว่าต้อง 'เข้มแข็ง' มาโดยตลอด เราเหมือนเกิดมาเพื่อทำภารกิจบางอย่าง แล้วถึงคราตาย ก็ตายไป จากที่เรามีความฝันมากมายในชีวิต มีอะไรหลายๆอย่างที่อยากจะทำเมื่อโตขึ้น แต่แล้ววันนึงเราเหมือนโดนคำสั่งจากเบื้องบนให้ทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ 

เรียนในสิ่งที่ไม่อยากเรียน

         อ่านมาถึงตรงนี้อาจจะเริ่มตั้งคำถามกับเราว่า แล้วทำไมไม่ออกมาล่ะ ออกมาจากสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบและไม่อยากทำ เราอยากบอกว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น มันไม่ง่ายเลย และมันก็ไม่ง่ายที่เราใช้ชีวิตมาจนถึงอายุ 23 ปี โดยแบกรับปมลึกๆในจิตใจของตัวเอง ปมบางอย่างเราเพิ่งมารู้ตัวได้ไม่นานด้วยซ้ำ แต่มันกัดกินเรามาโดยตลอด คล้ายๆว่าเราถูกฆ่าผ่านความรู้สึก...

        จากคนสดใส เรากลายเป็นมนุษย์คิดลบ วิตกกังวล กลัวการเปลี่ยนแปลงและการเริ่มต้น แน่นอนมนุษย์ทุกคนเมื่อเริ่มรู้สึกตัวหรือประหม่ากับอะไรสักอย่างหนึี่ง สิ่งที่ต้องการที่สุดคือกำลังใจจากคนรอบข้าง ที่สามารถทำให้เราฮึดขึ้นมาได้...  แน่นอนว่าคนป่วยทางความรู้สึกแบบเรา ยิ่งต้องการกำลังใจเมื่อถึงคราที่ต้องเริ่มต้นทำอะไรใหม่ๆที่ไม่เคยประสบมาก่อน 

       กลุ่มคน กลุ่มแรกๆ ที่เรานึกถึงก็คือ 'ครอบครัว' ที่พึ่งตัวเลือกแรกของแทบจะทุกคน แต่สำหรับเรา เราไม่แน่ใจว่ามันเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดหรือไม่ เราไม่ได้บอกว่าครอบครัวเราไม่ดี เพียงแต่เราต้องการจะบอกว่าเเรื่องบางเรื่อง ครอบครัวก็ไม่พยายามคุย หรือเข้าใจเรา...

        "สู้ๆ" เป็นคำพูดแรกที่เราทุกคนแทบพูดกันติดมาก แต่บางครั้งเราก็คิดว่า เราต้องสู้กับอะไร สู้ไปแล้วได้อะไร ตอนนี้เรายังสู้ไม่พออีกเหรอ อย่างที่เราบอกไปว่าครอบครัวคืออีกหนึ่งกลุ่มคนที่เราขอกำลังใจจากพวกเขา แต่สำหรับเรานั้นยากเหลือเกิน ยากเกินกว่าที่จะเข้าไปนั่งคุย เหมือนเราถูกมองว่าอ่อนแอเมื่อพยายามที่จะปรึกษาอะไรสักอย่าง

       มนุษย์อยู่ได้ด้วยความฝัน แต่เรากลับไม่มีมันเลย ไม่มีเลย เราเหมือนมองไปไกลๆ แต่ทางที่เราเห็นคือถนนว่างๆ ที่ไม่รู้จะเติมแต่งอะไรลงไป เราถามกับตัวเองหลายครั้งว่าเราต้องการอะไรในชีวิต แต่กลับกลายเป็นว่าเราไม่เคยได้คำตอบออกมาเลย 

   เราพยายามคิดว่าอาจจะเป็นเพราะว่าเรายังไม่มีประสบการณ์ชีวิตเยอะมากนัก เลยอาจจะตอบคำถามเหล่านี้ไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละความรู้สึกคิดลบของเรายังไม่หายไปไหน หลายครั้งที่เราคิดว่า เรามีชีวิตอยู่เพื่อใคร เราไม่กล้าตอบว่าเพื่อตัวเอง เพราะเราไม่เคยรู้เลยว่าเราต้องการอะไร เพราะมันหล่นหายจากเราไปนานมากแล้ว

        เราพยายามคิดถึง หรืออาจจะเรียกว่าพยายามมโนก็ได้ คือพยายามคิดว่าเรื่องในอนาคตอาจจะดีก็ได้ มันอาจจะไม่แย่อย่างที่เราคิด เรายังไม่ได้ลองเลย ลองดูก่อน จะได้เรียนรู้และประสบการณ์จะเกิดขึ้นกับตัวเรา...

       เราพยายามที่จะไม่รับเรื่องที่ทำให้เราอ่อนไหวกับมันเข้ามาในความรู้สึกของเรา พยายามตั้งรับกับสิ่งที่จะเกิด และมองให้เป็นเรื่องทั่วไปและปกติที่สามารถเกิดขึ้นได้

      สิ่งสำคัญที่เราอยากจะกลับไปเป็นให้ได้ หรืออยากจะทำให้มากขึ้นคือ "Positive Thinking" และลด "Over Thinking" ของตัวเองให้น้อยลง

     เราเข้าใจและรู้ดีว่าการ healing ตัวเองมันทำยาก แต่เราจะพยายามทำให้ดีที่สุด และวางให้ไว เริ่มต้นใหม่ให้เร็ว จัดการกับอารมณ์และความรู้สึกของตัวเอง