เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องเมื่อคืนJust Kris
จำฉันได้ไหม
  • บ้านของฉันหลังเล็ก

    แต่กำแพงมันแสนจะสูงใหญ่ และไม่มีทางออก

    ฉันเรียงร้อยอิฐที่หนาและหนักทีละก้อนด้วยความเบามือ

    โปกทับด้วยส่วนผสมของความขยะแขยงเกลียดชัง

    ฉันผนึกมันด้วยความรู้สึกไม่รู้จากอารมณ์ภายใน

    กำแพงสูงขึ้นทุกวัน

    ฉันรู้สึกปลอดภัย

    กำแพงสูงขึ้นทุกวัน

    ฉันรู้สึกไม่หวั่นไหว 

    กำแพงสูงขึ้นทุกวัน...ฉันเริ่มไม่เข้าใจ




    ตอนนี้

    ฉันยืนถืออิฐหนา 

    แต่ฉันไร้ซึ่งส่วนผสมแห่งความเกลียดชังและความรู้สึกทั้งมวล



    น้ำตาฉันไหล..


    กำแพงสูงใหญ่

    ทำให้ฉันมองไม่เห็นแม้แต่พระอาทิตย์

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in