0.33 น.

คืนนี้

เหมือนฉันกำลังถ่างตา รออะไรบางอย่าง

ทั้งๆที่พิมพ์และคิดงานมาตั้งแต่เช้า 

ทั้งๆที่ดูเหมือนเพลียเหลือเกิน 

ทั้งๆที่ดูเหมือนสมองเหนื่อยล้า และ เริ่มฝ่อแล้ว

ฉันจุดบุหรี่อีกมวน หยีตา และขยี้มัน

แสบตาอีกแล้ว 

อาการแบบนี้ทำยังไงก็ไม่หายซักที ไปหาหมอ

หมอบอกให้เลิกนอนดึก ให้เลิกสูบบุหรี่ 

ให้เลิกบริวารทั้งหลายเหล่านี้ แต่ฉันคิดว่าหมอไม่เข้าใจ

หน้าจอยังคงว่างปล่าว 

หลายครั้งหลายหน

ที่ร่างกายคอยย้ำว่าพอแล้วสำหรับเขม่าดำในปอด

พอแล้วสำหรับกาแฟไร้น้ำตาล สีดำ ขมปี๋

พอแล้วกับเบียร์ยามค่ำคืน และการตื่นอย่างสิงห์รถบรรทุก

แต่มันช่วยไม่ได้ที่ฉันหลงรักรสเมนทอลและกลิ่นลูกเชอร์รี่ ที่ซึมติดริมฝีปากและลิ้นของฉัน

ช่วยไม่ได้ที่กาแฟเพราะเราคู่กัน ไม่ได้คู่กับฉัน

ช่วยไม่ได้ที่ฉันไม่ชอบแดด 

ช่วยไม่ได้ที่ฉันอยากจะแต่งงานกับเจ้าของบริษัทเบียร์ซักที่

ช่วยไม่ได้ที่ฉันเป็นคนขอบตาดำคล้ำเหมือนค้างคาว ค้างคืน

มันเป็นเรื่องที่ฉัน ช่วยไม่ได้

ขอโทษทีนะร่างกาย

ที่ฉันชอบ

คงอาจจะเป็นเพราะเหตุผลแบบนี้ ที่ทำให้หลับไม่ลงซักที 

จริงๆ ก็แค่เอนตัว แล้วหลับตาก็น่าจะสิ้นเรื่องสิ้นราว

เพราะวันนี้ ตามันก็เรียกร้องจะ ปิด 

หัวเรียกหาหมอน อยู่นานแล้ว

แต่ฉันก็ยังไม่เคลื่อนตัวไปจากหน้าจอ

ฉันนั่งทิ้งตัวไปบนพนักเก้าอี้ . .

น้ำหนักของตัวฉันที่กดลงบนเก้าอี้ สร้างมุมที่ทำให้ฉันเห็นภาพที่ต่างไป

คืนนี้ คืนที่ไม่มีแมลงมาบินกระแทกตัวอย่างบ้าคลั่งกับโคมไฟ

ไม่มีเสียงร้องโหยหวนหิวตลอดเวลาของสีชา

ไม่มีเสียงชักโครก เข้าห้องน้ำกระทันหันกลางดึก ของห้องข้างๆ

และตอนนี้ ไม่มีเสียงเพลงไหนที่ฉันอยากฟัง 

แสงไฟสีส้ม ที่สาดส่องให้เห็นเพียงแค่โต๊ะทำงาน แป้นพิมพ์ และหน้าจอ

ควันบุหรี่ลอยอ่อยอิ่ง ราวหมอกสีขาวอยู่ด้านหน้า

ซึ่งเป็นที่ที่ตัดกับแสงไฟสีส้มจากโคมไฟ

มันดูคล้ายกับชายกระโปรงพริ้วสีขาวของสาวน้อยแรกรุ่นที่กำลังเต้นรำอย่างเคอะเขิน 

อยู่กับชายหนุ่มที่ตนหลงรัก

แต่ฉันกลับไม่เห็นชายหนุ่มคนนั้น. .

สิ่งที่ฉันเห็น ดูไม่จริงเสียเหลือเกิน 

ฉันหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง เพื่อพ่นออก

ฉันขยี้ตา . .

สวยดี . .

แค่อยากเห็นกระโปรงสีขาวของสาวน้อยล้อเล่นกับแสงไฟ ด้านหน้าอีก

อยากให้เห็นว่ามันเป็นจริง. .มีอยู่จริง

ฉันกำลังจะหายใจเข้า. ..

. .. ไม่เข้าใจตัวเอง

ก็. . .ยังไม่เข้าใจตัวเอง

ที่สายตากำลังหันไปมอง โทรศัพท์สีแดง ที่วางนิ่งอยู่ข้างตัว

ทั้งๆที่ฉันไม่ชอบคุยโทรศัทพ์ ไม่ชอบรับโทรศัพท์

แต่คืนนี้ ฉันกำลังรอบางอย่าง

คาดหวังบางอย่างให้ร้องเสียงดังเพื่อปลุกฉันจากภวังค์ 

. ..ที่ควบคุมไม่ได้นี่

ก็ยังไม่เข้าใจ.. .. .

ลมหายใจออกที่ทำให้ฉันต้องหยีตา

แต่แสงไฟสีส้ม สวยดี

02.45 น.

นั่งอยู่หน้าคอม

น้ำหยดลงบนขาที่ว่างเปล่า

ลิ้นกลับรับรส. .. ทั้งสองรู้สึก

เย็น. .. 

ความรู้สึกเดินทางมาอย่างเงียบเฉียบ 

เกิดความเงียบในหัว เกิดรอยยิ้มที่มุมปาก

ตอนนี้ฉันเปิดเพลงแล้ว เป็นแผ่นที่ฉันไม่ค่อยได้เลือกเปิดเท่าไหร่ 

มันก็รู้สึกดี กับเพลงที่เราไม่เคยเข้าใจความหมายของมันเลยในเวลากลางวันของวันที่แสนอึกทึก

เสียงเพลง This Life ที่ทุ้มต่ำ วังเวง ของ Chuck Loeb ให้ความหมายแห่งการดำรงอยู่กับฉัน

(ฉันนึกว่าเขาเล่นแต่กีต้าร์ลีด ที่ไหนได้. ..)

บทเพลงพาให้ฉันเคลิ้มไปกับการเต้นระบำของสาวน้อย 

ดวงไฟสีส้ม 

เบียร์ 

รสเมนทอล ที่ริมฝีปาก

และคืนเงียบ เงียบ เช่นคืนนี้

โทรศัพท์ดังขึ้น. .

ในเวลาที่ฉันไม่ได้รอ

คู่เต้นรำของเธอ. .

. ..แค่อยากให้เห็นว่ามันเป็นจริง. .มีอยู่จริง

03.33น.

โทรศัพท์โดนปิดลง วางนิ่งเงียบอยู่ข้างตัว

ใจของฉันเต้นแรง

ตาของฉันแสบ

แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่ว่างเปล่า

คืนนี้ เริ่มไม่เงียบเท่าไหร่แล้ว

ความคิดคลุ้มคลั่ง ทะลักสั่งการลงมายังนิ้วมือ 

ในเวลาที่ฉันไม่ได้รอคอย

ฉันขยี้ตา. . 

จริงๆนะฉันว่า หมอคงไม่เข้าใจ 

เผยแพร่ครั้งแรก ณ เวปไซต์แห่งหนึ่ง ปี 2005 จำเดือนไม่ได้