คุณจ้องมองตัวคุณเองในกระจกนัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ของคุณบวมปูดเหมือนอะไรสักอย่างคุณไม่สบอารมณ์นักที่มันดูเป็นอย่างนั้น

“ไม่เป็นไรนี่คุณดูดีเสมอ” ผมบอกคุณ

คุณไม่สนใจผมอีกแล้ว

คุณเปิดเสียงเพลงในหูฟังดังลั่นจนผมได้ยินชัดเจนทุกตัวโน๊ตเลยล่ะผมมองคุณ อ้าปากเพื่อที่จะคุยกับคุณก่อนจะรู้สึกว่าผมไม่รู้จะพูดอะไรดีเพราะคุณไม่ได้ยินผมเลยนี่นา

นัยน์ตาของคุณบวมปูด

หัวใจของผมกำลังเหี่ยวแห้ง

ไม่เชิงหัวใจ...ตัวตนของผมกำลังเหี่ยวแห้งเหมือนลูกเกดโง่ๆลูกหนึ่ง

และนั่นรู้สึกแย่เป็นบ้า

แย่มากๆ

มากๆ

มากๆ