คุณบอกว่าคุณอ่อนแอมากผมเห็นด้วย ร่างกายของคุณอ่อนแอมากตอนนี้คุณต้องการพักสักตื่นแล้วก็บางทีอะไรๆมันก็จะดีขึ้น

คุณไม่เห็นด้วยกับผมคุณกินยาเยอะแยะแล้วคุณก็นอน พาร่างที่เหนื่อยล้าของคุณออกไปเผชิญโลกข้างนอกนั่น

ผมเฝ้ามองเทวดาตัวน้อยๆของผมกลายเป็นเปลือกไม้แก่ๆเปล่ากลวง

คุณบอกผมว่าทำไมคุณไม่มีความสุขเลย

ผมรู้สึกเจ็บปวดใจ

ผมก็เหมือนกัน

ผมก็ไม่มีความสุขเลย

ถ้าคุณมีความสุขผมจะมีมันด้วย

ถ้าคุณไม่มีผมก็ไม่มี

แย่ที่สุดก็คือผมเหมือนช่วยอะไรคุณไม่ได้สักอย่าง บางทีผมเองนี่แหละที่อ่อนด๋อย(ผมจำคำนี้มาจากรายการโทรทัศน์อีกแล้ว)