ผมมีมือคู่นี้ที่คอยสีไวโอลิน สร้างเสียงเพลงอันไพเราะจากหน้าต่างบานสีขาวบริสุทธิ์ หวังพึ่งสายลมให้พัดพาบทขับกล่อมนี่ไปยังประตูสีแดงที่อยู่ไม่ห่างไกล

ผมมีรอยยิ้มอันอบอุ่น หวังให้ดอกทานตะวันได้เบ่งบานและหันมามองทางที่เขาเฝ้ารอ ความอบอุ่น ความสว่างสไวที่จะไม่มีวันจืดจางไปตามกาลเวลา

ผมมีปากที่กล่าวคำหวานนุ่มนวลชวนฟัง หากแต่คำพูดนั้น ความหวานละมุนเหล่านั้นถูกกักเก็บไว้เพื่อรอวันที่ฝนพร่ำจะสงบลง รอวันที่เสียงรบกวนรอบกายจะสลายหายไป ให้มือที่ปิดกั้นใบหูนั่นลดลง

ผมมีขา...และไม้เท้า คอยช่วยนำทางไปตามที่จิตใต้สำนึกสั่งการ มีแรงมากพอที่จะก้าวเดินต่อไปด้วยใจพยายามและความหวังที่ไม่อาจมองเห็นได้ มีเพียงมโนภาพถึงปลายทางที่ไร้ซึ่งเส้นชัย ไร้เป้าหมาย ไร้...บุคคลที่รอคอย

ไม่สิ… ผมเชื่อว่าเขาอยู่ตรงนั้น

ต้องอยู่ตรงนั้น

ไม่ว่าจะที่ใด...ผมยังคงมีความหวัง

หวังให้เสียงเพลงนี่ได้ช่วยจรรโลงหัวใจของเขา…

หวังให้เขารับรู้ว่ารอยยิ้มนี่มีเพื่อเขา…

หวังให้คำพูดของผมสื่อไปถึงเขา…

และหวัง...ให้สักวันหนึ่ง คุณจะหยุดและหันมามองผม เดินมาหาผม จับมือผม และโอบกอดผม เหมือนในวันนั้นที่ผมล้มลงและคุณได้ช่วยไว้

ผมไม่มีวันลืมสัมผัสของคุณ

แม้ผมจะไม่สามารถวาดภาพใบหน้าของคุณออกมาได้ ไม่สามารถ...มองเห็นด้วยตาคู่นี้ แต่ผมจดจำได้ทุกอย่าง...ที่เป็นคุณ

ความอบอุ่นจากผิวกาย…

กลิ่นของคุณที่เหมือนดอกไม้ในยามเช้า…

มือที่กุมมือของผมจนน่าอุ่นใจ…

เสียงใสที่ไร้ความเสแสร้ง…

และความอ่อนโยนที่ช่วยเหลือผมเอาไว้…

หากแลกกับพรนานับประการที่ผมจะขอกับดาวตกที่ผมไม่เคยมีโอกาสได้ชื่นชมมัน

ถ้ามันจะทำให้เป็นจริงได้...ผมจะขอเพียงข้อเดียวเท่านั้น

ขอให้คุณรับรู้ตัวตนของผม...ที่เฝ้ามองคุณด้วยหัวใจ

อยากให้คุณรู้...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร

...หัวใจของผมจะมีเพียงคุณตลอดไป

ผมรักคุณครับ

รักด้วยหัวใจ… ช่วยรับรู้เสียที

================================