ฉันอยากบรรยายถึงโรงเรียนเก่าของฉัน โรงเรียนแรกในชีวิตอยู่ห่างจากบ้านของฉันประมาณ 5 กิโลเมตร โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนรัฐบาลเก่าๆ ถ้าคิดย้อนกลับไปแล้วฉันคิดว่าที่นี่น่าจะถูกหลงลืมจากรัฐบาล(ที่มีคุณภาพซะเหลือเกิน) ฉันเรียนที่นี่เพียงแค่ครึ่งปีหรือปีเดียวเท่านั้นแล้วจึงย้ายไปเรียนโรงเรียนในเมืองที่ไกลจากบ้านไป 17 กิโลเมตรแค่เพราะเหตุผลที่ว่า เพื่ออัพเกรดความรู้ของฉันให้เหมือนคนในเมืองเค้า แต่ภาพโรงเรียนแรกก็ยังติดตาตรึงใจฉันอยู่ดี ฉันเรียนอยู่ในอาคารไม้เก่ากึก พื้นไม้บางแผ่นผุกร่อนจนเป็นรูโบ๋ ฉันและเพื่อนๆชอบมองลงไปหรือไม่ก็แหย่แขนเข้าไปและถูกเสี้ยนไม้ขูดเอาจนคุณครูสั่งห้าม อาคารไม้หลังนี้เป็นอาคารยกใต้ถุนไม่ค่อยสูงนัก และเป็นห้องกว้างยาวออกไปไม่มีกำแพง คุณครูและภารโรงเลยต้องเอาบอร์ดขนาดใหญ่มากั้นห้องเป็นห้องอนุบาล 1 หรืออนุบาล 2 ฉันจำได้ว่าห้องน้ำของโรงเรียนนี้มันสุดๆไปเลย จึงมีหลายครั้งที่ฉันอั้นฉี่จนเป็นโรคติดเชื้อในกระเพาะปัสสาวะและฉี่ไม่ออก เราไม่มีโต๊ะหรือเก้าอี้ให้นั่งเรียน มีแต่พื้นไม้ขัดมันให้นั่งเล่นของเล่นเก่าๆ ชุดเครื่องครัวที่ชาวบ้านเอามาบริจาคบ้าง สร้อยคอสำหรับเด็กเอามาร้อยเล่นบ้าง ฉันชอบชุดเครื่องครัวมากที่สุด มีตะหลิวหนักๆของจริงและกระทะบุบดำ แต่เพื่อนของฉันนี่สิ ชอบเอากระทะมาคว่ำแล้วยืนบนนั้นต่างเวทีร้องเพลง เมื่อถึงตอนบ่ายเรานอนเรียงกันเป็นตับ เด็กบางคนยังไม่หย่านมครูก็ต้องชงนมจากอุปกรณ์ที่พ่อแม่เตรียมมาให้ก่อนนอน ส่วนฉันแม่สั่งให้หย่านมตั้งนานแล้ว ฉันก็นอนของฉันอยู่เฉยๆ แต่พลิกตัวไปไหนแทบไม่ได้ เพราะนักเรียนนอนกันแน่นขนัดเหลือเกิน ความกว้างของห้องนี้ไม่ค่อยเอื้ออำนวยให้นอนเล่นได้ซักเท่าไหร่ คิดย้อนกลับไปก็คงคิดถึงห้องนอนในเรือนจำ ที่ลุกขึ้นเมื่อไหร่เสียที่ทันที มีครั้งหนึ่งที่ฉันเจ็บฉี่มากจนเดินไปห้องน้ำไม่ไหว ครูจึงให้ฉันไปฉี่ที่ร่องไม้ผุกร่อนเป็นรูที่เราชอบไปส่องดูเล่นนั้น ฉันฉี่ได้ตรงรูดี ไม่เลอะเทอะ อันนี้ฉันจำได้ แต่ฉันจำไม่ได้เสียแล้วว่าหลังจากนั้นเรายังไม่เล่นส่องในรูตรงนั้นกันอีกหรือเปล่า นอกห้องมีระเบียงกว้าง (ที่ฉันคิดว่ากว้างเกินไปถ้าเทียบกับในห้อง) คุณครูจะ