ในวันสุดท้าย โรมและซิกกลับไปที่ภูเขาที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกอีกครั้ง ซิกนั่งเงียบๆ มองพระอาทิตย์ตกดิน โรมรู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้อยู่กับซิก เขารู้สึกถึงความเศร้าและความไม่อยากจากลาในใจของเขา

"โรม ขอบคุณนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน เราอยู่ที่นี่เหงามากเลยจนได้มาเจอเธอ" ซิกพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและเต็มไปด้วยความรู้สึก

โรมยิ้มออกมาด้วยความเศร้า น้ำตาเริ่มคลอ "ตอนแรกฉันกลัวเธอนะ แต่เพราะฉันมันเป็นคนพิลึกด้วยละถึงเข้ากับเธอได้ ฉันนะชอบเวลาเธอยิ้ม ฉันคิดว่าถ้าซิกยังเป็นมนุษย์ เธออาจจะไม่มาเป็นเพื่อนฉันหรอก ฮ่าฮ่า"

ซิกหัวเราะเบาๆ แต่ก็มีน้ำตาคลอ "โรม เธอนี่ตลกจริงๆ เรารู้สึกดีใจที่ได้เจอเธอ เราเองก็ไม่เคยคิดว่าเราจะมีเพื่อนที่ดีเช่นเธอ"

"ยังไงก็ต้องขอบคุณเธอนะที่ทำให้ฉันผ่านคืนวันแย่ๆมาได้ พระอาทิตย์นี้จะเป็นพระอาทิตย์สุดท้ายที่เราจะได้มองดูมันด้วยกันแล้วนะ จะไม่ลืมเธอเลยซิก ไม่ต้องห่วงนะ ขอให้ไปเกิดที่ดีๆนะ เธอจะอยู่กับฉันเสมอเลยนะ" โรมกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ซิกน้ำตาไหลลงมาเบาๆ แม้ว่าเธอจะเป็นผี แต่ความรู้สึกของเธอก็ชัดเจนมาก "เราขอบใจเธอนะโรม ที่ทำให้เรามีความสุขในช่วงเวลาสุดท้ายของเรา"

โรมมองดูซิกด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอาลัย "ฉันจะคิดถึงเธอเสมอ ซิก"

ซิกยิ้มทั้งน้ำตา "ฉันรู้ว่ายังไงนายจะไม่ลืมฉันหรอกก็ฉันมันน่ารักซะขนาดนี้ " และก็แลบลิ้นใส่โรม
"หวังว่าเธอเองก็จะมีความสุขในชีวิต และสักวันเราคงจะได้เจอกันอีกนะโรม"

ทั้งคู่มองพระอาทิตย์ตกด้วยกัน และเมื่อแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป ดวงดาวก็เริ่มส่องแสงสว่างท่ามกลางความมืดมิด

"โรม ดูสิ ดาวตก" ซิกชี้ขึ้นไปบนฟ้า

โรมมองตามที่ซิกชี้และเห็นดาวตกพาดผ่านท้องฟ้า

โรมหันกลับมาที่ซิก แต่สิ่งที่เห็นคือความว่างเปล่า ซิกหายไปแล้ว เหลือเพียงความทรงจำและรอยยิ้มที่สวยงาม ทุกอย่างดูมืดเงียบสงบ

"ลาก่อน ซิก "