1
เวลาฉันเศร้า รู้สึกหลงทางว่างเปล่า เบื่อชีวิต ฉันมักจะนึงถึงคนคนหนึ่งอยู่เสมอ

ยากสักนิดถ้าหาจากพูดว่าเขาผู้นั้นกับฉันสัมพันธ์กันอย่างไร เขาไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนหรอก เป็นอักขระทางความคิดบางอย่างอย่างจากในหัวฉันเองนี่แหละ

ฉันเชื่อว่าตอนเด็กๆ ฝันถึงอยู่บ่อยครั้ง รายละเอียดที่แจ่มชัดเกินธรรมชาติของความทรงจำ มักทำให้ฉันประหลาดใจอยู่เสมอ

2
เขาเป็นลุงแก่ในเสื้อยืดสีขาวทับเอี๊ยมผ้ายีนส์ดูสมบุกสมบัน ความวิ่นแหว่งของผ้าและหยดกระเซ็นของสีที่ไม่ได้ปั้นแต่ง บันทึกประวัติศาสตร์การทำงานอย่างน่าภูมิใจไร้การโวโอด ผมสีขาวแซมดำผสมกันเป็นเทาเมื่อหรี่ตา เล็มสั้นอย่างสะอาดเรียบร้อย เลนส์ที่หนาเตอะถูกห่อหุ้มไว้ด้วยกรอบแว่นโลหะตัวบางดูมีสไตล์

ลุงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สามขาในบ้านโทนสีน้ำตาลอ่อน ข้างกับต้นไม้ใหญ่ที่สูงตระหง่านเลยทะลุหลังคาบ้านไป มีช่องกระจกมากมาย อนุญาติให้แสงแดดสร้างลวดลายบนพื้นระแนงตามสภาพอากาศและองศาของดวงอาทิตย์

ฉันชอบบ้านของลุงแกมาก (ถ้าที่นั่นคือบ้านของลุงน่ะนะ)

3
ในฝัน ฉันค่อยๆ ก้าวเดินเข้าหาเขาและมักจะเห็นหน้าลุงเป็นลำดับท้าย ใบหน้าของลุงที่บ่งบองเพียงแค่ร่องลึกบนผิวหนังและร่องรอยของความร่าเริง ใจดี เหลือแต่ร่องรอยเท่านั้น ลุงกำลังง่วนอยู่กับการใช้มีดเล่มเล็กๆ ทั้งไส เหลา เซาะ ก้อนไม้ก้อนน้อยในมืออีกข้าง

ที่จริงจะใช้คำว่าง่วนคงจะไม่ถูกนัก ท่าทีของลุงดูตั้งใจแต่ไรจุดหมายชอบกล

4 
‘ลุงทำอะไรอยู่คะ’ เสียงของฉันทำลายสมดุลยภาพบรรยากาศเข้าอย่างจัง

‘ลุงกำลังแกะสลัก’ ลุงหันมายิ้มให้

‘แกะเป็นอะไรเหรอคะ’ นิสัยเจ้าหนูทำมัยของฉันเริ่มทำงาน

ถ้าประโยคถูกจัดว่าสร้างความสะดุดเล็กๆ ประโยคหลังคงพลังทำลายมากกว่าหลายเท่า

5
‘บอกตามตรงนะหนูน้อย ลุงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำลังแกะอะไรอยู่ ลุงรู้เพียงแค่ว่าลุงชอบและต้องแกะสลักไปเรื่อยๆ ลุงสามารถเปลี่ยนท่อนไม้ท่อนนึงให้เป็นหีบไม้ใบสวย แล้วจึงเปลี่ยนหีบนั้นเป็นตุ๊กตากระเทาะเปลือกถั่วหน้าตาน่ารัก ไปเป็นฉากกั้นหนังสือเรียบหรู เป็นช้อนซุปขนาดพอดีคำ เป็นลูกแก้วไม้ที่กลมกลึงลูกเล็กที่ยากจะแกะต่อ ไม่มีประโยชน์ใช้สอยใดๆ ’

ลุงหยุดคำพูด เว่นช่วงไปหลายอึดใจ แล้วก็คลายมือปล่อยให้เศษไม้เหล่านั้นร่วงลงพื้น

‘จะเรียกว่าลุงจะแกะสลักความว่างเปล่าก็ไม่ผิด’ 
6 
‘บางที การรู้ว่าต้องหยุดเมื่อไรอาจจะสำคัญพอๆ กับการพยายามตั้งใจทำต่อก็ได้นะคะ’ ฉันพูดประโยคที่ไม่มีทางคิดได้ในชีวิตจริง

ลุงยิ้มให้ฉันและทำกริยาแสดงความเอ็นดูบางอย่าง แตกต่างกันในแต่ละฝัน บางทีก็เชกแฮนด์ บางทีตบไหล่ บางครั้งก็ทัดผมฉันอย่างแผ่วเบา

‘ที่หนูพูดมา ถูกแล้วล่ะ’

7
เวลาฉันเศร้า รู้สึกหลงทางว่างเปล่า เบื่อชีวิต ฉันมักถามตัวเอง ว่าเรากำลังก้มหน้าก้มตาแกะไม้อย่างไร้อยู่หมายอยู่หรือไม่

ถ้าใช่ จงหาจังหวะหยุดซะ ก่อนทุกอย่างจะกลายเป็นแค่เศษไม้และขี้เลื่อยที่ปลิวเกลื่อนพื้น