ฝรั่งคนหนึ่งคอยส่งเสียงให้กำลังใจฉันที่กำลังพยายามออกแรงบังคับวีลแชร์ของตัวเองขึ้นไปตามทางลาดชันข้างหน้า แม้แขนจะล้าจนแทบหมดแรงเพราะไม่เคยเอาชนะทางลาดชันด้วยตัวเองมาก่อน แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมันอีก ครั้งนี้ฉันก็ไม่อยากยอมแพ้ ฉันฝืนจับและยึดล้อวีลแชร์เอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้ล้อหมุนถอยหลังลงไปจนแขนเริ่มสั่น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้า-ออกลึกๆ เพื่อรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายพาตัวเองขึ้นไปยังจุดหมายข้างบนให้ได้

ในสถานการณ์อย่างนี้ กำลังใจที่ได้รับจากถ้อยคำง่ายๆ ของเขา รวมถึงสายตาที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยจากพ่อกับแม่ที่คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด แต่ครั้งนี้ทำได้เพียงยืนเอาใจช่วยเพื่อให้ฉันได้ลองช่วยเหลือตัวเอง ก็ทำให้ฉันมีแรงฮึดขึ้นมาอีกครั้ง

“อีกนิดเดียว” ฉันบอกตัวเองแล้วกลั้นใจดันวีลแชร์ด้วยแรงที่เหลือเฮือกสุดท้ายจนล้อหมุนขึ้นไปถึงพื้นราบปลายทางได้สำเร็จ

“Yes, I can!”

ฉันหันกลับไปบอกคุณลุค—เจ้าของเสียงพูดให้กำลังใจที่เข็นวีลแชร์ของตัวเองตามหลังฉันมาห่างๆ

คุณลุคยิ้มและปรบมือให้เมื่อเห็นว่าฉันทำได้ ก่อนจะเข็นวีลแชร์ตามขึ้นมาด้วยความชำนาญต่างกับฉันลิบลับ และนำทางฉันเข้าไปในอาคารที่ทำงานของกลุ่ม ‘RICD Wheelchair Project’ ในสถาบันพัฒนาการเด็กราชนครินทร์ จังหวัดเชียงใหม่

ระหว่างรอเจ้าหน้าที่ปรับแต่งวีลแชร์เพิ่มเติม คุณลุคก็เข้ามาชวนคุยและนำกระดาษมาให้ฉันวาดรูปเล่นเพื่อทดสอบทางจิตวิทยาเป็นการฆ่าเวลา

ฉันรับกระดาษมาทั้งที่ยังคิดไม่ออกว่าจะวาดรูปอะไรดี คุณลุคเห็นว่าฉันนิ่งไปเลยถามว่าฉันเข้าใจที่เขาอธิบายหรือเปล่า

“I’m understand, but I think to what I will draw” ฉันยิ้มและตอบกลับไปด้วยภาษาอังกฤษแบบงูๆ ปลาๆ

“Draw the first thing you think”

เมื่อคุณลุคบอกมาอย่างนั้น ฉันจึงเริ่มลงมือวาดรูปตัวเองกำลังดำน้ำดูปะการังอยู่กับฝูงปลาใต้ท้องทะเล

ก่อนหน้านี้ฉันเคยวาดภาพสีน้ำเป็นรูปทะเลใส่กรอบติดผนังห้องนอนไว้ เพราะฉันอยากไปเที่ยวทะเล แต่ครั้งนี้นอกจากทะเลแล้วยังมีภาพตัวฉันกำลังดำน้ำอยู่ใต้ท้องทะเลนั้นด้วย

พอเห็นรูปที่ฉันวาด คุณลุคก็ยกนิ้วโป้งให้ แล้วรับรูปวาดของฉันไปพิจารณา

“I believe you can dive” คุณลุคยังคงให้กำลังใจฉันเหมือนเคย

ตั้งแต่ฉันประสบอุบัติเหตุรถชนจนทำให้กระดูกสันหลังบริเวณคอเคลื่อนทับเส้นประสาทไขสันหลังร่างกายของฉันก็ไร้ความรู้สึกและสั่งการไม่ได้ตั้งแต่นิ้วมือ ลำตัว ไปจนถึงปลายเท้า ฉันใช้ชีวิตบนวีลแชร์มานานกว่าสิบปี มันนานจนวีลแชร์คันแรกเสื่อมสภาพ และนานพอที่จะทำให้ความหวังในชีวิตของฉันค่อยๆ จางหายไป พร้อมกับการยอมรับความจริงที่ว่า ร่างกายของฉันทำอะไรไม่ได้เลย...

แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด เพราะฉันเข็นวีลแชร์ขึ้นทางลาดได้ด้วยตัวเอง ทั้งที่ไม่เคยทำได้และไม่เคยพยายามทำให้ได้มาก่อน

ฉันจึงมีความหวังและกล้าที่จะตั้งเป้าหมายให้กับตัวเองว่าจะเปลี่ยนแปลงชีวิตที่เคยเต็มไปด้วยข้ออ้าง ให้กลายเป็นชีวิตที่พูดกับใครต่อใครได้ว่า “ฉันก็ทำได้”

เหมือนที่ฉันพูดกับคุณลุคในวันนั้นว่า

“Yes, I can”