เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Mindjanham
Who Am I ?
  • First


    Cr. Pinterst

    " ชีวิตของเรามีกี่สีกันนะ? สีแดง สีดำ สีขาว สีเทา หรืออาจจะเป็นหลายๆสีปนกันจนเราแยกไม่ออก "

    ครั้งนึงฉันเคยตั้งคำถามกับตัวเองในตอนที่กำลังออกผจญภัยท่องเที่ยวคนเดียว โลกใบใหญ่ที่แสนกว้างสายตามองไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้โฟกัสกับสิ่งใดหรือคิดเรื่องใดเป็นพิเศษ และอยู่ๆก็คิดขึ้นมาว่า ถ้าเปรียบสีกับชีวิตคน ในตอนนี้ฉันควรจะเป็นสีอะไรนะ? ฉันเริ่มแต่งแต้มสีสันลงบนกระดาษแผ่นนึงที่เรียกว่า 'กระดาษแห่งชีวิต' ตั้งแต่เริ่มแรก 

    แต้มสีครั้งที่ 1
    นับตั้งแต่อนุบาลจนถึงประถม จากวัยที่ไร้เดียงสาเข้าสู่วัยเรียนรู้โลกใบเล็กๆท่ามกลางทุ่งหญ้าของตัวเองที่สามารถวิ่งไปไหนได้ทั่วทุกแห่งทุกหน โลกที่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันเป็นตัวฉันในวันนี้

    แต้มสีครั้งที่ 20
    ในวัยที่เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆสู่มัธยมต้น ฉันถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำซึ่งอยู่ห่างไม่ไกลจากบ้าน เดินทางเพียงแค่ชั่วโมงครึ่งก็ถึง ณ ตอนนั้นฉันก็เริ่มสัมผัสได้ว่าโลกของฉันกำลังจะขยายขึ้นและตัวฉันก็ได้พื้นที่สำหรับวิ่งเล่นกว้างขึ้นไปอีก แต่ในขณะเดียวกันนั้นเพราะว่ามันกว้างขึ้นฉันเลยลืมอะไรไปบางอย่าง..

    แต้มสีครั้งที่ 40
    พอขึ้นชั้นมัธยมปลาย จากเด็กต่างจังหวัดก็ย้ายโรงเรียนเป็นเด็กกรุง โลกที่กว้างกลับขยายกว้างขึ้นไปอีกกระทั่งวิ่งเล่นจนเหนื่อยและเพราะว่ามันกว้างจนเกินไป หันหลังกลับไปอีกทีเพื่อที่จะมองคนที่อยู่ด้านหลัง คนที่คอยสนับสนุนในทุกๆเรื่องๆ คนที่คอยโอบกอด และถ้อยคำที่คอยปลอบโยน ก็เริ่มเลือนลางเสียแล้ว

    แต้มสีคร้้งที่ 70
    และแล้วความพยายามฝ่าฟันมาทั้งหมดก็เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย วันที่ฉันได้รู้จักกับผู้คนมากขึ้น เจอะเจอกับคนหลายๆประเภทและในเวลาเดียวกันนั้นโลกของฉันก็ขยายใหญ่ขึ้นไปอีกจากเดิมหลายเท่า ทุกครั้งที่พื้นที่มันกว้างขึ้นผู้คนมากมายที่เคยเข้ามาให้ได้รู้จักกันต่างก็ออกไปทีละคน ทีละคน ทีละคน เหลือไว้แต่คนที่คู่ควรที่จะรักษา แต่ไม่รู้ว่าเพราะตอนไหนและเมื่อไหร่คนที่ควรจะอยู่ข้างๆกันและเติบโตไปด้วยกันก็เริ่มกลายเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้น

    แต้มสีครั้งที่ 99
    แต่ตอนนี้มันเริ่มไกลสุดลูกหูลูกตาจนไม่เห็นขอบเส้นหรือจุดสิ้นสุดของมันว่าอยู่ตรง ณ ที่ไหน ผู้คนที่คู่ควรที่จะรักษาต่างก็เดินออกไปทีละคนไม่ต่างกันเลย จากที่มันน้อยอยู่แล้วก็น้อยลงไปอีกจนบางครั้งก็อดรู้สึกใจหายและโดดเดี่ยวไม่ได้ 

    .
    .
    .
    .


    จากวัยเด็กไร้เดียงสาจนถึงวัยทำงาน 



    จากหยดสีหยดแรกจนตอนนี้ไม่อาจนับได้ว่าหยดไปแล้วกี่ครั้งหรือกี่สี



    กระดาษแห่งชีวิตของฉันมันเต็มไปด้วยหลากสีสันละลานตา บางจุดก็เลอะ บางจุดสีปนกันจนดูไม่ออกว่ามันเป็นสีอะไร บางจุดก็อ่อนและบางจุดก็เข้มจนเกินไป...






Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in