ญี่ปุ่นมีประชากรประมาณร้อยล้านคน
ในทุกๆ วัน สามเปอร์เซ็นของจำนวนนั้น คือผู้โดยสารในสถานีโยโกฮาม่า
สามล้านคนต่อวัน ในสถานีโยโกฮาม่า
สถานีที่เชื่อมต่อหลายสาย สามารถพาเราไปถึงชิบูย่าได้ภายในสี่สิบนาที

เราว่าบันไดเวรนั่นต้องมีคนใช้ไม่ต่ำว่าวันละแสน

สิบปีก่อน สถานีรถไฟใต้ดินยังเป็นเอกเทศจากภายในสถานีโยโกฮาม่า
แต่ก็มีความพยายามจะสร้างการเชื่อมต่อนั้นอยู่
ก็คงใช้เวลาหลายปี เพราะตลอดเวลาสิบเอ็ดเดือนที่เราอยู่นั่น
มันสร้างตั้งแต่ก่อนที่เราจะไปอยู่ ตอนจะกลับแล้วมันก็ยังไม่เสร็จเลย
ไม่เห็นด้วยซ้ำว่ามันสร้างไว้ตรงไหน (สามปีผ่านไปกลับไปอีกทีแล้วถึงเห็น)

เห็นแต่บันไดบรรลัยนั่น, เกลียดกันจนสนิทกัน

คนแสนคนเดินดาหน้าพร้อมกันด้วยความกว้างหน้าแถวประมาณสิบเมตร
ไม่เคยเนิร์ดพอจะคำนวนว่ามันจะกลายเป็นแถวที่ความยาวเท่าไร
แต่เสียงเท้าสองแสนเท้าที่สลับย่ำรัวแบบไม่เว้นช่องว่าง (เมโทรนอมคือเทมโพ่เกินสองร้อยแน่นอน)
ไม่รู้จะบรรยายจริงๆ ว่าเหมือนเสียงอะไร
จะบอกว่าเหมือนเสียงกองทัพทหารในหนังโบราณก็น้อยไป
มันดังก้องแบบนั้น แต่หาจังหวะอะไรไม่เจอเลย
เอาจริงนะ... ทุกตีนแม่งสักแต่จะเดิน ไม่มีใครสนใจใครเลย

การคิดจะเดินฝ่ากระแสสวนทางตีนสองแสนตีนขึ้นไป
สำหรับเราในตอนนั้นมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
เหมือนปลาแห้งๆ ที่พยายามจะว่ายสวนทางขึ้นน้ำตกอย่างไรอย่างนั้น
และไม่รู้ว่าเมื่อไรจะสามารถเป็นนางเงือกได้อย่างป้าแก่ๆ ที่ค่อยๆ ก้าวช้าๆ แต่มั่นคง
ขึ้นไปได้เหมือนเดินขึ้นบันไดบ้านตัวเองอย่างนั้น