เอาจริง บล็อกนี้ก็เขียนขึ้นมาจากสมองของมนุษย์เมนส์​ (จะมา)​ ที่งี่เง่า ไม่เข้าใจตัวเองตั้งแต่ต้นแล้ว ทีนี้พอมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นกับการมีเมนส์เราก็อยากจะจดเก็บไว้

เราออนยา 2-3 ตัวเดิมๆ มาหลายเดือนเหมือนกัน ตั้งแต่ช่วงปลายๆ ปีกับคุณหมอคนเก่าจนมาเจอหมอใหม่ก็ยังได้รับยาเหมือนเดิม หมอใหม่ก็ไม่อยากไปเปลี่ยนเพราะก็ดูว่ามันจะได้ผลดี

แต่ช่วงประมาณสามสี่เดือนหลังนี้เราก็มีช่วงแย่ลงไปมาก คลั่งมาก จนเหมือนยาเดิมก็เริ่มไม่ไหวไม่พอ เราเองก็รู้สึกว่ามันไม่ช่วยอะไรเท่าไรแล้ว (หรือจริงๆ นี่คือช่วยแล้วนะ ถ้าไม่ช่วยนี่อาจจะสาหัสกว่านี้) ก็เลยได้มีการเปลี่ยนยากันเกิดขึ้น 

การเปลี่ยนยา ปรับยาใหม่ เป็นอะไรที่ค่อนข้างยุ่งยากกับทั้งหมอและเรา มันคือการทดลองใหม่อีกที ทั้งผลของยาและปริมาณยาที่เหมาะสม ถ้ามีการเปลี่ยนยาเกิดขึ้น หมอจะขอให้เราจดบันทึกความรู้สึก อารมณ์ อาการตัวเองไว้ แต่ถามว่าเราทำมั้ย ? ก็ไม่ทำนะ ขี้เกียจ 

แฮร่ .

อีกอย่างเราคิดว่าจากรอบที่แล้วที่หมอต้องเปิดหนังสือบัญชียาขึ้นมาเลือกยาให้เรา ก็คงไม่ค่อยจะเหลือยาให้เลือกเท่าไหร่แล้วมั้ง

ฮือ

ตอนนี้ก็คือไม่แน่ใจว่าร่างกายจะต้องใช้เวลาเท่าไรถึงจะปรองดองกับยาตัวนี้ได้ เพื่อที่จะได้กลับมาเป็นเมนส์แบบปกติ คือเราเป็นคนที่รอบเดือนมาดีและตรงเวลามาก พอการกินยาพวกนี้มาทำให้มันแปรปรวนเราจะหงุดหงิดมาก และเสียดายความเพอร์เฟกต์ของรอบเดือนที่เคยมี

อีกอย่างหนึ่ง ถ้าใครเคยกินยาเลื่อนเมนส์สมัยเด็กสาว เพื่อให้ไปเข้าค่ายได้อย่างหมดห่วงไร้กังวล จะนึกออกเลยว่าพอเมนส์มาอีกที จะโคดเจ็บปวดและทรมาน จะปวดท้องเพิ่มขึ้นไม่รู้กี่เท่า ๆ ปวดเหมือนมันโกรธแค้นที่เรากั๊กเอาไว้ไม่ให้ออกมา

นั่นคือการเลื่อนไปแค่สองสามวัน อะไรแบบนั้นนะ

จินตนาการไม่ออกเลยว่าวันที่เรามีเมนส์อีกที ซึ่งไม่รู้เมื่อไหร่ นี่เราจะขาดใจตายมั้ย ?

ฮือ 

ฮือ

ฮือ

กลับมาเถอะ น้องเมนส์ คิดถึง .