เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ถึง พระองค์ผู้เป็นที่รักbrowneyes
คำร้อง ๒
  • วันนี้หญิงสาวทบทวนกับตัวเองอีกครั้ง ในหัวข้อ ความเดียวดาย 
    เธอพร่ำคิดว่าการเติบโตและเจ็บปวดไปคนเดียวเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วอย่างงั้นหรือ
    หญิงสาวตระหนักได้ดีว่า เราไม่อาจแบ่งปันความเจ็บปวดให้ใคร กระนั้น การมีใครสักคนที่เราสามารถพูดคุยถึงความขมขื่นในแต่ละวันนั้น จะเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ หญิงสาวได้แต่สงสัยแต่เธอไม่อาจรู้ได้เลย เธอไม่เคยเอ่ยปากในโลกของความเป็นจริง เธอไม่ได้เดียวดายในเชิงทฤษฎีคนมากมายรอบตัวเธอเฝ้ารอวันที่เธอจะพูดถึงเรื่องราวในใจแต่ในขณะเดียวกันพวกเขาเหล่านั้นก็เคยชินกับความเงียบของเธอไปเสียแล้ว มันทำให้เธออยากย้ำเตือนคนรอบข้างอยู่บ่อยๆว่าการที่ไม่พูด ไม่ได้หมายถึงผู้คนเหล่านั้นไม่มีปัญหา หลายคราที่ความคิดของเธอสามารถเขียนเรียงความได้สิบหน้ากระดาษแต่ไม่มีอะไรที่เธอสามารถแสดงออกมานอกจากความเงียบเท่านั้น 
    บางทีมันก็ทำให้เธอคิดว่าหรือจริงๆโลกไม่ได้โหดร้ายกับตัวเธอนักหรอก แต่เป็นตัวเธอเอง ตัวเธอที่โหดร้ายกับตัวเองเกินไป ตัวเธอเองที่ไม่ปล่อยให้ตัวเองออกไปหาความสุขแสนเรียบง่าย ตัวเธอที่สร้างกรงหนามมาล้อมตัวเองเอาไว้
     "แล้วเธอจะต้องเจ็บปวดไปอย่างนี้จริงๆหรือ" 
    "การเติบโตไปคนเดียวเป็นเรื่องที่สมควรแล้วหรือ" 
    "แล้วเราเหมาะสมกับความเดียวดายแล้วหรือ"  
    เธอไม่แน่ใจ เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ย้ำกับตัวเองมาตลอดนั้นถูกหรือไม่ 
    เธอไม่แน่ใจแม้กระทั่งในก้นบึ้งจิตใจตัวของเธอเอง ว่าจริงๆแล้วเธอไม่ต้องการคนอื่น เธอต้องการที่จะก้าวผ่านความเจ็บปวดทั้งหมดไปคนเดียวจริงๆงั้นหรือในหัวใจอันแตกสลายของเธอ ไม่ต้องการที่จะมีคนอยู่ข้างๆเธอ จริงๆงั้นหรือ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in