วันนี้หญิงสาวทบทวนกับตัวเองอีกครั้ง ในหัวข้อ
ความเดียวดาย เธอพร่ำคิดว่าการเติบโตและเจ็บปวดไปคนเดียวเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วอย่างงั้นหรือ
หญิงสาวตระหนักได้ดีว่า เราไม่อาจแบ่งปันความเจ็บปวดให้ใคร กระนั้น การมีใครสักคนที่เราสามารถพูดคุยถึงความขมขื่นในแต่ละวันนั้น จะเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ หญิงสาวได้แต่สงสัยแต่เธอไม่อาจรู้ได้เลย เธอไม่เคยเอ่ยปากในโลกของความเป็นจริง เธอไม่ได้เดียวดายในเชิงทฤษฎีคนมากมายรอบตัวเธอเฝ้ารอวันที่เธอจะพูดถึงเรื่องราวในใจแต่ในขณะเดียวกันพวกเขาเหล่านั้นก็เคยชินกับความเงียบของเธอไปเสียแล้ว มันทำให้เธออยากย้ำเตือนคนรอบข้างอยู่บ่อยๆว่าการที่ไม่พูด ไม่ได้หมายถึงผู้คนเหล่านั้นไม่มีปัญหา หลายคราที่ความคิดของเธอสามารถเขียนเรียงความได้สิบหน้ากระดาษแต่ไม่มีอะไรที่เธอสามารถแสดงออกมานอกจากความเงียบเท่านั้น
บางทีมันก็ทำให้เธอคิดว่าหรือจริงๆโลกไม่ได้โหดร้ายกับตัวเธอนักหรอก แต่เป็นตัวเธอเอง ตัวเธอที่โหดร้ายกับตัวเองเกินไป ตัวเธอเองที่ไม่ปล่อยให้ตัวเองออกไปหาความสุขแสนเรียบง่าย ตัวเธอที่สร้างกรงหนามมาล้อมตัวเองเอาไว้
"แล้วเธอจะต้องเจ็บปวดไปอย่างนี้จริงๆหรือ"
"การเติบโตไปคนเดียวเป็นเรื่องที่สมควรแล้วหรือ"
"แล้วเราเหมาะสมกับความเดียวดายแล้วหรือ"
เธอไม่แน่ใจ เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ย้ำกับตัวเองมาตลอดนั้นถูกหรือไม่
เธอไม่แน่ใจแม้กระทั่งในก้นบึ้งจิตใจตัวของเธอเอง ว่าจริงๆแล้วเธอไม่ต้องการคนอื่น เธอต้องการที่จะก้าวผ่านความเจ็บปวดทั้งหมดไปคนเดียวจริงๆงั้นหรือในหัวใจอันแตกสลายของเธอ ไม่ต้องการที่จะมีคนอยู่ข้างๆเธอ จริงๆงั้นหรือ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in