เราอยากจะบอกว่าก่อนหน้านี้เราปรับเวลานอนของตัวเองได้แล้ว ถึงแม้จะแค่ระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้นเอง

แต่ในคืนนี้ เรื่องราวมากมายประเดประดังเข้ามาในหัวจนทำให้ยากที่จะข่มตานอนได้ 

กลางคืนเป็นช่วงเวลาที่เราชอบมากที่สุด แต่ในขณะเดียวกันมันก็เป็นช่วงเวลาที่ทำร้ายเรามากที่สุดเช่นกัน 

ความเงียบของเวลากลางคืนทำให้เรามีสมาธิจดจ่อกับการทำงาน

ความเงียบของเวลากลางคืนทำให้เรามีสมาธิอ่านหนังสือ 

แต่…

ตวามเงียบของเวลากลางคืนก็ทำให้เราฟุ้งซ่าน

ความเงียบของเวลากลางคืนทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยว

และที่สำคัญ…

ความเงียบของเวลากลางคืนทำให้เราร้องไห้ได้ง่ายกว่าปกติ 

ในช่วงเวลาเด็ก เรามักจะชอบบอกตัวเองเสมอว่า “เมื่อไหร่ฉันจะโตซะที เมื่อไหร่ฉันจะขึ้นม.ปลาย เมื่อไหร่ฉันจะเข้ามหาลัย” 

ด้วยความคิดแบบเด็กน้อย เรามองเห็นภาพคนในวัยนั้น ๆ เราอยากจะไปถึงจุดนั้นบ้าง 

มันคงจะสนุกน่าดู…

แต่หารู้ไม่ว่าชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก 

ไม่เคยมีใครบอกเธอหรอกหรือว่าการโตเป็นผู้ใหญ่มันเจ็บปวดมากเพียงใด? 

มีสิ 

แต่ในเวลานั้นเราก็ไม่ปักใจเชื่อนักหรอก จนกระทั่งวันเวลาผ่านไป 

กาลเวลาได้นำพาเด็กน้อยคนนั้นเติบใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เผชิญโลกที่กว้างขึ้นเรื่อย ๆ 

วินาทีนั้นเองเด็กน้อยคนนั้นก็ได้รู้ว่า 

เด็กน้อยที่มีแววตาสดใส รอยยิ้มเปล่งประกายคนนั้นได้ค่อย ๆ มลายหายไป 

เหลือเพียงแต่ใครอีกคนที่เราแทบจะไม่คุ้นเคยเลย 

ไม่เคยเลย ไม่เคยคิดว่าจากเด็กน้อยคนนั้นจะกลายมาเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ในวันนี้

ความเจ็บปวดจากก้านมะยมของแม่น่ะเหรอ เล็กน้อยน่ะ ถ้าเทียบกับความเจ็บปวดจากการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ 

ความเจ็บปวดที่ไม่ใช่แต่ทางกายภาพ แต่เป็นความเจ็บปวดทางจิตใจ…

ความเจ็บปวดจากความคาดหวังของสังคมและคนรอบข้าง

ความเจ็บปวดจากวามล้มเหลว

ความเจ็บปวดจากความคิดว่าตัวเองไม่ดีพอ

ความเจ็บปวดจากการกดดันตัวเอง

รสชาติชีวิตแบบนี้เราเชื่อว่าไม่ใช่แค่เราที่เจอ แต่หลายคนกำลังประสบกับมัน ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็ตาม 

ไม่มีใครตอบได้หรอกว่าต้องอยู่กับมันไปอีกนานแค่ไหน แต่แค่รู้ว่าน่าจะอีกนานเลยแหละ 

เพราะนี่คือชีวิต 

สำหรับเรา ท่ามกลางปัญหามากมายที่ถาโถมเข้ามาเหมือนคลื่นสินามิ เรามองว่าอาวุธสำคัญที่ควรมีคือ 

“การรักตัวเอง”

พูดเหมือนง่ายแต่ทำยาก 

แต่มันเป็นเรื่องดีที่จะลองพยายามดูซักครั้ง 

ลองหันกลับมารักตัวเอง…