เราเป็นมนุษย์ธรรมดาๆคนนึงที่ใช้ชีวิตได้ซ้ำซากและน่าเบื่ออยู่พอตัว เราชอบไปที่เดิมๆ ทำอะไรเดิมๆ ถามว่าการใช้ชีวิตแบบนี้มันมีความสุขไหม เราก็จะตอบว่า เรารู้สึกเฉยๆอ่ะ ไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น แถมบางวันเรายังเจอกับภาวะซึมเศร้า บางวันก็อารมณ์สวิงเหมือนพายุทอร์นาโด ในหนึ่งเดือนเรามีวันที่ปกติจริงๆอยู่ไม่กี่วันหรอก 

เราเรียนมหาลัยมาสามปีแล้ว เราชอบการเรียนขนาดนั้นไหม ตอบเลยว่าไม่ ถ้าเป็นเราในอดีตเราเป็นคนที่รักการเรียนมาก เรียกได้ว่าเป็นเด็กเนิร์ดเลยล่ะ แต่พอเข้ามหาลัยมาความรู้สึกรักเรียนมันก็ค่อยๆหายไป พูดง่ายๆว่า หมดแพชชั่น เราเกือบเอาตัวเองไม่รอดจากมรสุมการเรียนในเทอมก่อน เราsufferกับมันมาก เรียนหนัก งานเยอะ ไหนจะภาวะซึมเศร้าที่เราเจออีก ทุกปัญหามันรุมเราทีเดียวในเทอมนั้น พอมาเทอมนี้เราเลยตัดสินใจลงเรียนแค่ 4 วิชา เป็นวิชาของภาค 3 วิชา อีกหนึ่งวิชาเป็นวิชาโท(ที่ยังไม่ไปทำเรื่องเปลี่ยนอ่ะนะ) เราจะเปลี่ยนมาลงเป็นวิชาโทนิเทศศาสตร์ เทอมนี้เราลงวิชาของนิเทศได้ 1 วิชา คือวิชา การเขียนข่าวภาษาอังกฤษ (News Writing in English)

ตอนแรกภาพในหัวของเราคือ เราติดภาพของการเรียนวิชาการแปลเบื้องต้นของคณะ ตอนที่อาจารย์สอนแปลข่าวไทยเป็นอังกฤษ อังกฤษเป็นไทย แต่พอมาเรียนจริงๆแล้วมันคือวิชาเขียนข่าวอ่ะ ก็คือกระบวนการในการเขียนข่าว แค่มันเป็นข่าวภาษาอังกฤษ มีการสอนว่าลักษณะแบบไหนที่น่าเอามาเป็นข่าว Leadแบบไหนที่น่าสนใจ ข่าวแต่ละแบบควรมีทิศทางการเขียนยังไง ฯลฯ เราเรียนแล้วสนุกมาก อาทิตย์แรกๆมีคนเรียนเกือบ 10 คน แต่ตอนนี้เหลือคนเรียนแค่ 3 คน 555555 ดูเหงาๆแต่มันสนุกดี ดูได้ใกล้ชิด อาจารย์เรียกตอบได้ทั่วถึง 55555 แต่เราไม่มีความรู้สึกอึดอัดเลยเวลาโดนเรียกตอบ ซึ่งอาการแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเราในวิชาอื่นมาก่อนเลย เรารู้สึกสนุก อาจารย์ใจดี เค้าไม่ได้ตัดสินว่าสิ่งที่เราตอบไปมันผิดหรือถูก เค้าแค่ชี้ให้เห็นว่าที่เราตอบไปมันเหมาะกับข่าวไหม มันมีอะไรที่เหมาะสมกว่าคำตอบเราหรือเปล่า ไม่รู้สิ มันเป็นความรู้สึกที่เราไม่ได้รู้สึกสูญเสียความมั่นใจเลยซักนิด กลับกัน เรายินดีมากถ้าอาจารย์จะเรียกตอบอีก ในการเรียนทุกๆอาทิตย์ เรามีความสุขมากก แม้ว่าคืนก่อนหน้าเราอาจจะมีภาวะซึมเศร้าหนักๆมา แต่พอมาเรียนวิชานี้ความรู้สึกนั้นมันหายไปเลย มันมีแค่ความรู้สึกที่ว่า ชั้นมีความสุขจัง เอาเป็นว่าเราเรียกวิชานี้ว่าเป็นปาฏิหาริย์ของชีวิตเราก็ยังได้ 555555 

เราใช้ชีวิตเพื่อค้นหาสิ่งที่เราคิดว่ามันมีความหมายสำหรับเรา เราค้นหาสิ่งๆนั้นมาตลอด บางอย่างที่เราคิดว่าใช่พอมาสัมผัสจริงๆมันไม่ใช่ก็มี  แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในตอนนี้มันคือการได้ค้นพบตัวตน มันคือการได้ค้นพบในสิ่งที่ใช่ เรารอความรู้สึกนี้มานานมาก นานจนเราคิดว่าหรือมันยังไม่ถึงเวลา หรือมันยังอีกนานกว่าจะเจอ 

แต่ตอนนี้เราพูดได้เลยว่า เราเจอแล้ว สิ่งที่เป็นตัวตนและความสุขของเรา 

Sasitorn Ak.

(17.02.2021)