ตอนแรกจะดื่มเบียร์แต่ดูตู้แช่ไม่รู้เอาไร แล้วมองไปอีกตู้ก็เจอกระป๋องนี้ มีหลายรสแต่อยากลององุ่นลองหาข้อมูลดูเขาบอกว่าเป็น"เหล้าหวานญี่ปุ่น"...ก็เหมือนน้ำผลไม้แหละ..ก็มั่วกลอนเหมือนเดิม...นึกถึงอดีตที่เคยทำผิดพลาด...เศร้าและเสียใจแบบคิดทั้งวัน...แต่ทำไรไม่ได้ก็มั่วกลอนแล้วกัน...ตกงานก็พอว่างอยู่..ไส้แห้งเหมือนเดิม
 
"ดั่งดารากำสรวลและหวนไห้
มืดมิดไปดุจดั่งใจที่โศกศัลย์
โอ้ชีวิตไยตอนนี้มืดมนพลัน
ได้แต่ฝันโศกเศร้าอยู่ข้างเดียว
 
สิ่งที่ผิดลืมไปได้อย่างไรหนอ
คิดแล้วท้อโอ้ใจอันแสนเหี่ยว
มองนภาไร้ดาวช่างเปล่าเปลี่ยว
อยากหนีเที่ยวแต่ไร้เงินขมขื่นใจ
 
ที่สุดแล้วก็มีเพียงแค่ตัวเรา
ที่แสนเหงาหาทางออกยังมิได้
ถ้าหากฟ้ายังเมตตาการุณใจ
โปรดปัดเป่าความทุกข์ใจที่มีมา
 
แล้วก็เหม่อมองฟ้ายามค่ำคืน
ใจขมขื่นแต่ห้ามใจยากนักหนา
มองนภาน้ำตาไหลล้นอุรา
เพราะเหตุใดดวงดารามืดเหมือนใจ
 
เดินต๊อกแต๊กลงสะพานใจแสนเปลี่ยว
ดูแห้งเหี่ยวใจล่องลอยหายไปไหน
แล้วหวนคิดถึงอดีตอันแสนไกล
โง่งมไปแต่ทำไรมิได้เลย
 
คงเป็นเพราะมโนจิตคิดไปเอง
แต่ยังเซ็งกับเรื่องสิ่งคุ้นเคย
แม้ตอนนี้ใครใครอาจเมินเฉย
และลงเอยที่เหลือเพียงแค่ตัวเรา
 
เดินลงมาแล้วประสบพบเจอผี
ซึ่งอาจดีถ้าเป็นผีจริงอย่างเอ่ย
แต่ไม่ใช่เพราะเป็นคน...พี่คนเก่า
เดินเบาเบาพยายามหลบเลี่ยงไป
 
เขามองมองแล้วก็หันหน้าจากหนี
โอ้จร้าพี่เรารู้แล้วและเข้าใจ
ในความเกลียดที่สะท้อนเป็นกลิ่นไอ
เมฆหมอกใสที่มืดครึ้มดำทะมึน
 
ตอนเดินเจอเผลอชะงักไปนิดนิด
โดนสะกิดด้วยหมอกดำแสนหนักอึ้ง
แต่ก็ไม่รู้จักอยู่ดีจึง
จรลีรีบจากมาตาฝาดไป
 
แต่เวลานี่ไม่เคยทำลายหน้า
แม้ตีนกามีนิดนิดยังหล่อใส
แต่ไม่รู้รอลูกเมียหรือรอใคร
เราคนไกลขอจากไปในราตรี
 
แล้วก็ครุ่นคิดถึงอดีตอันแสนเศร้า
หัวใจเราแสนเปลี่ยวเหงาไร้สุขขี
เอ๊ะ!คิดอีกทีรึพี่เขาจะเป็นผี
เลยรีบหนีเผ่นเข้าบ้านไปอย่างไว
 
ด้วยตัวเรานั้นมีแต่คนแสนเกลียด
โดนเหยียดเหยียดเมินเฉยไม่สนใจ
เป็นคนบ้าในสายตาของใครใคร
แต่ความจริงแค่ยาจกไร้เงินทอง
 
มีหลายเรื่องที่รู้ว่าเราทำผิด
เป็นโรคจิตบิดเบี้ยวไร้สมอง
แถมยากไร้นั่งตัวดำดูหม่นหมอง
จิบเหล้าเคล้าแผลพุพองในจิตใจ
 
ตอนนี้ตกงานไปอย่างเบื่อเบื่อ
ใจแสนเอือมกับชีวิตที่สิ้นไร้
งานหายากที่มีอยู่ก็จบไป
ไม่มีใครเข้าใจและพูดคุย
 
คงความเครียดจนบ้าเสียจริต
หมดความคิดจนได้แต่นั่งหน้ามุ่ย
คงเปรียบตัวเองไปดั่งเจ้าทุย
ที่ลุยลุยไปก็แค่ยังเป็นควาย
 
นั่งจมจ่อมอยู่กับเรื่องในอดีต
นั่งเขียนขีดระบายทุกข์ไร้ความหมาย
ก็แค่อยากทำอะไรเพื่อระบาย
แต่คงสายที่จะย้อนอดีตคืน
 
อันคนโง่คงเป็นเรานั่นแหละน๊า
เป็นคนบ้าพูดจาดูฝืนฝืน
นั่งจมจ่อมอยู่กับเรื่องอันขมขื่น
ยากจะฟื้นใจกลับมาเป็นดั่งเดิม
 
ยังมีเรื่องอีกมากมายที่อยากเล่า
นั่งจิบเหล้าเบาเบาแล้วอยากเสริม
อยู่คนเดียวคิดไปอยากเพิ่มเติม
ความรู้สึกเมินเมินที่ได้มา
 
อายุตอนนี้ก็มาถึงสามสิบกว่า
แก่ชราและยากไร้แถมยังบ้า
ทำตัวเองหาทางออกไร้ปัญญา
น่าระอากับอดีตที่มืดมน
 
เกิดเป็นคนเราจงต้องเรียนรู้
อย่าอุดอู้เศร้าไปใครจะสน
อยู่โง่โง่ไปทุกวันอย่างดิ้นรน
อยู่เป็นคนที่มีแค่ตัวเราเอง
 
โอ้ความเครียดเจ็บปวดเศร้าหนักหนา
เป็นคนบ้าขาดที่พึ่งยืนโงงเงง
นั่งเหงาเหงาจิบเหล้าแสนวังเวง
นั่งฟังเพลงให้ยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม
 
มีหลายเรื่องจริงจริงอยากจะเล่า
แต่ก่อนเล่าขอจิบเหล้าให้ใจเหิม
มีแต่ความเจ็บปวดใจขอเหล้าเติม
อยากจะเพิ่มเหล้าไว้พยุงใจ
 
ทำตัวเองจนวันนี้อยากร้องไห้
เป็นคนไกลจนไม่รู้ไปอยู่ไหน
กอดป๋องเหล้าร่ำไห้อยากหลับไป
น้ำตาไหลเป็นควายอยู่ทุกวัน
 
ถามดวงดาวก็ไม่รู้หายไปไหน
ตึกบังไว้หรือว่าใครซ่อนไว้กัน
ทุกๆวันยังคงเฝ้านอนฝัน
ถึงอดีตที่แสนเจ็บปวดใจ
 
ให้ทำไงใครเล่าจะไปรู้
นั่งอุดอู้อยู่คนเดียวจิบเหล้าไว้
ในชีวิตสุดท้ายไม่เหลือใคร
เงินไม่ได้งานไม่มีอยู่คนเดียว
 
ใครเกลียดเราก็ไม่ชัดถึงเหตุผล
นั่งมึนงงนึกไม่ออกใจแสนเปลี่ยว
สุดท้ายเรากับใครคงไม่เกี่ยว
และไม่มีวันที่จะเลี้ยวกลับคืนมา
 
ถึงใครเกลียดอยากให้รู้ยังจำได้
แล้วยังไงก็คือเกลียดทุกเวลา
ก็อาจไม่เคยยุ่งอะไรกันสักครา
สรุปเราบ้าบ้าและโง่งงไปเอง
 
เราไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย
แต่ทุกอย่างตอนนี้ไร้จุดหมาย
นั่งเหม่อมองฟ้ามืดซังกะตาย
ความรู้สึกหายหายไม่คืนมา
 
เปิดฟังเพลงแล้วยิ่งเศร้าเปล่าเปลี่ยวจิต
นั่งคิดคิดใจยิ่งหายสุดแสนบ้า
ไม่เหลือใครใจเจ็บปวดแสนอ่อนล้า
จิบเหล้าไปมองนภาแสนช้ำใจ"
 

อดีตคนเรามีเรื่องผิดพลาดเยอะทำผิดแล้วก็ยังผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าผิดจนไม่น่าให้อภัยตัวเองแม้จดจำได้แต่ย้อนเวลาไม่ได้...แต่ในชีวิต...คนที่ทำร้ายเรา, เข้าใจผิดเราหรือทำเราผิดหวังก็เยอะ...จริงไหม?...เราทำเขา...เขาทำเรา...ตอนจบ...คนอื่นเราไม่รู้...แต่เราก็มีเรื่องเสียใจและเจ็บปวดใจของเราเงียบๆ คนเดียว