รู้สึกตาร้อนๆ

สงสัยเป็นเพราะว่าร้องไห้เมื่อกี้แน่เลย...อา น่าอายชะมัดร้องไห้ต่อหน้าสามคนนั้นตั้งสองครั้งแล้วถึงครั้งแรกจะไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะไม่สบายก็เถอะ

แต่ว่าก็อายอยู่ดีอะ

เป็นผู้ชายแท้ๆ

ดูเหมือนจะมีคนอ่านใจเขาออกจึงยื่นมือมาลูบหัวสองทีให้ตาย

"ไม่เห็นเป็นไรร้องไห้แล้วสบายใจขึ้นมั้ยล่ะ" ดินเลิกคิ้ว

ร่างบางพยักหน้ายิ้ม รู้สึกเขินๆ ยังไงชอบกล"เด็กดี"

"เดี๋ยวสิเราอายุเท่าดินนะ" ชะเอมทำหน้ามุ่ยทั้งสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกันได้ยินก็หัวเราะ

เพียะ!

"ทำอะไรของมึง"ดินตีเข้าให้กับมือปลาหมึกที่ลูบเอวเขา ไม่ดูสถานการณ์เอาซะเลย

"อยากให้รางวัลมึง"สินยิ้มสะบัดมือที่โดนพิฆาตเบาๆ เอ่ยคำที่รู้ความหมายกันแค่สองคน

มีแค่สินเท่านั้นที่รู้ว่าแม้ภายนอกดินจะเป็นคนหยาบคายแต่ข้างในก็ใส่ใจคนอื่นมากกว่าที่คิด นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาชอบคนๆ นี้ยังไงล่ะ

ดินขมวดคิ้วขึง แต่ไม่อาจซ่อนหน้าแดงของตัวเองก็ดูมันส่งสายตาไม่ปิดบังเลยแม้แต่นิดเดียว "ถามกูรึยังว่าอยากได้มั้ย"

"ไม่เป็นไร มึงไม่อยากได้แต่กูอยากให้"

"ไอ้ห่า"

"เขินแรงอีกแล้ว"

"เขินเชี่ยไร...!"

"เอาล่ะค่า ทุกคนฟังทางนี้นะค้าขอความร่วมมือนิดนึงนะค้า"เสียงผู้หญิงที่ถูกขยายผ่านเครื่องมือที่เรียกว่าโทรโข่งดังก้องทั่วลานกว้างเรียกความสนใจจากนักศึกษาที่ยืนเกาะกลุ่มวุ่นวายกระจายตัวส่งเสียงจอแจได้เป็นอย่างดี

"เอาล่ะค่ะ เวลาไม่คอยท่านะคะดิฉันเป็นตัวแทนในการดำเนินการกิจกรรมในสี่วันนี้ ชื่อพาค่ะ อยู่ปี3 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"เด็กสาวใส่แว่นดูท่าทางเรียบร้อยยิ้มเล็กน้อยรับเสียงปรบมือคนชื่อพาเป็นคนเดียวกับที่จัดการเรื่องขึ้นรถที่ชะเอมเจอก่อนหน้านี้เพิ่งรู้ว่าอยู่ปีเดียวกัน ไม่เห็นคุ้นหน้าเลย

พามองไปรอบๆ ที่เต็มไปด้วยความสงบเพราะทุกคนให้ความร่วมมือในการตั้งใจฟังก่อนจะพูดต่อ "กิจกรรมในช่วงเช้าวันนี้จะไม่มีอะไรมากค่ะแค่ให้นักศึกษาทุกคนช่วยยกต้นไม้จากรถบรรทุกที่ทางมหาลัยเป็นคนสั่งมาขอเตือนไว้ก่อนว่ามีเยอะมาก ถ้าเป็นไปได้ขอให้เป็นผู้ชายที่จะไปยกต้นไม้ ส่วนผู้หญิงไม่ต้องกลัวว่าจะว่างนะคะเราเตรียมวัตถุดิบสำหรับหุงหาอาหารทำกับข้าวไว้ให้แล้วสี่วันสามคืนนี้คนที่รับผิดชอบเรื่องอาหารสามมื้อคือพวกเราทุกคนค่ะ"

ได้ยินเสียงโห่รับจากรอบด้านโดยเฉพาะจากพวกผู้ชาย ประมาณว่าจะกินได้ไหมวะเนี่ย นี่ตูจะท้องเสียไหม เรียกเสียงหัวเราะจากรอบด้านได้เป็นอย่างดี

"เราไม่น่าอดตายนะ"รามพูดขึ้น เรียกความสนใจจากชะเอมที่หัวเราะคิกร่วมกับนักศึกษาคนอื่นๆ

"ทำไมอะ"

"เอ้าก็มีคนที่ทำอาหารเป็นอยู่ตรงนี้ตั้งหนึ่งคน" รามว่ายิ้มๆร่างบางขมวดคิ้วก่อนจะเข้าใจว่าหมายถึงตัวเอง

"เออจริงด้วย พวกเรารอดแล้วเว้ย"ดินว่าอย่างดีใจ ตอนแรกก็เครียดอยู่หรอกที่ว่าจะให้ทำอาหารกินเองแต่ตอนนี้โล่งอกเพราะจำได้ว่าขะเอมทำอาหารกินเองเป็นประจำ

"พวกมึงก็พูดไป เดี๋ยวสาวๆมาได้ยินเข้าจะตายไม่รู้ตัว" สินขำ

"เราก็ว่างั้น"ชะเอมยิ้มกับอาการดีใจเกินเหตุของเพื่อน "พวกผู้หญิงทำกับข้าวเก่งๆมีเยอะแยะนะ อีกอย่างเราต้องไปช่วยขนต้นไม้ด้วย ไม่น่าจะได้เข้าครัวหรอก"

"ก็ไม่แน่นะ" รามว่าเขาอยากลองชิมฝีมือร่างบางสักครั้งเสียด้วยสิ

"เราขออนุญาตใช้ห้องครัวของที่นี่ไว้แล้วอุปกรณ์ทุกอย่างมีเตรียมพร้อม ไม่ต้องกลัวว่ารสชาติอาหารจะทานไม่ได้ที่นี่มีแม่ครัวแต่มีไม่มาก เราต้องคอยเป็นลูกมือให้กับพวกเขาการอยู่ร่วมกันที่นี่เป็นอย่างอิสระทุกคนจะเดินไปไหนก็ได้พาไม่ว่าแต่งานต้องเสร็จตามเวลาที่กำหนดจะมีหัวหน้าแต่ละฝ่ายคอยดูอยู่ตลอด" เด็กสาวใส่แว่นเว้นระยะการพูดเล็กน้อย"มีใครเจ็บไข้ได้ป่วยหรือได้รับบาดเจ็บอะไรก็ขอให้มารับยาหรือปฐมพยาบาลที่ฝ่ายพยาบาลได้ค่ะสแตนด์บายไว้แล้วเรียบร้อยเช่นกันค่ะ"

            "ก่อนจะเริ่มงานกันพาขอแนะนำให้รู้จักกับหัวหน้าฝ่ายไว้ เผื่อจะเรียกใช้ จะขอความช่วยเหลือหรือจะสอบถามอะไรก็ตามแต่ ทุกคนเป็นทีมงานที่จะช่วยดูแลในค่ายเป็นเวลาสี่วันนี้เช่นเดียวกับพานะคะ"ร่างเล็กผายมือไปด้านข้างให้สายตาจับจ้องไปยังคนที่ยืนเรียงหน้ากระดานกัน

ชะเอมมองไล่ พบคนหน้าคุ้นตา ก็เบิกตากว้าง

คนๆ นั้น...

"ผู้ชายผมทรงสกินเฮดคนแรกนับจากพาชื่อจ่อย หัวหน้าฝ่ายใช้แรงงานนะคะ ถ้าหากมียกของ หรือใช้แรงอะไร พี่คนนี้จะเรียกใช้นักศึกษาชายทุกคนไปช่วยต้องขอให้เชื่อฟังเค้าในทุกกิจกรรมสี่วันนี้ด้วยนะคะ"ถ้าชะเอมดูไม่ผิดเหมือนคนชื่อจ่อยจะเหล่ค้อนเด็กสาวที่ชื่อพาตอนถูกแนะนำตัวว่าเป็นหัวหน้าฝ่ายใช้แรงงานด้วยล่ะ

ประมาณว่า 'ไม่มีชื่อที่ดีกว่านี้แล้วรึไงฮะยัยบ๊อง'

"ถึงจะดูเถื่อนๆ ตาขวางๆแต่ก็ไม่ใช่นักเลงหาเรื่องใครนะคะ"

"เฮ้ย ยัยนี่อย่านอกเรื่องสิ"

จ่อยว่าตาขวางอย่างที่พาแนะนำแต่เด็กสาวไม่กลัวแถมยังหัวเราะ สร้างบรรยากาศเป็นกันเองได้จากหลายๆคนที่เพิ่งรู้จักสองคนนี้

"ค่ะคนต่อไปเป็นหัวหน้าฝ่ายวัตถุดิบ ชื่อริน เห็นหน้าตาสวยๆ เรียบร้อยแบบนี้ทำอาหารเก่งมากเลยนะคะ พวกเราฝากท้องไว้กับเธอได้เลย"ทุกคนโดยเฉพาะผู้ชายร้องดีใจโอเว่อร์ซะ"ใครที่สามารถทำอาหารได้บ้างนิดหน่อยก็ขอความร่วมมือมาเป็นลูกมือให้เธอหน่อยนะคะ"

            "นี่ก็กังวลแทบตายตอนรู้ว่าต้องทำกับข้าวกินเอง"

"เออ นี่ก็แดกเป็นอย่างเดียวทำไม่เป็น"

"ให้เมียทำดิมึงอะ"

"เมียไม่ทำเมียซื้อกับข้าวเข้าบ้านอย่างเดียว"

"มึงยังดีเมียกูแม่งร้องจะกินข้าวห้างทุกวัน เวรกรรมกูแท้ๆ"

"เมื่อกี้ตัวเองว่าอะไรนะเค้าได้ยินไม่ค่อยชัด!"

"โอ๊ยเปล่าจ้าตัวเอง โอ๊ยเจ็บอย่าดึงหูเค้าๆ!"

"ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้าไอ้พวกกลัวเมีย"

"ใครว่ากลัว!เค้าเรียกว่าเกรงใจเว้ย พูดผิดพูดใหม่!"

"มาเคลียร์กันก่อนเลยตัวเองเรื่องของเรามันยังไม่จบ!"

"โอ๊ยยย!! เจ็บ อย่าดึงหูเค้ากลัวแล้ววว"

สถานการณ์วุ่นวายที่เรียกเสียงหัวเราะครืนกับเสียงโหยหวนทำเอาพาต้องกรอกเสียงดังใส่โทรโข่งอีกรอบเพื่อเรียกความสงบ "คนสุดท้ายค่ะหัวหน้าฝ่ายพยาบาล ชื่ออิฐค่ะ อย่าสงสัยว่าทำไมเป็นผู้ชายทางเราเรียกตัวมาเองจากคณะแพทย์ ว่าที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเชียวนะคะเจ็บไข้ได้ป่วย อยากได้ยา หรือสงสัยอะไรสอบถามได้ที่อิฐเลยนะคะ"

            "ฝากตัวด้วยนะครับ"หนุ่มชื่ออิฐยิ้มพราว ดีกรีเดือนคณะสองปีที่แล้วเรียกสาวๆกรี๊ดกร๊าดอย่างกับดูประกวดเดือนใหม่อีกครั้ง “ถ้ามีใครอยากให้ผมช่วยรักษาแผลก็มาได้ตลอดเลยนะครับ...แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็อยากให้ดูแลตัวเองให้ดีก่อนจะดีกว่านะ ผมเป็นห่วง”

            กรี๊ดดด

            “เค้าเป็นห่วงชั้นด้วยแหละแก๊” สาวคนหนึ่งตีแขนเพื่อนรัวเขินจะตายแล้ว “เป็นลมตอนนี้เลยดีไหม”

            เพื่อนสาวเหล่แรง “เขาเพิ่งบอกให้แกดูแลตัวเองไม่ใช่หรือไงยะ”

"พี่อิฐมีแฟนยังคะ"สาวคนหนึ่งยกมือขึ้น

"ยังครับ"อิฐตอบด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล "แต่ผมมีคนที่ชอบแล้วน่ะ ขอโทษด้วยนะ"

จากนั้นก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดจากผู้หญิงและเพศที่สามดังกระหึ่ม

"โอ้โหขนาดปฏิเสธมันยังสุภาพเลยเว้ย"ยกเว้นผู้ชายที่หมั่นไส้โห่ดังแต่ไม่อาจกลบเสียงแหลม

"อ๊ายยย เอาอีกและเนี่ยคนหล่อๆ ไปกันหมดเลย" ผู้ชายคมเข้มคนหนึ่งสะดีดสะดิ้ง...อยู่เฉยๆไม่รู้เลยนะเนี่ย

"เขาอาจจะตอบไปงั้นๆ ก็ได้นะจะได้กันคนไปชอบไง เหมือนพวกดารางี้ไงแก" สาวมโนคุยกับเพื่อน

"จริงด้วยเนอะๆ"และสาวมโนอีกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

และอีกต่างๆ มากมาย

"นี่มันทอล์คโชว์หรืองานประกวดดาวเดือนเปล่าวะ" รามพึมพำ

"ผู้หญิงร้องกรี๊ดกระตู้วู้อย่างกับชีวิตนี้ไม่เคยเห็นผู้ชายอย่างงั้นแหละ"ดินว่าบ้าง "ไอ้จืดนั่นก็งั้นๆ"

ชะเอมมุ่นคิ้วไม่เข้าใจ"แต่เราว่าเค้าหน้าตาดีออกนะ ไม่งั้นจะเป็นเดือนแพทย์ได้ไง"

"ไอ้ดินมันอิจฉา"สินยิ้มบอกร่างบาง "อย่าไปใส่ใจ"

"อ๋อ" ชะเอมพยักหน้าว่าง่ายหัวเราะเสียงใส ส่วนดินหน้าหงิก

"นี่กูได้ยินนะ ขอบอก"

"ได้เวลาแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองแล้วนะคะอย่างที่บอกไว้ ผู้ชายแข็งแรงเดินตามพี่จ่อยไปเลยค่ะ ส่วนผู้หญิงตามรินไปอีกสามชั่วโมงเจอกันที่นี่เหมือนเดิม เวลาบ่ายโมงตรงค่ะ"

นักศึกษาหลายคนเริ่มแยกย้ายเดินตามไปทางที่หัวหน้าฝ่ายก้าวนำส่วนน้อยที่ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่คิดจะช่วยทำอะไร

ก็นะ...คนมีหลายรูปแบบ

"เอม จะไหวเหรอ"รามมองรถบรรทุกคันใหญ่หลายสิบคันจอดเรียงรายทุกคันมีต้นไม้สูงราวหนึ่งเมตรรากถูกหุ้มด้วยถุงดำหนาบรรจุอยู่เต็มคันแล้วหันมาถามร่างบางที่ยืนข้างกันด้วยน้ำเสียงกังวล"ไปช่วยงานในครัวดีกว่ามั้ย"

อีกสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

"อือ...ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง" ชะเอมมองดูแล้วก็ไม่น่าจะหนักมาก แค่เยอะเท่านั้นเอง"เรารู้ขีดจำกัดตัวเองดี"

ร่างบางยิ้มเพื่อคลายความกังวลของเพื่อนมือล้วงบางอย่างในเสื้อคลุมออกมา "แถมเราพกนี่ไว้กับตัวด้วยนะ"มันคือกระปุกยาโรคประจำตัวที่เขาต้องพกไว้ช่วยระงับอาการกำเริบที่อาจเกิดขึ้นฉับพลันได้อยู่ตลอดเวลา

ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างอ่อนใจถึงจะรู้แบบนั้นก็เถอะ...

ยาของชะเอมใช้เฉพาะอาการที่สามารถยับยั้งได้เท่านั้นถ้าอาการหนักมากกว่านี้ ยาอาจไม่ได้ผล...นี่คือสิ่งที่หมอกฤษณะเตือน

"ถ้ารู้สึกไม่ดีต้องไปพักทันทีเลยนะ"สินต่อรอง เพราะรู้ดีว่าห้ามไปคนหัวดื้อก็ไม่ฟัง

"โอเค"ชะเอมดีใจยิ้มตาปิด เพราะไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ใคร ถ้าช่วยได้ก็อยากจะช่วย

รามย่นจมูกใครเห็นสีหน้านี้ไม่ยอมก็ใจร้ายเกินไปแล้ว

"เอาล่ะครับในที่นี้อาจจะมีทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องปะปนกันบ้าง ใครอยากเรียกผมยังไงตามสบายเลยแต่ผมจะแทนตัวเองว่าผมก็แล้วกันนะ"จ่อยพูดอย่างเป็นกันเองก่อนผายมือไปด้านหลัง"ทุกคนคงเห็นแล้วว่านี่คือสิ่งที่เราจะได้ออกแรงกันเราจะยกต้นไม้ทั้งหมดนี่ไปไว้ในป่าที่มีลานว่างตรงโน้น" หลายคนมองตามมือชี้

"อาจจะเป็นระยะทางที่ไกลนิดนึงเพราะว่ารถบรรทุกจอดได้ใกล้สุดแค่ตรงนี้เราจึงต้องใช้กำลังคนเยอะหน่อยและผมก็คิดว่าจำนวนเท่านี้คงพอที่จะใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงจากนั้นทุกคนจะได้พักกินข้าวเที่ยงกันนะครับ"

ทุกคนเงียบตั้งใจฟัง สายตาคมกริบกวาดตามองทั่วๆพูดเสียงจริงจัง

"งานที่ทุกคนมานี้เป็นงานอาสาผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่าผมจะไม่บังคับใครใครจะทำมากทำน้อยก็ได้แต่อยากให้ทุกคนช่วยกัน ใครเหนื่อยก็พักใครหายเหนื่อยแล้วค่อยมาช่วยและที่สำคัญที่สุด...ห้ามทุกคนมีปากเสียงหรือทะเลาะกัน ถ้าหากเกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้นผมจะขออนุญาตส่งคนเหล่านั้นกลับมหาวิทยาลัยและถือว่าคุณไม่ผ่านกิจกรรมนี้ทันที"จ่อยเน้นเสียง "อย่าคิดจะลองเพราะผมมีสิทธิ์มีอำนาจในการตัดสินใจ"

หลายคนกลืนน้ำลายเพราะรู้ว่ากิจกรรมนี้เป็นกิจกรรมบังคับถ้าไม่ผ่านก็หมายความว่าคุณอาจจะไม่จบนั่นเอง

หน้าคนพูดก็โหดพอแล้ว ยังใช้น้ำเสียงโหดๆมาขู่อีก

"มีใครมีคำถามมั้ยครับ"จ่อยถามเมื่อเห็นทุกคนนิ่งเงียบพอเห็นหลายคนส่ายหน้าหวือก็พยักหน้าปรบมือสองทีเรียกความพร้อม "โอเคครับงั้นมาเริ่มงานกันดีกว่า เสร็จเร็วๆ จะได้พักเร็วๆ"

มีสามคนปีนขึ้นไปอยู่บนรถเพื่อส่งต้นไม้ให้คนข้างล่างได้ง่ายๆชะเอมรับมาถือไว้พบว่าน้ำหนักก็ไม่ได้มากอะไรแต่พอถือแล้วใบของต้นไม้บังทางจนมองเห็นข้างหน้ายาก

"ถือระวังรากของต้นไม้ด้วยนะครับ"จ่อยตะโกนเตือน

"ยากจัง" ชะเอมพึมพำเพราะเขาเตี้ยด้วยรึเปล่า

"แบบนี้จะดีเหรอ"ดินกระซิบกระซาบ แอบมองแผ่นหลังเล็กตลอดเวลา

"อืม...เจ้าตัวอยากทำก็ปล่อยให้ทำไปเหอะ"สินบอก น้ำเสียงเหมือนจะไม่สนใจแต่ก็อยู่ในสายตาตลอดไม่ต่างกัน

"อืมเดินไกลเหมือนกันเนอะ" ชะเอมว่า เดินอย่างทุลักทุเล พื้นก็ไม่ค่อยดีบางที่เป็นหลุมขรุขระ ถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็เดินตกลงไปเคล็ดได้เหมือนกัน

"วางตรงนี้เลยครับ"จ่อยคอยยืนกำกับ

"เฮ้อ"แขนเรียวบางยกขึ้นนวดไหล่ ถึงจะไม่หนักมากแต่ถือนานๆ มันก็ต้องมีเมื่อยกันบ้างแหละ

"ไหวนะ" รามถามมองเห็นเหงื่อผุดซึมตามใบหน้ามน ยังไงก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี

"อื้ม!"ชะเอมยิ้มรับคำหนักแน่น

แต่...

พอเดินรอบที่สี่ รอบที่ห้าด้วยระยะทางที่ไกลพอสมควร กับน้ำหนักที่ต้องหิ้วไปหิ้วมากับแดดแรงจ้าเริ่มเคลื่อนไปอยู่เหนือหัวทำให้ชะเอมเริ่มหอบทั้งที่เพื่อนสามคนยังดูสบายๆ แท้ๆ

ตึกตัก

รู้สึกได้...หัวใจเต้นรัวเร็ว...เหนื่อยง่าย...ผิดปกติ

"เอมเหงื่อมึงออกโคตรเยอะเลย" ดินทัก "ไปนั่งพักไป กูว่ามึงไม่ไหวแล้ว"

"ระเหรอ...เราก็ว่าอย่างนั้น...งั้น" ชะเอมสูดลมหายใจที่ติดขัดแผ่นอกบางสะท้อนถี่ "เดี๋ยวเสร็จนี่ก่อนนะ"

"ไหวมั้ยครับไม่ไหวพักก่อนได้"จ่อยสังเกตเห็นใบหน้าซีดอย่างกับจะเป็นลมของคนตรงหน้าที่กำลังเดินมาแล้วได้แต่เอ่ยเตือนเขาน่ะเห็นคนบอกว่าไหวแล้วฝืนจนเป็นลมมาแล้วนักต่อนัก

"...ครับ" ชะเอมว่าง่ายนี่เขาก็รู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนกัน ถ้าล้มไปจะยิ่งเป็นภาระมากขึ้น

************************Whosefault? ************************

"ฟู่~" ร่างบางทรุดตัวลงใต้ร่มต้นไม้ใหญ่ มอวไปรอบๆ ก็มีคนนั่งพักประปรายบางคนก็หายเหนื่อยแล้วแต่ก็อู้บ้างชะเอมมองตามแผ่นหลังเพื่อนสามคนที่ไม่พักขอไปช่วยงานแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

ตึกตัก ตึกตัก

ใจยังเต้นเร็วอยู่...ทำให้ควบคุมลมหายใจให้ช้ากว่านี้ไม่ได้

"เฮ้อ" ...เหนื่อย

ชะเอมหลับตาพิงต้นไม้ สูดลมหายใจเข้าแล้วผ่อนออกยาวๆฟังเสียงสายลมพัดผ่าน เสียงใบไม้กระทบกัน

อากาศดีจัง

รู้สึก...สงบ

แต่เสียงหัวใจ มันไม่ยอมสงบ

"อือ..."มือบางขยุ้มเสื้อบริเวณอกข้างซ้ายเมื่อมันเริ่มอึดอัดมากขึ้นทุกที แผ่นอกสะท้อนถี่ริมฝีปากบางอ้างับอากาศเมื่อใช้จมูกหายใจก็ดูเหมือนจะไม่ทัน

อยู่ตรงนี้ไม่มีใคร สังเกตเห็น

แย่ล่ะสิ...

แผ่นหลังบางคู้ตัวเมื่อสิ่งที่อยู่ในอกบีบรัด"หะ...!" มือบางละจากการกำเสื้อถึงจะยากยังไงก็ต้องล้วงหาสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเปิดฝากระปุกเทจนยาในขวดเกือบหกกระจาย ไม่ทันได้มองว่าบนฝ่ามือมีกี่เม็ดก็ตบยาเข้าปากแล้วฝืนกลืนเข้าไปจนได้

ไม่มีน้ำ...ขมจนอยากจะอ้วก...ฝืดคอแต่ก็ต้องกิน

นานจนลมหายใจกลับมาคงที่หัวใจก็กลับมาเต้นเหมือนเดิม

หูกลับมาได้ยินเสียงเฮฮารอบด้านกลับมาดังทั้งๆที่เมื่อกี้ยังอื้ออึง ร่างบางเริ่มขยับกาย หยิบเม็ดยาสีขาวที่เพิ่งสังเกตว่ามีหกอยู่ตามพื้นหญ้าเข้ากระปุกแก้วเชื่องช้าพยายามสูดลมหายใจเบาๆ เพราะยังรู้สึกเจ็บแปลบในอก

นั่นเม็ดสุดท้าย...

"อะ ขอบคุณ...ครับ"มือขาวซีดชะงักเมื่อเห็นใครบางคนช่วยเก็บยาให้ใบหน้าน่ารักคุ้นตากับผ้าพันแผลสีขาวพันรอบศีรษะ

...เรย์...

"อ่ะ" มือเล็กลอยอยู่ตรงหน้าพร้อมเม็ดวางอยู่

"เอ่อ ขอบใจ"ชะเอมบิดฝากระปุกรีบเก็บใส่ช่องในเสื้อคลุมกันหนาวสายตาเผลอกวาดมองหาใครบางคนไม่รู้ตัว

"เป็นอะไรเหรอ" เรย์ถาม

"หะ?" ร่างบางตกใจกระเถิบตัวหนีเว้นระยะ เมื่อร่างเล็กทิ้งตัวลงใกล้ๆ

"เป็นอะไรทำไมต้องกินยา" เรย์มองกลับมาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"ป...ปวดหัวนิดหน่อย"ชะเอมร้อนตัวเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดเรื่องยา จึงพูดออกไปโดยคิดคำโกหกไม่ทัน"พอดีเพิ่งหายไข้"

"เป็นไข้? อ๋อ หรือว่าจะเป็นที่ตากฝนวันนั้นน่ะเหรอ" คำพูดซื่อๆที่เอ่ยออกมาให้ใจอีกคนกระตุก "แล้วไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย”

“อืม” ร่างบางตอบแค่นั้นแต่ก็มาคิดได้ว่าอาจจะสั้นจนไร้มารยาทเกินไป จึงอธิบายเสียงแผ่ว “...จริงๆ ก็เพิ่งหายเมื่อคืนน่ะ”

ในใจรู้สึกแปลกๆ ...สงสัยเหลือเกินว่าอยู่ๆ เรย์มาคุยกับเขาทำไม

“เหรอ...” เสียงใสครางรับคำในลำคอ “ดูสิ แผลของเราก็ยังไม่หายเหมือนกัน"นิ้วเล็กชี้ไปที่ผ้าพันแผลพร้อมกับเสียงใสหัวเราะเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โตยิ่งทำให้ชะเอมรู้สึกแย่

"อาหมอบอกว่าเย็บไปตั้งหลายเข็มตอนตื่นมาก็เจ็บแทบแย่"

"..."

"แต่ดีที่คินเฝ้าตลอดเวลาเราเลยสบาย แทบไม่ได้ทำอะไรเองเลย"

"..."

"คินเนี่ยเป็นผู้ชายที่ดูแลคนเก่งมากจริงๆนะ ถ้าใครได้เป็นแฟนคงโชคดีสุดๆ เราคงอิจฉาตายเลย"

"..."

"ว่าแต่เขารู้รึเปล่าว่าเอมไม่สบายน่ะ"คงรู้สึกว่าพูดเรื่องตัวเองมากไปจึงหันมาถามไถ่คนข้างๆ บ้าง ซึ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆซึ่งเรย์ก็ดูเหมือนจะไม่ถือสา

"โทษที ท่าทางเราจะถามอะไรโง่ๆคินเขาจะไปรู้ได้ไงเพราะก็อยู่กับเราตลอดเวลานี่นา"

ชะเอมล่ะไม่เข้าใจจุดประสงค์ที่เรย์เข้ามาคุยด้วยจริงๆสายตาจับจ้องไปที่คนพูดหน้าตาระรื่น สบายใจ

จะอวด?

เยาะเย้ย?

หรือว่าสมเพช?

"แต่ก็ขอบคุณแผลนี้ล่ะนะที่ทำให้เขาทิ้งนายมาหาฉันจนได้"

"!!" สิ่งที่ได้ยินชะเอมตกใจเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นหันไปมองเพราะคิดว่าตัวเองอาจจะได้ยินอะไรผิด แต่ว่าเมื่อเห็นสีหน้าแสยะยิ้ม

"นี่นาย" อย่าบอกนะว่า...เรื่องวันนั้น...ตั้งใจเหรอ

ตั้งใจให้เป็นแบบนี้

            ทั้งๆที่ตอนแรกเขาอยากจะขอโทษที่ทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัว

ทั้งๆ ที่เขารู้สึกผิดแทบตาย

แล้วเขาเสียใจแค่ไหนที่ถูกคินบอกเลิก...คำต่อว่าดูถูกที่ออกมาจากปากร่างสูงมันสามารถฆ่าเขาได้

มันเจ็บเหมือนตายทั้งเป็น

"ฉันจะบอกเรื่องนี้กับคิน"ชะเอมพูดกัดฟันแน่น มองด้วยแววตาโกรธแค้น แต่ไม่ได้ทำให้เรย์กลัวกลับยิ้มสะใจเสียด้วยซ้ำ

"คิดว่าเขาจะเชื่อนายเหรอ"

"..." คำพูดของเรย์ทำให้เขาเถียงไม่ออก“ฉันไม่สน...”

"คิดดูให้ดี ตอนนี้นายก็น่าจะรู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไง นายเป็นคนร้ายส่วนฉันเป็นนางเอกผู้น่าสงสาร" เรย์ยิ้มหวานแต่สำหรับชะเอมมันน่าขยะแขยงที่สุด "ถ้าหากนายทำอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นกับฉันนายก็จะโดนเกลียดเพิ่มมากขึ้น สำหรับฉันมันก็ง่ายดีอ่ะนะ"

น่ารังเกียจ...น่ารังเกียจที่สุด

ชะเอมตาแดงขบกรามไม่เคยโกรธใครเท่าคนตรงหน้ามาก่อนมันอึดอัดอยากจะระบาย มือบางกำหมัดแน่นจนสั่นระริก  รู้สึกโมโหจนลมหายใจของตัวเองสั่น ในขณะที่คิดว่าจะทำยังไงดีสายตาของเรย์เหลือบไปด้านหลังของเขา จู่ๆ ร่างเล็กก็ล้มลงนอนกุมศีรษะหน้าเหยเก

"อะ โอ๊ย! เจ็บ..."น้ำตาไหลอาบหน้าทำให้ร่างบางได้แต่งง ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน

จู่ๆ เป็นอะไร

"ฮึก ปวดหัว..."

แซ่ก...

            "เรย์!"

ชะเอมช็อคตาโต ร่างบางผุดลุกขึ้น หรือว่า...!!

ร่างสูงที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินตรงเข้าช้อนร่างเล็กแนบอก

"เป็นอะไร เรย์ เจ็บตรงไหน"มือใหญ่แตะแผ่วเบากลัวว่าจะสะเทือนแผล

"เรย์ปวดแผลอะคิน"ร่างเล็กได้ทีคว้าคอซบหน้ากับไหล่กว้าง

"ยาแก้ปวดอยู่ในกระเป๋าเดี๋ยวคินหยิบให้" คินเอ่ยกระซิบเตรียมลุกขึ้นยืน ไม่สนใจว่ามีใครอีกคนอยู่ด้วย

ท่าทางเป็นห่วง ความอบอุ่นอ่อนโยน สรรพนามแทนตัวสิ่งเหล่านั้นเคยเป็นของเขา

"เรย์ขอโทษนะเอม" เรย์พูดเสียงปนสะอื้น ซึ่งตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาชะเอมแล้วเขาสนใจเพียงอย่างเดียวคือร่างสูง

          อยากอธิบาย

"เรย์ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้เอมทะเลาะกับคินฮึก เรย์ไม่ได้ตั้งใจ"

อยากบอกว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่สิ่งที่คินเข้าใจ

"คินอย่าโกรธเรย์นะเรย์แค่กลัว...แต่เอมเขาโกรธเรย์ที่ทำเหมือนแย่งคินมา ฮึก คิน"ร่างเล็กตัวสั่นเหมือนลูกนกน่าสงสาร ซุกหน้ากอดคอคินแน่น "เจ็บไม่เอาแล้ว"

ร่างสูงยืนนิ่งไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว แต่มือใหญ่ก็กอดปลอบลูบหลังเข้าใจว่าเรย์หวาดกลัวจากความเจ็บจากบาดแผลที่เคยเกิดขึ้นจนฝังใจ

มันไม่ใช่!!

“หยุดพูดนะเรย์!” ชะเอมหมดความอดทนตะโกนใส่ร่างเล็กที่เอาแต่พ่นคำโกหกหลอกลวงก่อนจะหันหน้ามาพยายามอธิบายกับอีกคน "ไม่ใช่นะคิน เรย์โกหก เอมไม่ได้..."

"นายนั่นแหละหยุดพูดได้แล้ว!!"คินตะคอกเสียงดัง ทำให้ตรงที่พวกเขายืนอยู่เป็นจุดสนใจทันที

ร่างบางสะดุ้งหน้าซีดเซียวเมื่อสายตาคมตวัดมองเขาเหมือนเห็นเขาเป็นเศษขยะหรืออะไรที่น่าขยะแขยง

ไม่ใช่นะ...

“เรย์เป็นขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกหรือไง” คินหันมาเผชิญหน้า มองต่ำมาที่ชะเอม “บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามายุ่งอีก ทำไมไม่ฟัง!”

“...”

“เงียบทำไม ฉันถามว่าไม่พอใจหรือไง!!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เมื่อเสียงเกรี้ยวกราดตะโกนดัง

ชะเอมหน้าซีดกับสายตาคมกริบ  ริมฝีปากสั่นอ้าแล้วก็หุบอยู่อย่างนั้น“...” พูดสิ อธิบายออกไปบอกว่าทุกอย่างมันไม่ใช่ สิ่งที่อีกฝ่ายเข้าใจนั้นคือสิ่งที่แสนหลอกลวง

นานจนคินไม่รอ ขายาวหันหลังก้าวเดินไป พลันเห็นสายตาของเรย์ซ้ำรอยกับวันๆนั้น...วันที่มีสถานการณ์เดียวกันกับตอนนี้

แต่ไม่เลวร้ายเท่า

แซ่ก...แซ่ก

“คิน...” ใบหน้ามนร้องเรียก เจ็บหนึบในอกจนต้องกัดปากจนเลือดซึม “...ไม่ใช่นะ” เสียงสุดท้ายที่เปล่งออกมาแทบขาดใจ

สายตาว่างเปล่ามองทั้งสองคนค่อยๆ เดินห่างออกไป

รั้งไว้...ไม่ได้เลย...

ต้องมองแผ่นหลังกว้างที่เดินจากไปอย่างนี้อีกกี่ครั้งกี่หน...

ยังต้องทนเจ็บแบบนี้อีกกี่ครั้งกี่หน...จนกว่าจะทนไม่ไหวอีกแล้วใช่ไหม

...หรือจนกว่าหัวใจอ่อนแอดวงนี้จะแหลกสลายไป...

เสียงซุบซิบนินทาของคนรอบข้างดังขึ้นแต่ไม่เข้าประสาทร่างบางอีกต่อไปชะเอมได้แต่กอดเข่าก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ร้องไห้ ไม่มีแม้น้ำตาสักหยด...มีแต่สายตาเจ็บปวดรวดร้าวสะท้อนออกมากับก้อนเนื้อในอกที่บีบรัดจนเจ็บหนึบ

ภาพคินที่กอดใครอีกคนแนบอกอย่างปกป้องแล่นเข้ามาในหัว และสายตากลับมองเขาด้วยความรังเกียจแบบนั้น

มันทำให้เขารู้สึกแพ้...เขาแพ้แล้ว

ไม่สิ ต้องโทษตัวเองเพราะเขาโง่เอง ที่ถูกเรย์หลอกครั้งแล้วครั้งเล่า...ถูกหลอกให้ตกอยู่ในหลุมพรางที่มีแท่งไม้กับดักอยู่ก้นหลุมวางซ้ำไว้ขึ้นมาไม่ได้...ไม่มีทาง

‘คิน...ไม่ใช่...’

นั่นสิ ในตอนนั้นเขาจะพูดแก้ตัว...ไปทำไมนะ เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าถึงยังไงก็มีสิ่งหนึ่งที่เขาเปลี่ยนมันไม่ได้

ไม่มีทาง...เปลี่ยนสิ่งที่คินเชื่อได้เลย

เรย์พูดถูกแล้ว

'คิดว่าคินเขาจะเชื่อนายเหรอ'

‘คิน ไม่ใช่นะ เรย์โกหก...’

‘นายนั่นแหละหยุดพูดได้แล้ว!!’

            จะแก้ตัวไปทำไมก็ในเมื่อ...

ความเชื่อใจถูกทำลายจนแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี

************************Whosefault? ************************

 สนใจรูปเล่มหนังสือทักได้ที่เพจเฟสบุ๊ค H.Rui Novels นะคะ^^