บ้านสิงห์ดำเป็นทางผ่านของกองทัพคีรีกัณฑ์ แต่มีกองทัพชาวรามเทพซุ่มซ่อนขัดขวาง
แต่เดิมมนุษย์อย่างเขาและเหล่าศิษย์เคยอาศัยเชิงมวย การต่อสู้ และเล่ห์กลอื่นเอาชนะ
ทว่าเมื่อนานไป กลศึกก็ถูกจับทางได้ และกองทัพยักษ์ที่เดินทางผ่านมาก็มากขึ้นทุกขณะ
ชาวหมู่บ้านที่เคยต้านทานยักษ์เอาไว้ได้ล้มตายเป็นใบไม้ร่วง หลงเหลืออยู่เพียงหยิบมือ

เดช ศิษย์เอกของเขาเคยเสนอให้นำบรรดาศิษย์กับชาวบ้านที่มีฝีมือไปรวมกับขุนศรีธรเทพ
แต่ ณ เวลานั้นเขาปฏิเสธ แม้จะรู้ดีว่าสถานการณ์เริ่มย่ำแย่เต็มทน ในขณะที่ศิษย์เขาก็จนใจ
เขายื่นคำขาดว่าจะปักหลักไม่ไปไหนทั้งนั้น แต่ไม่ว่าอะไร หากบรรดาศิษย์จะไปจากที่นี่
กระทั่งวันหนึ่ง เดช โชติ และศิษย์ที่เหลือพากันมากราบลา นำเหล้ามาให้ดื่มเป็นครั้งสุดท้าย
แต่ใครเลยจะคิดว่าเหล้าที่ดื่มกับศิษย์เป็นครั้งสุดท้ายจะเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตชายหนุ่มเหล่านั้น

ศิษย์ของเขาวางยาในเหล้าและนำเขาไปล่ามขังไว้ในบ่อน้ำเก่า ใช้กิ่งไม้ใบหญ้าสะไว้ไม่ให้ใครพบ
ศิษย์ของเขาไม่ได้จากไปไหนแต่ยืนหยัดสู้ตายตามปณิธานของครูอย่างเขาว่าจะสู้จนนาทีสุดท้าย
ศิษย์ของเขา ลูกชายที่ไม่ได้เกิดร่วมสายเลือดเดียวกันแต่ผูกพันกันยิ่งกว่าลูกแท้ ๆ ยอมตายเพื่อเขา
คนหนุ่มที่ควรจะมีชีวิตต่อไปในภายภาคหน้าตายเพื่อให้เขาอยู่เพื่อสืบทอดวิชาให้คนรุ่นหลังได้สู้ต่อ

เสียงการต่อสู้ที่จางหายไปเป็นความเงียบ ภาพที่เห็นหลังกระชากโซ่และพาตันเองออกมาจากที่ขังได้
ทำให้เขากรีดร้องจนไม่เหลือเสียงจะกรีดร้อง เขาอาจมีชีวิตอยู่อย่างคนตายหากหลวงพ่อสินไม่มาพบ

ชายชราวางผ้าลงที่เดิม เคลื่อนเท้าช้า ๆ ไม่ให้โซ่เหล็กที่ข้อเท้าซึ่งเคยถูกล่ามไว้ส่งเสียงรบกวนคนหลับ
เสียงพึมพำเหมือนละเมอด้วยพิษไข้ของคนเจ็บทำให้เขาถอนใจยาว... 

“พ่อขอโทษนะ ลูก... พ่อขอโทษ” 

อดีตครูมวยลงลูบผมผู้อ่อนวัยกว่าแผ่วเบา คำพูดจากปากชายคนนี้พูดแทนสิ่งที่เขาไม่อาจพูดหมดแล้ว





(๔)

ไอ้หนูตื่นแล้ว ไม่ใช่ตื่นธรรมดา พอลืมตามาสักครู่ ก็ร้องไห้จ้า ไม่รู้ว่าเพราะหิวหรืออะไร
ตั้งแต่เกิดมาตั้งแต่หนุ่มยันแก่ ลูกเมียก็ไม่เคยมีกับเขา น้องนุ่งเคยเลี้ยงก็นานจนลืมหมดแล้ว

ตายละวา จะเอายังไงดีวะ... ชายสูงวัยหันรีหันขวาง จะอุ้มมา ก็กลัวทำลูกเขาหลุดมือ
พ่อเด็กก็ยังไม่สร่างไข้ ยังอาการเพียบอยู่แบบนี้ ถ้าปลุกให้ตื่นมาดูลูกจะไหวไหม

ระหว่างพะว้าพะวัง ไม่รู้จะทำอะไรก่อนหลัง ยกเว้นเอาปลาทั้งพวงที่หามาไปแขวนไว้
คนเจ็บที่เหมือนจะได้ยินเสียงเด็กร้องก็ลืมตาตื่นขึ้น และยันตัวลุกพรวดขึ้นจากนอนเป็นนั่ง
ทว่าทรงตัวอยู่ได้ไม่นานก็ต้องทิ้งตัวลงนอนกับที่ และมีเสียงครางแผ่วเบาเล็ดรอดจากริมฝีปาก
เป็นเสียงที่คนฟังเดาไม่ออกว่าเป็นเสียงของความเจ็บปวดหรือขัดใจที่เคลื่อนไหวไม่ถนัดกันแน่
แต่ที่แน่ ๆ ชายชราไม่ชอบใจตนเองเอาเสียเลยที่ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ได้ในเวลาที่ควรจะต้องพูด

เสียงโซ่ที่ลากพื้นทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งน้อย ๆ และหันหน้ามายังชายร่างใหญ่ซึ่งเป็นที่มาของเสียง
สีหน้ายังคงอ่อนล้า แต่ดวงตาสีเข้ม คมคู่นั้นตื่นตัว เต็มไปด้วยความระแวดระวังและช่างสังเกต
ระหว่างที่มองประเมินสถานการณ์กับสถานที่ที่ตนเผชิญอยู่ และประมวลเรื่องราวที่เกิดขึ้น
แขนข้างหนึ่งก็เอื้อมไปหาและสัมผัสร่างของเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้งอแงอยู่ข้างกายเพื่อปลอบไปด้วย

ร่างกายสมส่วนและแข็งแกร่งแบบทหารขืนเกร็งขึ้นเล็กน้อย เมื่อมือใหญ่ของผู้สูงวัยกว่าเอื้อมมาจับ
แต่ไม่นานนักกล้ามเนื้อที่มือของเขาสัมผัสได้ก็ค่อยคลายลง ยินยอมให้เขาช่วยประคองขึ้นนั่งโดยดี
ปฏิกิริยาตอบสนองจากคนตรงหน้าย้ำข้อสันนิษฐานที่เขาครุ่นคิดจนผล็อยหลับไปว่า คนผู้นี้ไม่ธรรมดา
สิ่งที่ไม่คาดคิดยิ่งกว่า คือ อีกฝ่ายยกมือไหว้ขอบคุณเขา แทนที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเป็นคำแรก




(๕)

ไอ้หนูเงียบไปแล้ว หลังจากผลัดผ้านุ่งที่เปียกชื้นออก เช็ดตัวจนสะอาด เปลี่ยนผ้าผืนใหม่
เคราะห์ดีที่หย่านมแล้ว ไม่เช่นคงโกลาหล ต้องตามหาใครสักคนมาเป็นแม่นมให้เจ้าตัวเล็ก
เคราะห์ดีที่เด็กชายตัวน้อยกินไม่ยาก แต่ข้าวต้มใส่เกลือที่ประทันไปชั่วคราวก็อนาถาเกินไปหน่อย
เขาเองก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ไม่เคยคิดสักนิดว่าจะมีใครมาอยู่ร่วม ปิ้งปลา หาผักกินไปตามเรื่อง
มื้อหน้า คงต้องหาอะไรที่ดีกว่านี้ให้ และพรุ่งนี้ ถ้าทั้งสองอยู่กันเองไหว เขาจะแลกไข่ไก่มาทำอาหารบ้าง

ชายชรามองคนอายุน้อยกว่า... คะเนดู คงมีอายุในเรือนสามสิบปลาย... อ่อนพอจะเป็นลูกเขาได้
เจ้าตัวฝืนลุกขึ้นนั่งขยับตัวพิงผนังเพื่อที่จะได้อุ้มเจ้าหนูได้ถนัด ลูบหลังไหล่ พึมพำปลอบไปตามเรื่อง
กิริยาท่าทีที่แสดงออก คำพูดคำจาที่เขาได้ยินสะท้อนชัดเจนว่า คนตรงหน้าเขาคงเป็นผู้ดีมีการศึกษา

ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อคนแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แต่มีอะไรบางอย่างที่เขายังติดใจไม่หาย
สองคนนี้เป็นพ่อลูกกันแท้ ๆ แน่แล้วหรือ... ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา
ทั้งที่เห็นอยู่แล้วอย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายใช้ทั้งร่างกายและชีวิตปกป้องเด็กน้อยเหมือนยอมตายแทนได้

ไม่ใช่เพราะอาการเก้กังเหมือนยังตั้งสติไม่ได้ว่าจะทำอะไรก่อนหลังในคราวแรกที่อุ้มเด็กขึ้นมา
ไม่ใช่เพราะหน้าตา ผิวพรรณของคนโตกว่าแตกต่างจากพ่อหนูนั่น เพราะยังพอมีส่วนคล้ายกันบ้าง
แต่เป็นเพราะแววตาที่ผู้ชายคนนี้ใช้มองเด็กน้อยที่เขาเข้าใจเอาเองในทีแรกว่าคงเป็นลูก

อารมณ์ที่ฉายอยู่ในดวงตาคมใต้คิ้วเข้มคู่นั้นกอปรด้วยความโศกเศร้า ปวดร้าว รู้สึกผิดมากกว่าความรัก





(๖)

นานมากแล้วที่เขาไม่รู้สึกว่า การเปล่งเสียงพูดคุยไม่ได้เป็นปัญหาอะไรนัก แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกแล้ว

ถึงแม้ว่าชายแปลกหน้าที่เขาช่วยขึ้นมาจากชายหาดจะเข้าใจแล้วว่า เขาได้ยินทุกอย่าง แต่พูดไม่ได้
และเป็นฝ่ายที่เริ่มแนะนำตัวก่อน พร้อมบอกเล่าสาเหตุโดยย่อที่ทำให้ต้องพาเด็กน้อยหนีมาจนถึงที่นี่
แต่การไม่สามารถเอ่ยสิ่งที่อยากเอ่ย ถามไถ่ในสิ่งที่อยากรู้ และปลอบใจอีกฝ่ายได้เป็นเรื่องน่าอึดอัด

“เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของฉันหรอก พ่อเฒ่า”

คำกล่าวที่ผ่านริมฝีปากออกมาแผ่วเบาราวกับกลัวว่า เจ้าหนูที่นั่งเล่นอยู่บนพื้นใกล้ ๆ จะได้ยิน
เฒ่าใบ้พยักหน้าช้า ๆ ... จะว่าแปลกใจก็คงไม่มากนัก เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เขาคาดเดาเอาไว้อยู่แล้ว
แต่นั่นยังไม่ใช่คำตอบทั้งหมด ต้องมีสาเหตุอะไรที่มากกว่านั้น ที่ทำให้คนคนนี้ปกป้องเด็กเอาไว้สุดชีวิต

คำสัญญา... คำสาบาน... หน้าที่... พันธะ... หรืออะไรสักอย่างที่สำคัญกว่าชีวิตของตนเอง

“แสง ลูกชายแท้ ๆ ของฉันตายเพื่อให้ฉันนำศาสตราที่ซ่อนไว้หนีออกมา เพื่อกลับไปกอบกู้บ้านเมือง
พ่อแม่ของอ๊อดยอมตายอยู่ที่หมู่บ้านฆ้องใหญ่เพื่อให้ลูกชายตัวเองที่เกิดในฤกษ์ที่อาจใช้ศาสตรารอด”

สิ้นประโยค ความเงียบก็เข้ากุมอยู่ชั่วครู่ เจ้าของราชทินนามจมื่นพันธ์วรเดชจึงขยับปากคล้ายจะพูดต่อ
แต่เหมือนเสียงจะแหบหายไปเสียเฉย ๆ จนต้องนั่งนิ่งอยู่อีกพักใหญ่ ก่อนข่มเสียงที่เอ่ยออกมาไม่ให้สั่น


“นอกจากศาสตรากับเด็กคนนี้... ชีวิตฉันก็ไม่มีอะไรเหลือให้ต้องห่วงใยอีกต่อไปแล้ว”

(๗)


“พูดก็เหมือนเห็นแก่ตัว ถึงเด็กคนนี้จะเกิดในฤกษ์ที่ศาสตราเลือก แต่ฉันไม่อยากเห็นเขาโตเพื่อไปตาย
ถ้าฟื้นตัวจากการบาดเจ็บแล้ว ฉันคงต้องนำศาสตรากลับไปรามเทพ ทำหน้าที่ของตัวเองให้จบเสียที
มีห่วงก็เพียงเจ้าอ๊อดที่ฉันอยากฝากฝังไว้กับพ่อเฒ่าหรือใครสักคนบนเกาะนี้ให้ช่วยเลี้ยงดูกันต่อไป”


คำพูดที่ได้ยินเหมือนคำสั่งเสียของคนที่สิ้นอาลัยในชีวิต และซื่อตรงอย่างคนที่พร้อมจะตายพึงจะซื่อตรง


ใต้เปลือกที่แข็งแกร่ง ใต้สีหน้าที่พยายามไม่แสดงความรู้สึก สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในแตกสลายแทบไม่เหลือ
คำสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อแม่ของเด็กน้อย และภารกิจสุดท้ายที่ไม่ลุล่วงเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวประการที่มีอยู่
ถ้าหากไม่ถือสัจจะ ไม่เอาคำมั่นที่ให้ไว้กับคนที่ฝากฝังชีวิตอีกชีวิตหนึ่งให้ดูแลคงสู้จนตัวตายไปนานแล้ว

เฒ่าใบ้มองนายทหารหนุ่มที่ก้มหน้าลงมองเด็กน้อย คล้ายหลบหน้าเขาและซ่อนความรู้สึกไปพร้อมกัน
เขาลอบถอนใจกับตนเอง ความขมขื่นที่อีกฝ่ายกล้ำกลืนไว้ตามลำพังไม่ใช่สิ่งที่อาจปลอบโยนกันพล่อย ๆ
บาดแผลสาหัสบนร่างกาย ลึก หายช้า ฝากรอยแผลเป็นสลักลงในเนื้อได้เช่นไร บาดแผลในใจก็เช่นนั้น

อยากบอกผู้อ่อนวัยกว่าว่า ถึงไม่ใช่คนอายุน้อย แต่ก็ยังหนุ่ม ยังมีสติปัญญาความสามารถเกินกว่าจะตาย
แต่เขากลับทำได้เพียงยื่นมือออกไปวางบนเข่าของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วบีบเบา ๆ แทนคำปลอบใจ
กิริยาของเขาทำให้อีกฝ่ายชะงักนิดหนึ่ง แต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นพันธ์ยิ้มตอบขณะพึมพำขอบคุณ


ชายสูงวัยทำมือบอกอีกฝ่ายว่าอย่าเพิ่งคิดเรื่องอะไร และบอกว่าจะขอดูแผล และเปลี่ยนผ้าที่พันไว้ให้
คนเจ็บที่เกือบลืมไปเสียแล้วว่าตนเองเจ็บดูเหมือนเริ่มเข้าใจภาษากายนั้นมากขึ้น และรับคำอย่างว่าง่าย
แต่เมื่อยันตัวลุกขึ้นยืนเพื่อก้มลงอุ้มเด็กน้อยขึ้นบนที่นอน ร่างของพันธ์กลับทรุดลงแทบเท้าของเฒ่าใบ้