เจี่ยงเฉิงไม่อาจบรรยายความรู้สึกของตนเองได้เลยเมื่อต้องเผชิญกับ หลี่เป่ากั๋ว พ่อแท้ๆที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผีพนันตัวยง แถมยังขี้เหล้าระดับสิบ ส่วนสภาพแวดล้อมของ 'บ้าน' ที่ทรุดโทรมและไม่คุ้นชินยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาเต็มไปด้วยความอัดอั้น ไม่ยินยอม และหงุดหงิดใจจนอยากตะโกนไปว่านี่มันสถานที่บ้าบออะไรกัน!! เขาได้แต่คิดว่าชีวิตของคนเราช่างประหลาดนัก ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมาเขาเข้ากับครอบครัวเดิมไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงครอบครัวใหม่ตรงหน้า แต่เขาไม่อยากโทษวัยต่อต้านหรืออะไรก็ตาม ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วก็มีแต่ต้องยอมรับความจริงและเดินหน้าต่อไปเท่านั้น (⇀‸↼‶)

       จากบุคลิกเดิมที่เต็มไปด้วยหนามแหลมรอบกาย สิ่งที่เจี่ยงเฉิงต้องเผชิญในตอนนี้ยิ่งทำให้เขาเหมือนลูกระเบิดเคลื่อนที่และพร้อมจะระเบิดทุกเวลา จุดนี้เองที่ทำให้เรารอคอยว่าเมื่อไรที่เจี่ยงเฉิงจะปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหลายแหล่ออกมาเสียที ความสับสนและอารมณ์ขุ่นมัวในตอนต้น ค่อยๆไต่ระดับจนจนถึงวินาทีที่เขาเจ็บปวดและรู้สึกเสียใจกับทุกสิ่งที่ทำไปก่อนหน้า พอถึงซีนนั้นจริงๆผู้เขียนก็ถ่ายทอดอารมณ์ของเจี่ยงเฉิงได้ออกมาแบบแอบขำปนน้ำตาซึมเลยค่ะ ตอนนี้ก็ได้แต่รอวันที่เจี่ยงเฉิงจะปรับตัวและหาจุดยืนในแบบของตัวเองได้เสียที

         ส่วนชีวิตของกู้เฟยเองก็ไม่ง่ายเลย แม้ฉากนอกจะดูเงียบๆ ไม่แยแสต่อสิ่งใด และทำตามอำเภอใจอยู่ตลอด ทว่าลึกๆแล้วเขาต้องเผชิญกับปัญหาครอบครัว รวมถึงอดีตที่คอยหลอกหลอนใจไม่ต่างกัน และการแบกรับเรื่องราวต่างๆไว้เพียงลำพังนี้เองที่ทำให้กู้เฟยดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัยและมี ‘ออร่าของลูกพี่’ อยู่รอบกาย

        โชคดีที่ความบังเอิญต่างๆนานาทำให้ชีวิตของเจี่ยงเฉิงและกู้เฟยขยับเข้าใกล้กันมากขึ้น ช่วงเวลาที่ต่างฝ่ายต่างเผชิญกับอะไรสักอย่าง การมีอยู่ของอีกคนมันช่วยปลอบประโลมกันและกันได้ดีมาก พวกเขารับรู้และเข้าใจความรู้สึกของอีกคนได้โดยไม่ต้องมีคำพูด มันทั้งอบอุ่นและเป็นธรรมชาติสุดๆ ไม่แปลกที่ครูประจำชั้นอย่าง เหล่าสวี จะเล็งเห็นว่าเจี่ยงเฉิงสามารถดึงกู้เฟยออกจากความมืดมนที่เผชิญอยู่ได้ แม้ตอนนี้ทุกอย่างจะเพิ่งเริ่มต้น แม้ทุกอย่างจะยังไม่เข้าที่เข้าทาง แต่อย่างน้อยท่ามกลางความหนาวเหน็บของเมืองแห่งนี้ทั้งคู่ก็รับรู้ได้ว่ายังมีอีกคนที่พร้อมเดินเคียงข้างและเติบโตไปพร้อมๆกัน รอจนกว่าวันที่พวกเขาจะหาทางเดินของตัวเองเจอ และรอจนกว่าจะถึงวันที่ท้องฟ้าสีเทาหม่นจะมีความสดใสเข้ามาเติมเต็ม (♡°▽°♡)