ทุกครั้งที่รู้ว่าต้องกลับไปที่เก่า ที่ที่เคยมีความทรงจำกับใครบางคนอยู่ตรงนั้น ความปวดก็เริ่มเกิดขึ้นตรงหน้าอก ตรงที่เยื้องไปทางซ้าย หัวใจเต้นด้วยความหน่วง...

  

         เพราะไม่รู้ว่าวันนั้นจะโชคดีได้พบกับคนคุ้นเคยหรือเปล่า ใจมันเลยไม่เคยอยู่สุข สั่นไหว และเป็นกังวลอย่างอดไม่ได้ บอกตัวเองว่าอย่าคาดหวังว่าจะโชคดีได้พบ แต่ลึกแล้วภาวนาทุกวินาทีว่าขอเถอะนะวันนี้ ขอให้เป็นวันของเรา 

         วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า แต่หัวใจก็ยังเป็นอยู่อย่างนั้น 

         กลับมาห้องสี่เหลี่ยมแสนเศร้าด้วยความเคว้งคว้างในใจ สุดท้ายก็ผิดหวังอย่างเคย...

         เริ่มสำรวจตัวเอง พยายามไม่ให้อาการเป็นหนักไปมากกว่านี้ พบเจอ และพูดคุยกับคนมากมายเพื่อเติมเต็ม ลืมเลือนบุคคลต้นเหตุแห่งใจที่สั่นไหว แต่ก็ไม่เป็นผลสักนิด ความรู้สึกยังล้นจนเจ็บหน้าอก ไม่อาจบรรยายได้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ 

        อาจเพราะมันน่าอาย

        ยากที่จะยอมรับว่าเพราะคนคุ้นเคยแต่แปลกหน้าคนนั้นทำให้เป็นได้ถึงเพียงนี้ หลีกเลี่ยงที่จะระบายความในใจกับใคร มันคงน่าขำไม่น้อยถ้าหากใครรู้ว่า ฉันปวดหัวใจแทบบ้าเพราะคนที่ไม่รู้จักกัน

         แต่วันนี้ แม้ไม่อยากยอมรับกับใคร ก็คงต้องยอมจำนนต่อความรู้สึกตัวเอง 

         แค่ได้เห็นแผ่นหลัง หัวใจที่หนักอึ้งก็เบาลง

        แค่ได้เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น มองมาที่ฉัน ความทรมานที่ผ่านมาก็สูญหาย 

        เหมือนต้นไม้ที่โดนฝนในหน้าแล้ง

        เหมือนอมยิ้มที่ได้คืนจากหัวขโมย

        เหมือนหัวใจได้กุญแจมาปลดล็อค 

        แม้ไม่ได้เห็นหน้า เห็นหลังคาบ้านก็ยังดีอย่างนั้นหรอ... ฉันไม่เชื่อหรอก