ผู้ชายคนหนึ่งชอบผู้หญิงคนหนึ่ง 

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สวยที่สุด แต่ท่ามกลางผู้หญิงนับร้อยที่พบเจอ เธอแตกต่าง 

หญิงสาวมากมายที่เขาเจอล้วนเหมือนกันหมด พวกเธอสวย พวกเธอน่ารักและสดใส พูดคุยกันเสียงจอแจจนต้องหันมองอยู่บ่อยครั้ง ชายหนุ่มมักเจอพวกเธอประจำ แต่กลับไม่มีใบหน้าไหนที่ทำให้เขาสะดุดตาจนต้องเอ่ยปากชม 

เว้นอยู่เพียงคนหนึ่ง ท่าทางของเธอไม่เหมือนกับสาวอื่นไหน ชุดเสื้อผ้าที่สวมใส่ทำให้เธอต่างไปจากคนอื่น เขามักเห็นเธอเดินมาคนเดียว ไม่ได้มีรอยยิ้มที่สดใสแต้มอยู่บนใบหน้า ไม่ได้มีเพื่อนเดินเคียงกายเหมือนกับคนอื่นเขา เธอเพียงเดินมาเงียบ ๆ พร้อมกับหูฟังสีขาว ที่เขาสันนิษฐานว่าคงจะเป็นเพื่อนคู่ใจของเธอ 

เขาแทบไม่เคยเห็นเธอยิ้ม หรือหัวเราะ 

แต่ใบหน้าเรียบเฉยกับแววตาที่ดูเฉยเมยสะกดเขาไว้ทุกครั้ง เพียงแค่ได้เห็น 

ชายหนุ่มได้พยายามแล้ว นอกจากจะจ้องมองอย่างประเจิดประเจ้ออยู่หลายที เขายังหาโอกาสส่งยิ้มเล็กๆ ให้เธอและพูดคุยด้วยน้ำเสียงสุภาพอย่างไม่เคยหาได้ยินจากที่ไหน แต่ดูเหมือนใบหน้าเรียบเฉยนั่นจะเปลี่ยนอิริยาบถแค่เล็กน้อยถึงปานกลาง ดวงตาเบิกโตขึ้นเพียงนิด และขยับปากพูดแค่เพียงสั้น ๆ 

ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มก็ยังรักในความเรียบเฉยที่แตกต่าง 

เขาเอ่ยปากชมเธอว่าสวยต่อหน้าคนอื่นได้อย่างง่ายดาย 

ผู้ชายคนหนึ่งเฝ้ารอผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน แต่ท่ามกลางผู้หญิงนับร้อยที่พบเจอ เธอไม่ได้อยู่ในนั้น