1 | บางส่วนในใจเรา เว้าแหว่งไปพร้อมกับการจากลา
9 September 2020
(เนื้อความส่วนนี้คัดลอกมาจากสเตตัสในเพจด้วยรักจากทะเลทราย)
" มีพบ ก็ต้องมีจาก "
สิ่งนี้เป็นเรื่องสามัญธรรมดาที่เกิดขึ้นในชีวิตของเราทั้งนั้น การที่เราได้พบและทำความรู้จักกับใครสักคนหนึ่ง ได้แบ่งปันเรื่องราวและสร้างความทรงจำที่ดีร่วมกันเป็นเรื่องที่น่ายินดี
แต่ตามกฎความเป็นไปของธรรมชาติที่ทุกอย่างไม่มีความยั่งยืน ใดๆ ในโลกนี้ล้วนอนิจจัง ฉะนั้นการจากลาจึงเป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ทว่า ถึงแม้ว่าเราจะเข้าใจและยอมรับโดยดุษฎีว่าความเป็นไปของโลกนั้นมีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง เราไม่สามารถทำใจให้ชินกับความเป็นไปดังกล่าวไม่ได้อยู่ดี
หากจะพูดเล่าถึงเรื่องของการพบ
การพบกันของพวกเรานั้นเริ่มมาจากการที่มีความฝัน มีจุดมุ่งหมายอย่างเดียวกัน และพยายามจนกระทั่งสามารถทำตามความตั้งใจดังกล่าวให้สำเร็จเป็นจริงขึ้นมา แม้จะต้องแลกกับการย้ายออกมาอยู่ไกลบ้าน โบกมือลาครอบครัวและคนรักเพื่อมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย
การพบกันของพวกเราคือการลงมือเขียนบันทึกบทใหม่ของชีวิตที่มีครบทุกรสชาติ เราผ่านร้อน ผ่านหนาว ร่วมวันที่สุขและปลอบโยนกันในวันที่ทุกข์ จากทุกเหตุการณ์ที่เราประสบพบเจอและฟันฝ่าด้วยกันมาตลอดหลายปีช่วยบ่มเพาะให้เมล็ดพันธุ์แห่งมิตรภาพเจริญงอกงาม และค่อยๆเปลี่ยนจากคนที่รู้จักกันผ่านๆ ให้กลายมาเป็นเพื่อนที่ดูแลกันเหมือนคนในครอบครัว
สำหรับเราแล้ว สิ่งที่ทำให้เมืองทะเลทรายกลายเป็นบ้านก็เพราะเพื่อนๆ เหล่านี้ ดังนั้นเพื่อนทุกคนจึงเปรียบเสมือนของขวัญล้ำค่าและการที่เราได้มารู้จักกันนั้นเป็นคำอวยพรอันแสนวิเศษของชีวิต
และหากจะกล่าวถึงเรื่องของการจาก
เรารู้ดีว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา พวกเราทุกคนต่างต้องแยกย้ายกันไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง ทว่าการจากลานั้นมาเร็วกว่าที่คาดคิดเอาไว้และเกิดขึ้นฉับพลันโดยไม่ได้ทันตั้งตัวเตรียมใจ เนื่องจากสถานการณ์โลกที่กระทบกับชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเราทุกๆ คนทำให้นาฬิกานับถอยหลังเดินเร่งคืนและวันให้มาถึงไวยิ่งขึ้นกว่าเดิม
วันนี้ นาฬิกานับถอยหลังได้เดินมาจนถึงวันสุดท้าย
วันที่เราต้องโบกมือร่ำลากันเพื่อออกเดินทางไปเริ่มต้นเขียนบันทึกบทใหม่ของชีวิตอีกครั้ง บ้างก็ได้กลับไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว บ้างก็ได้มีโอกาสสร้างครอบครัวอย่างจริงจังเสียทีหลังจากรอคอยมานาน บ้างก็ได้กลับไปทำตามความฝันเรื่องใหม่ที่ตั้งใจมานานแล้ว
เราตื่นเต้นกับเส้นทางชีวิตในรูปแบบใหม่ของทุกคน และพร้อมเป็นกำลังใจ เป็นแรงสนับสนุนให้อยู่เสมอ แต่ในขณะเดียวกัน ในฐานะของคนที่ไปส่ง เราอดที่จะใจหายไม่ได้ คล้ายว่าบางส่วนในใจเราถูกตัดให้เว้าแหว่งไปพร้อมกับตอนที่กอดลา ถึงแม้รู้ว่าจะได้พบกันอีกในไม่ช้า ก็ไม่ได้ทำให้ก้อนประหลาดที่จุกตรงกลางอกนั้นหายไป
เพราะนับตั้งแต่วันนี้ ความรู้สึกที่เรามีต่อเมืองทะเลทรายจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
แต่นั่นล่ะ มีพบก็ต้องมีพราก มีจาก ก็ต้องมีเจอแล้วเราจะพบกันใหม่ และเมื่อถึงตอนนั้นเรามั่นใจว่าพวกเราทุกๆ คนจะเดินทางถึงที่หมายปลายทางในชีวิตตามที่คิดฝันไว้โดยสวัสดิภาพ เชื่อได้เลยว่าแต่ละคนจะมีเรื่องราวสนุกๆ ระหว่างทางมาเล่าสู่กันฟังอย่างแน่นอน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in