Pairing: Hank Anderson x RK800(Connor)
Rate: G
A/N: เรื่องนี้เป็นการเก็บสำรองจากการด้นสด Drabble ในทวิตเตอร์ส่วนตัวไปนะคะ อาจมีเพิ่มเติมหรือปรับคำไปบ้างนิดหน่อย แต่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องหลักตามที่เคยแต่งไว้ค่ะ
จูบแรกของเรา
เกิดขึ้นในคืนหิมะตกอ้างว้าง
เหน็บหนาว
สับสนความล้มเหลวในภารกิจล่าสุดสิ่งที่เรียกว่า 'ความรู้สึก' ที่แอนดรอยด์อย่างผมไม่ควรมี
โค้ดที่ไม่สามารถตีค่าหรือความหมายได้
สายตามองร่างของเขาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น
ริมฝีปากคู่นั้น
กับของผม
ระยะห่างของเรากลายเป็นศูนย์
มันแตะกันแค่เพียงชั่วพริบตา
แล้วเขาก็หายลับไป
ทิ้งผมให้อยู่ตรงนี้เพียงลำพัง
กับสิ่งที่ตกค้างอยู่ในระบบ
ผมยกมือขึ้น
แตะนิ้วลงบนปากตัวเองอย่างแผ่วเบา
เขาทำไปเพราะอะไร ผมไม่สามารถคาดเดาได้
แต่ทำไม
ความรู้สึกถึงของเหลวกำลังเอ่อล้นอยู่ที่ดวงตาทั้งสองข้าง
น้ำตาผม
กำลังร้องไห้
แต่ผมไม่ได้เสียใจ
มันก็ดีแล้วนี่ที่ไม่มีความรู้สึก
รึเปล่านะ
ผมต้องการ 'แบบนั้น' อีกครั้ง
มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า
.
.
.
.
.
วันที่แสงแดดส่องอ่อน ๆ ลงกระทบพื้นผิวอันถูกปกคลุมด้วยสีขาว
เขากำลังยืนอยู่หน้าร้านประจำ
เท้าเตะหิมะ แขนยกขึ้นกอดอก
สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไรนัก
ผมควรถอยกลับ หลีกเลี่ยงการปะทะ
แต่ขามันกลับก้าวเดินตรงไป
เข้าไป
จนเขารับรู้ถึงตัวตนของผม
เขาหันมาหา ขยับเข้าใกล้
พร้อมกับรอยยิ้ม
การที่เห็นหน้าผมทำให้คุณยิ้มอย่างนั้นหรือ
ผมยิ้มตอบกลับไป
ยืนตัวตรงทื่อ
เขาเขยิบเข้ามาใกล้อีก
มือยื่นตรงมาหา
คว้าร่างของผมเข้าไปแนบชิด
แขนทั้งสองข้างโอบกอดผมไว้
อุ่น...
อบอุ่นเหลือเกิน
ผมยกแขนตัวเองกอดเขากลับ
ความรู้สึกนี้มันมาอีกแล้ว
อยาก
อยาก...
อยาก......
"จากนี้ไป นายจะทำอะไรต่อ"
คำถามนั้นดึงผมให้ออกจากสิ่งที่มนุษย์เรียกกันว่า ภวังค์
"ผมจะไปช่วยมาร์คัสทำงานครับ ผมจะไปช่วยเขาและเจริโกจัดการเรื่องสิทธิของแอนดรอยด์ นอกจากนั้นก็อาจจะ..."
แล้วเราก็ยืนคุยกันอยู่พักใหญ่
สายตาสำรวจไปตามร่างของเขา
ตรวจสอบ
จากผลลัพธ์โดยรวมแล้ว สุขภาพของเขาดีกว่าที่เจอกันครั้งแรกไปมาก
ผมมองไปตามร่าง
มองไปยังใบหน้าของเขา
และริมฝีปาก
แล้วในหัวของผมมันก็เล่นภาพความทรงจำนั้นขึ้นมา
ทำไมกันนะ
ผมเม้มปากตัวเองเข้าหากัน
เสมองไปทางอื่น
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
"คอนเนอร์?"
"ผู้หมวดครับ..."
ผมยืนกำหมัดแน่น
มองไปยังตาคู่นั้น
"ผม..."
มันใช่หรือเปล่านะ
"ผม..."
ความรู้สึกนี้
"ผมต้องบอกคุณ เพราะผมไม่รู้ว่าจะได้เจอคุณอีกรึเปล่า"
เขามองมาที่ผม
"คุณทำให้ผมมีชีวิต"
สงสัย
"ทำให้รู้สึก"
สับสน
"ผมอาจจะพูดไม่เก่ง ทำให้คุณไม่พอใจได้ตลอดเวลา"
เหมือนผม
"ผมอยากให้คุณมีความสุข"
ในคืนนั้น
"แฮงค์ ผมคิดว่าผมร----"
แล้วระยะห่างของเราก็กลายเป็นศูนย์ อีกครั้ง
อบอุ่นเหลือเกิน
อยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป
อบอุ่น
ท่วมท้น
ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
เขาดูตกใจ ผละออกห่าง
ผมกอดรั้งเขาไว้
เป็นครั้งแรกที่ผมจูบเขาก่อน
ครั้งแรกที่ได้แสดงความต้องการของผม
และเขาก็ตอบรับมัน
"อยู่กับฉัน"
เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ
ก่อนจะจูบผมอีกครั้ง
ย้ำ
ราวกับต้องการจดจำ
ผมนิ่งเงียบ ปล่อยให้เขาทำอยู่อย่างนั้น
ดั่งคำเชิญชวนให้ตอบรับ
พร้อมกับทางที่ผมต้องเลือก...
.
.
.
.
.
.
.
[X] LEAVE
[O] STAY
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in