ฉันควรจะมีความสุขหรือไม่?

ฉันมีครอบครัวที่ดี อบอุ่น ใช้ชีวิตอย่างพอประมาณตามรายได้ที่มี

ฉันมีไม่น้อยและไม่มากเกินไป

เมื่อเรียนจบ ก็ได้ทำงานในองกรณ์เล็ก ๆ เพื่อสังคม

เงินเดือนสูงกว่ารายได้ขั้นต่ำของเด็กจบใหม่เล็กน้อย

ฉันมีเจ้านายที่ดี มีเพื่อนร่วมงานเข้ากันได้แม้จะอายุห่างกันมาก

ฉันฝันว่าอยากเรียนต่อ อยากไปเที่ยวต่างประเทศ

อยากหยุดขึ้นรถเมล์ อยากกินอาหารญี่ปุ่นเมื่อไรก็ได้ตามใจอยาก

อยากซื้อเสื้อผ้าที่ใส่สบาย อยากใช้สบู่แชมพูที่เขารีวิวกันว่าดี

อยากมีรองเท้าสักสามสี่คู่ อยากซื้อชั้นในที่ใส่สบายกว่า 7 ตัวร้อย

แต่ฉันรู้ว่าทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป.

เราจะได้ทุกอย่างเมื่อเพิ่งเริ่มทำงานไม่ได้.

ทุกอย่างต้องอาศัยความอดทน.

ฉันควรจะมีความสุขใช่ไหม.

วันหนึ่งฉันได้ยินมาว่าเจ้านายจะไปเที่ยวต่างประเทศอีกสองเดือนข้างหน้า

ฉันรีบหาค่ายอาสาสมัครต่างประเทศในช่วงนั้นทันที

ในที่สุดฉันก็ได้ทุนไปค่าย เป็นค่ายเรียนรู้ชุมชน 

ฉันลังเลอยู่หลายวันมากว่าจะขอเจ้านายไปดีไหม

มันจะน่าเกลียดเกินไปหรือเปล่า? เจ้านายจะมองว่าฉันเป็นคนฉวยโอกาสหรือไม่

ลังเลจนถึงวันสุดท้ายที่ต้องยืนยัน

สุดท้ายก็ทำใจไปขออนุญาตลาจนได้

แล้วเจ้านายผู้แสนดีของฉันก็อนุญาตด้วย

"อาทิตย์เดียวเอง น่าสนุกดีนะ ไปเถอะ"

ฉันซาบซึ้งมากในความใจดีของเจ้านาย

ฉันน่าจะมีความสุขนะ ตอนนั้น.

จู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด ฉันสะอึกสะอื้นจนตัวโยน หน้าตาบิดเบี้ยว น้ำมูกอุดตันจนหายใจไม่ออก

ฉันอยากจะแหกปากร้องให้ดังลั่น อยากร้องโฮออกมาให้พอกับความอัดอั้นในใจ

แต่ก็ต้องร้องไห้อย่างเงียบเชียบที่สุดเพื่อไม่ให้น้องสาวตื่น

แค่หลับตา.

ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คิดอะไร. 

น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง.

นานพอให้รู้ตัวว่าตาบวมเป่ง หมอนเปียกแฉะไปด้วยน้ำลายและน้ำตาปนกันไป

สุดท้ายฉันต้องลุกออกจากเตียงไปล้างหน้า

และจบลงตรงยืนกอดเสาแหกปากร้องไห้อยู่ตรงระเบียง

ท่ามกลางความมืด.

ได้แต่หวังว่าข้างบ้านจะไม่ได้ยิน.

ทำไมฉันถึงไม่มีความสุขนะ.

ฉันรู้

มันเกิดจากความรู้สึกต่ำต้อย ทั้ง ๆ ที่เราเป็นคนเท่ากัน

มันเกิดจากความรู้สึกเป็นบุญคุณ ทั้ง ๆ ที่เขาก็ให้ในสิ่งที่เราแสวงหามาด้วยตนเอง

มันเกิดจากความรู้สึกเทิดทูนในความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของเขา ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนที่มีมากกว่า

มันเกิดจากความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ที่แค่ไปค่ายอาสาสมัครต่างประเทศหนึ่งอาทิตย์ ฉันก็ต้องหาค่ายที่มีทุน ทำเอกสารมากมาย เขียนพรรณาเหตุผลที่อยากไปจนท่วมทุ่ง เลือกค่ายที่ถูกที่สุด ต้องขวยขวานด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี

เรื่องเพียงแค่นี้ ชีวิตฉันยังต้องขอ 

ขอความเมตตา ขอความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ขอเวลาที่เป็นของ ๆ ฉันเอง

และยิ่งเจ็บปวดที่สุดคือ ยิ่งเขาทำดีกับฉันเท่าไหร่

ฉันยิ่งเทิดทูน ฉันยิ่งซาบซึ้ง ฉันยิ่งมีความสุขที่ได้อยู่ภายใต้บารมีนั้น

มันควรจะเป็นเช่นนั้นอยู่แล้วใช่ไหม?

ฉันควรจะมีความสุขมากกว่าใช่ไหม?

แต่ทำไมน้ำตาฉันไม่หยุดไหลเสียที.

ใครก็ได้บอกที.

ว่าฉันควรจะมีความสุข.

ใช่ไหม?