ฉันไม่รู้หรอกว่าทิศทางของความถูกต้องชัดเจนคือทางใด

แต่สิ่งที่ฉันมักจะทำในโมงยามที่ชีวิตเต็มไปด้วยความสับสนยุ่งเหยิง
คือการเลือกเข้าร้านกาแฟที่แน่นขนัดที่สุด หย่อนตัวลงนั่งที่ใดก็ได้ด้วยความเต็มใจ
สองมือกุมแก้วกาแฟร้อนมั่นคง
.
หลับตา
.
ชัทดาวน์ความเป็นไปรอบข้างแล้วลิ้มรสจิบแรกของความละมุนนุ่ม
ระหว่างสัมผัสอันอ่อนหวานของวิปครีมและความแน่วแน่เข้มข้นของกาแฟ
พร้อม ๆ กับเติมเต็มกลิ่นอายอันเงียบสงัดด้วยผงอบเชยอ่อน ๆ ที่ตามมา
.
มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่ทำให้ฉันผ่อนคลาย เป็นวิธีเดียวที่ฉันใช้หลบหลีกสิ่งที่เป็นอยู่
.
และกว่าจะรู้ตัวว่าต้องกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง ก็เมื่อแก้วกระเบื้องแข็งในมือหมดไอร้อน
สัมผัสนุ่มบนลิ้นจางหายเหลือแต่ตะกอนข้นสีเข้ม
.
และเมื่อนั้นฉันจึงรู้ตัวว่า
.
ฉันนั่งโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าใจกลางร้านกาแฟที่แน่นขนัด.
.
มีกำลังใจมากขึ้น แต่ยังคงไร้ซึ่งทิศทางที่จะไป.

(แว่วฟ้า, 12/1/17)
#เศษความคิดที่ค้างคา