เราสามารถหลงลืมสิ่งสำคัญบางอย่าง สิ่งซึ่งถูกจุดขึ้นจากลางสังหรณ์อันไร้วี่แว่ว สิ่งที่ชั่วขณะนั้นมันทำให้เรารับรู้ได้ว่านี่คือสิ่งสำคัญ 

และเราต้องทำอะไรบางอย่างกับมัน

แต่ประเด็นคือ

แม้ว่าเราจะเชื่อมั่นในสัญชาตญาณของตัวเองเพียงใด สิ่งที่เรารู้สึกว่ามันสำคัญนั้น กลับถูกหลงลืมไปได้โดยง่ายดายด้วยความโง่เขลา ไม่พึงระวัง และด้วยความเข้าใจผิดอันน่าอดสู 

เราไม่รู้ว่าจะเรียกขานตนเองอย่างไรแล้ว 

โง่

งี่เง่า

สมองทึบ

ไร้สติ

?

ลางสังหรณ์ได้เพียรบอกว่านี่เรื่องสำคัญแท้ ๆ มันร้องเตือนจากหลุมที่ลึกลงไปในหัวใจ เรียกร้องให้เราทำอะไรสักอย่าง

ที่สุดท้ายแล้ว 

เราก็หลงลืมที่จะทำได้อย่างง่ายดาย

เหมือนเครื่องหมายดอกจันดอกเล็กเหนือกลุ่มก้อนข้อความที่เหมือนจะสลักสำคัญ แต่ดอกจันนั้นกลับทำให้ข้อความนั้นเป็นเสมือนสิ่งที่ไม่จำเป็น

และประเด็นคือ

แม้ว่าเราจะมองเห็นดอกจันเล็ก ๆ นั่นหรือไม่

เวลานั้นก็ได้ผ่านไปแล้ว

ผ่านไปยังอีกซีกของเวลาที่เราไม่สามารถเข้าถึง หรือไขว่คว้ามาให้ใกล้ตัวได้อีกแล้ว

ประเด็นคือ

เราไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว

เว้นแต่เพียงละเว้นลางสังหรณ์นั้น

และโศกเศร้ากับสิ่งที่เราหลงลืม...

07112018