ยิ่งเขาเป็นคนให้ความสนิทยิ่งทำให้เรารู้สึกพิเศษ

แถมลูกอมนั้น ยังแอบสอดไส้มาโดยที่คนให้ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า
ภายใต้(ลูกอม) ความสนิทที่เธอให้มานั้น มันกลับมี 'ความหวัง' ยัดไส้ไปเต็มเปี่ยม
กลายเป็นว่าลูกอมที่เขาให้นั้นคือ 'ความสนิท' ที่มีเนื้อในเป็น 'ความหวัง' 

แต่สำหรับเขาแล้ว ลูกอมหนึ่งเม็ดก็คือลูกอมหนึ่งเม็ด
ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไรเลย,

พอลืมตัวไปว่าเราไม่ใช่คนพิเศษ
เราก็เลยลืมไปว่าเราไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไร
แต่ถึงจะพอมีสิทธิ

เราเองก็มักจะเรียกขออะไรที่เรารู้อยู่แก่ใจ ว่าที่เราขอนั้น มันมากเกินไป

ขอให้เขาสนใจ ไม่อยากให้เค้าหายไปซักเสี้ยวนาที
ทั้งที่รู้ว่าเขาเองก็ต้องการมีเวลาส่วนตัว

ขอให้เขาง้อ ในความผิดที่เขาเคยทำพลาด
โดยที่ตอนนี้ความสัมพันธ์แบบไหนยังตอบไม่ได้

ขอให้เขาอยู่ต่อ ขอโทษในทุกอย่างที่เคยพลาดพลั้ง
ทั้งที่รู้ว่าที่ผ่านมาทำอะไร

บางคนเอาแต่ขอจนเคยตัว พอเขาไม่ให้ก็ยังขอ ทั้งๆ ที่เขาให้มาเยอะพอแล้ว

และจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องให้เลยด้วยซ้ำ

ขอให้เขารัก
โดยที่รู้อยู่แก่ใจว่ากับเขาเป็นกันได้แค่ไหน

ขอให้เขาอยู่ต่อในฐานะ อะไรก็ได้
ก็คงไร้ประโยชน์เมื่อเขาเลือกจะไป

สุดท้ายเมื่อเขาเจอคนที่ใช่
สิ่งที่ตัวเราทำได้ก็แค่

'ขอให้เขามีความสุขกับเขาคนนั้น'
แค่นั้นเอง