เคยมีคำถามนึงที่คิดแต่ไม่เคยได้ถามออกไป

ว่าไอ้คนที่เราคิดเขาสำคัญกับเรามากๆ ในความเป็นจริงแล้วเราสำคัญกับเขาขนาดไหนกัน?

1 สาเหตุที่ทำให้ใครคนนึงเริ่มไปทำดีกับใครอีกคน นั่นคือความรู้สึกดีๆ และยิ่งถ้า Feedback กลับมาดี ไอ้ความรู้สึกดีๆ นี่มันยิ่งพุ่งพล่านไปใหญ่

คงจะจริงอย่างที่เขาว่าไว้

'รักกับชอบ นั้นแตกต่างกันเพียงลัดนิ้วมือ เวลาชอบอะไรที่เป็นเขา ก็อยากครอบครองไปเสียหมด ต่างจากรักที่ไม่ว่าอะไรที่เป็นของเรา ใจก็อยากจะยกไปให้เขาเสียทุกอย่าง'

ทว่า โลกมันคงไม่ได้ง่ายแบบชิ้นส่วนที่ประกอบเข้ากันพอดีขนาดนั้น อาจเป็นเพราะคนบนฟ้ากลัวว่า 'ความเสียใจ' จะไม่มีงานทำเสียล่ะมั้ง

ไม่ว่าจะอยากได้อะไรของเขา ไม่ว่าจะอยากให้อะไรเขาไป ลองเกิดเขาไม่อยากได้หรือไม่อยากให้ขึ้นมา เส้นทางที่วาดฝันไปไกลก็จบลงเท่านั้น

จะไปเรียกร้องขออะไร ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าสำหรับเขาแล้ว ไม่ว่าเราจะร้องขออะไรมันก็มากเกินไป

จะไปให้อะไรเขาอีก ในเมื่อสำหรับเขาแล้วที่เราทำมันคือการยัดเยียดทั้งนั้น ที่ให้ไปเป็น 10 แต่เขาไม่ได้ต้องการซัก 1 ด้วยซ้ำ

ความสำคัญ คงเป็นตัวกำหนดอะไรหลายอย่าง
และความสำคัญก็มาจากคำว่าใช่ ถ้าลองได้เป็นคนที่ใช่ขึ้นมา ไม่ต้องทำอะไรก็สำคัญ

เราคงเป็นฝุ่นไปละมั้ง? แค่มีตัวตนไกลๆ ยังอยากเลี่ยง ไม่ค้องพูดถึงว่าจะเข้าใกล้เลย