กลับมาแล้ววววค่ะ หลังจากไม่ได้เขียนรีวิวหนังสือมานาน ล่าสุดก็เดือน 10 เมื่อปีก่อน 4 เดือนเข้าไปแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแต่ก่อนจะเขียนอย่างน้อยก็เดือนละเล่ม ฮ่า ๆ ด้วยภาระหน้าที่ต่าง ๆ มาเบียดบังเวลาในการอ่านและการรีวิวหนังสือที่สุดแสนจะรัก บวกกับความยุ่งเหยิงวุ่นวายในชีวิตประจำวันที่มีการเปลี่ยนแปลงไปนิดหน่อยค่ะ อันที่จริงก็ยังอ่านอยู่ตลอดแต่ก็คืบหน้าไปไม่มากเท่าที่ควร และไม่มีเล่มไหนที่อยากหยิบมาเล่าเลย แต่ก็มีเล่มนี้ที่อ่านมานานจริง ๆ เรียกได้ว่าอ่านข้ามปีข้ามชาติก็ไม่จบสักที กับ
A Single Thread หรือชื่อไทยอันเพราะพริ้งว่า
เพียงหนึ่งไจเดียว นั่นเอง
เรามาเริ่มกันที่ชื่อของหนังสือเล่มนี้กันก่อนดีกว่า เพียงหนึ่งไจเดียว ที่สะกดด้วยไม้มลาย ไม่ใช่ไม้ม้วนอย่างที่ควรจะเป็น? เพราะมันเป็นกิมมิกค่ะ ถือว่าทางสำนักพิมพ์ไลบรารี่ เฮ้าส์แปลออกมาได้อย่างดี สละสลวย ได้ความหมายด้วย เพราะตัวเอกของเรา ไวโอเลต เป็่นช่างปักภูษาที่ปักเบาะรองเข่าในมหาวิหารวินเชสเตอร์ค่ะ ภาพปกเองก็ล้อไปกับเรื่อง คือเป็นงานคอลลาจรูปมหาวิหารที่มีดอกไม้ที่เป็นเส้นไหมที่มีลักษณะเป็น ไจ ๆ ผสมผสานกันอย่างลงตัว
ชื่นชมความละเมียดละไมของงานปกและการตั้งชื่อไปแล้ว ทีนี้เรามาดูเนื้อเรื่องดีกว่า เพียงหนึ่งไจเดียว เล่มนี้หนาเอาเรื่องเลย เกือบ 400 หน้า บวกเชิงอรรถเข้าไปอีกก็ 400 นิด ๆ เป็นเหตุให้อ่านท้อไปหลายรอบเหมือนกัน เอ๊ะ ๆ ลืมบอกเรื่องสำคัญไปเลยค่ะว่าเล่มนี้ เขียนโดย
เทรซี เชวาเลียร์ ถ้ายังจำกันได้ในรีวิวก่อนหน้าเราเคยพูดถึงงานของเธอไปแล้วนั่นคือ หญิงสาวกับต่างหูมุก นั่นเอง เล่มนั้นทำเอาตกหลุมรักงานเขียนของนักเขียนผู้นี้เข้าอย่างจัง เธอเขียนถึงผู้หญิงได้เข้าถึงเนื้อแท้และขบถอยู่ในที
มาเข้าเรื่องย่อของ เพียงหนึ่งไจเดียว กันดีกว่าหลังจากได้รู้ Side Story ของหนังสือเล่มนี้ไปแล้ว ไวโอเลตหญิงสาวอายุ 30 ปลาย ๆ ที่ใช้ชีวิตกับครอบครัวอยู่ที่เซาแทมป์ตัน เป็นหญิงโสดที่ไม่ได้แต่งงาน และไม่น่าจะได้แต่งด้วย เธอสูญเสียจอร์จ พี่ชายคนโต รวมทั้งเสียคนรักไปในสงครามด้วยเช่นกัน ต่อมาพ่อก็เสีย เธอจึงต้องอยู่กับแม่ 2 คน ทอม น้องชายก็แต่งงานมีครอบครัวออกไป เธอใช้ชีวิตอย่างซังกะตายกับแม่ผู้ที่ชอบบ่นกระฟัดกระเฟียดใส่เธอ จนวันหนึ่งเธอก็ย้ายไปที่ทำงานวินเชสเตอร์และเช่าห้องอยู่เพียงลำพังที่นั่น
ไวโอเลตต้องการจะตามหาความหมายอะไรบางอย่างให้กับชีวิตตัวเอง เธอเป็นใคร และกำลังจะเป็นใครต่อจากนี้ เธออยากฝากร่องรอยอะไรไว้ให้กับโลกนี้ สุดท้ายก็ไปสะดุดกับเบาะรองเข่าในมหาวิหาร เธอคิดว่าเบาะรองเข่าอันวิจิตรนี้จะได้ใช้ประโยชน์ไปอีกแสนนาน จึงอยากเป็นช่างปักภูษาบ้าง โดยมหาวิหารแห่งนี้มีกลุ่มช่างปักภูษาอาสาสมัครที่อยู่ภายใต้การควบคุมของหลุยซา เพเซล หญิงสาวที่เป็นนักปักผ้าระดับประเทศ ซึ่งคนนี้มีตัวตนจริง ๆ ในประวัติศาสตร์ด้วยนะคะ สงสัยว่าเทรซี เชวาเลียร์จะชอบเขียนแนวอิงประวัติศาสตร์ละมั้งคะ เพราะเรื่องนี้ก็สอดแทรกเรื่องราวในประวัติศาสตร์ค่อยข้างเยอะพอสมควรเลย เรียกว่ารีเสิร์ชข้อมูลแบบแน่น ๆ กัันเลยทีเดียว
ไวโอเลตทำงานเป็นพนักงานพิมพ์ดีด และเป็นช่างปักภูษาในเมืองนี้ไปด้วย เธอมีเพื่อนสาวที่รู้จักกันตอนปักผ้า ชื่อกิลดา ซึ่งเพื่อนผู้นี้มีเพื่อนสาวคนสนิทคือโดโรธี ต่อมาไวโอเลตก็รู้ว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน แน่นอนว่าในสมัยนั้นสัมพันธ์เพศเดียวกันถูกมองว่าผิดแปลกยิ่งกว่าตอนนี้มาก แต่ทั้งสองก็ก้าวผ่านอุปสรรคเรื่องนี้ไปด้วยกัน และไวโอเลตก็ได้พบความรัก หลังรู้จักกับอาเทอร์หนุ่มใหญ่ที่เป็นคนตีระฆังที่วินเชสเตอร์
เรื่องราวต่อจากนั้นจะค่อย ๆ ซับซ้อนขึ้นเรื่อย ๆ แต่โดยรวมก็จะพูดถึงหญิงสาวที่ต้องเอาชีวิตรอดในเมืองใหญ่ แม้จะต้องใช้ชีวิตแบบเขียม ๆ ไม่ได้กินดีอยู่ดี บางครั้งก็ต้องทนหิวโหยและหนาวเหน็บ แต่เธอจะไม่หันหลังกลับ แม้กระทั่งการออกเดินเที่ยวในชนบทคนเดียวก็ทำได้ แต่การที่ผู้หญิงออกเดินทางเพียงลำพังนั้นเป็นสิ่งที่อันตรายมาก เมื่อมีชายแปลกหน้าเดิินตาม ก็ต้องหนีสุดชีวิต แม้เธอจะกลัวแต่ก็ข่มความกลัวและต้องเอาตัวรอดให้ได้ แม้จะยากลำบากเพียงใดแต่ก็เป็นชีวิตอิสระอย่างที่เธอใฝ่ฝัน การพบรักก็เป็นอีกเรื่องที่เธอไม่คาดคิด แต่ก็มีเรื่องที่ผิดแผนคือเขาคนนั้นมีภรรยาอยู่แล้ว ความสัมพันธ์นี้จะไปจบลงตรงที่ไหนกันนะ
พออ่านจบก็รู้สึกตื้อไปพัก มันไม่ได้แฮปปี้เอนดิ้งซะทีเดียว แต่ชีวิตก็เป็นแบบนั้นนี่นะ ไม่ได้สวยงามทุกเรื่องราว บางมุมก็หวานอมขมกลืน แค่ได้ยืนหยัดในสิ่งที่ตัวเองเป็นเท่านั้นก็ดีมากพอแล้ว
.....................................................................................................
Photo Credit
Readery
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in