เข็มสั้นและเข็มยาวบนนาฬิกาข้อมือหยุดนิ่งที่เลขสิบสอง ทุกเที่ยงคืนผมไม่เคยระบุกับตัวเองได้แน่ชัดว่าโมงยามนี้ควรอยู่ภายใต้ขอบเขตของเมื่อวานหรือวันใหม่ที่กำลังมาถึง ยิ่งตั้งแต่มาอยู่ที่เชียงใหม่เวลาของผมก้าวเดินอย่างอ่อนแรงเหมือนนาฬิกาที่ถ่านร่อยพลังงาน การเข้ามาของพายทำให้วันคืนของผมหมุนผ่านเร็วไวขึ้นอีกครั้ง ตลอดระยะเวลาเกือบสองเดือนแล้วที่ผมนอนมองภาพนี้ก่อนจะหลับตาฝัน จดจำเศษส่วนของภาพเสมือนนั้นเข้าประกอบกับความทรงจำที่ลามาไกลจนคล้ายภาพลวง แล้วขณะที่ผมกำลังจะหมดหวังกับสิ่งสมมติเธอก็ปรากฏตัวเป็นจริงขึ้นมา ฉุดผมให้ตื่นด้วยรสหวานในตอนกลางวัน ผลักผมลงสู่ความฝันเพื่อความหวังจะได้พบเธออีกครั้งเมื่อยามเช้ามาถึง

ในเวลาที่ผมและเธอเคียงข้างคล้ายเข็มวินาทีบนลู่วิ่งได้ยินสัญญาณปล่อยตัว มันออกวิ่งเร็วไวในพริบตาก่อนจะส่งไม้ต่อให้เข็มนาทีถีบตัวออกจากตำแหน่ง ด้ามไม้ถูกส่งให้กับเข็มชั่วโมงที่เตรียมพร้อมอยู่ทุกขณะแม้ปลายทางของเราอาจเป็นการบอกลาจากกันได้ทุกครั้ง - ผมไม่รู้ว่าการพัฒนาความสัมพันธ์กับพายจะเป็นเพียงเรื่องฆ่าเวลาระหว่างอาศัยอยู่ที่นี่หรือไม่ หรืออีกทางหนึ่งการมีอยู่ของผมอาจเป็นแค่ตัวคั่นเวลาสำหรับเธอก็เป็นได้เช่นกัน จนกว่าเหตุการณ์นั้นจะมาถึงความรู้สึกของเราก็ไม่ต่างกับกลุ่มก้อนอากาศที่แยกไม่ได้ว่าเป็นหมอกหรือควันกันแน่

อย่างไรก็ตามมีสิ่งหนึ่งที่เกาะหนึบอยู่ในเกาะแห่งความนึกคิดของผม ที่แห่งนี้คือบ้านของเธอ ภาพพิมพ์ทั้งหมดในห้องเป็นของเธอ แล้วภาพวาดทัศนียภาพที่ถูกเขียนนั้นจะเป็นฝีมือของใครกัน แม้จะเป็นของ ของเธอแต่คงไม่ใช่ลายเส้นของหญิงสาวเป็นแน่และเขารู้จักกราฟมานานพอที่จะทราบว่านั่นไม่ใช่ภาพที่เพื่อนสนิทสร้างสรรค์ขึ้นเช่นกัน ผมทดความสงสัยไว้ในสมุดบันทึกที่อัดแน่นด้วยคำถามซึ่งน้อยครั้งจะถูกไขคำตอบก่อนจะโบกมือลาความจริงตรงหน้า

วันพรุ่งนี้เขามีนัดกับพายในตอนบ่าย

ชายหนุ่มหวังว่าจะได้พบกับเธอทั้งในความฝันและในความจริง