คงจะดีถ้าผมรู้ว่าเมื่อไหร่ควรตื่นจากความฝัน

หรือความจริงผมอาจรู้ตัวอยู่ตลอดเพียงแค่ไม่ยอมรับมันเท่านั้น

แรกทีเดียวผมคิดจะใช้วันทั้งวันไปกับการอ่าน หรืออย่างน้อยผ่านตาหนังสือทุกเล่มในห้อง แล้วทันใดผมเพิ่งตระหนักว่ากำลังยืน เดิน นอน และใช้ชีวิตในห้วงอดีตของพายมาตลอด ในทุกตารางเมตรนี้เคยมีตัวตนของเธออยู่ ไม่ใช่แค่ในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา หญิงสาวเคยใช้ชีวิตที่นี่ ผ่านเดือนปีที่ยาวนานกว่าเขาเป็นไหน ผ่านทั้งสุขเศร้า ทั้งเสียงหัวเราะและร้องไห้ ตัวเขาเป็นเพียงผู้มาอาศัยชั่วคราวที่ลอบสำรวจวันวานของเธอผ่านสิ่งของและพื้นที่โดยไร้คำอนุญาต อาจคล้ายเรือใบแล่นฉิวในท้องทะเล หลงคิดว่าผืนน้ำกว้างเป็นของตน แท้จริงคือผู้มาเยือนเท่านั้น ไม่ได้เป็นเจ้าของอะไรนอกจากตัวเอง

เมื่อห้องนอนที่เคยเป็นปราการปลอดภัยส่วนตัวไม่ใช่สถานที่ของผมอีกต่อไป (แม้แท้จริงอาจหมายถึง

ทาวน์เฮ้าส์ทั้งหลังแต่ผมก็ไม่ได้มีตัวเลือกมากมายนัก) บนอาร์มแชร์บุผ้าภายในโถงรับแขกจึงเป็นเกาะโดดเดี่ยวสุดท้ายไม่ให้ผมหลงลอยไปกับเกลียวคลื่นความรู้สึกเสียก่อน

เช่นเดียวกับที่แห่งนี้ ในบ้านที่เติบโตมาผมก็ไม่ใช่เจ้าของซะทีเดียว การเข้ามาอาศัยของแฟนใหม่พ่อตั้งแต่มัธยมต้นทำให้ผมยิ่งหวงแหนห้องนอนของตัวเองมากขึ้น ผมเรียกหล่อนว่าแม่เลี้ยงเพื่อบอกสถานะให้ง่ายกับคนอื่นแต่ไม่มีซักครั้งที่จะเรียกว่าแม่ซึ่งเธอและพ่อก็คงไม่ต้องการเช่นกัน กระนั้นหลายครั้งที่ผมใคร่ครวญว่าเหตุใดการเอ่ยคำสั้น ๆ เพียงคำเดียวถึงยากเย็นนักเพราะอันที่จริงแม่ผู้ให้กำเนิดก็ห่างไกลจากการเลี้ยงดูผมไปนานแสนนานจนแทบลืมเลือนอ้อมกอดอบอุ่นที่เคยมี

ปอนด์ เสียงเรียกชื่อของผมดังขึ้นตามด้วยเสียงฝีเท้าลั่นเป็นจังหวะมาจากบันได กราฟกระหืดกระหอบมาอ้อนวอนให้ผมออกไปข้างนอกซักสองสามชั่วโมงโดยไม่บอกเหตุผล ผมไม่ขัดข้องอยู่แล้ว ดีเสียอีก อย่างน้อยความทรงจำที่มีพายจะได้ไม่ถาโถมใส่มากนัก และผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าสายเกินไป - เชียงใหม่ของผมมันอัดแน่นไปด้วยภาพของพายในทุกรายละเอียดซะแล้ว