อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว หมอกขาวบดบังนอกหน้าต่างเมื่อผมยันตัวขึ้นจากเตียงในตอนเช้า แม้ยามสายแสงตะวันจะแผดเผาทุกสิ่งจนราบแต่ไอหนาวที่สัมผัสได้ยังเป็นของจริง ผมคว้าเสื้อแขนยาวมาสวมก่อนจะขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปทานโจ๊กที่ประตูคณะวิศวกรรมศาสตร์หลังมหาวิทยาลัยตามคำชวนของกราฟ ควันเทาขาวจากเตาร้านหมูปิ้งลอยสูงขึ้นไม่ไกลจากเพิงที่ตั้งของร้านโจ๊ก กลิ่นหอมเรียกน้ำย่อย ไหนจะไออุ่นจากข้าวเหนียวร้อน ๆ ที่กรุ่นในกระติกข้างกันอีก ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อจอดรถที่หน้าร้านโจ๊ก เป็นธรรมดาของเช้าวันพุธที่ไม่คึกคักมากเราจึงมีโต๊ะว่างให้จับจองทันทีที่ไปถึง

กินโจ๊กติดกันจนเอียนแล้ว ผมบอกเขาเช่นนั้นขณะมองกราฟทานอย่างเชื่องช้าพร้อมสายตาที่จับจ้องข้าวเหนียวหมูปิ้งในมือผมไม่มีพัก เรานั่งอยู่บนฟุตปาธริมถนน นอกจากพวกผมยังมีโต๊ะอื่นอีกสี่โต๊ะ พวกเขาถ้าไม่อยู่ในชุดนักศึกษาก็ชุดกีฬา ขณะที่แถวหมูปิ้งของผมเป็นหนุ่มสาวในชุดนอนเสียมากกว่า เมื่อผมจับสังเกตจึงเห็นว่ากราฟเองก็ไม่อยู่ในชุดนักศึกษาทั้งที่มีพบอาจารย์ เขาสวมเสื้อยืดลายทางขาวสลับดำ  คลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีกรม (ของผมเหมือนเคย) และไม่นับช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาผมเองยังไม่เห็นกราฟสวมชุดนักศึกษาเลยซักครั้ง

"ชวนกูออกมากะให้ไปส่งที่คณะเลยใช่ไหม" ผมกังขา กราฟยักคิ้วให้เป็นคำตอบ

คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ตั้งอยู่ลึกเข้าไปก่อนถึงวัดฝายหิน จากประตูคณะวิศวกรรมศาสตร์ตรงไปเจอหอนาฬิกาใหญ่ เลี้ยวซ้ายตามวงเวียนแล้วตรงไปจนสุดทางจะเห็นที่จอดรถและซุ้มทางเข้าทำจากคอนกรีตทาสีเทาทรงหน้าจั่วบ้าน ผมมารู้ภายหลังว่ามันถอดเส้นรูปมาจากปากกาหัวแร้ง เมื่อลอดผ่านเข้าไปจะถูกขนาบด้วยผนังก่ออิฐมอญไม่ฉาบผิวกับผนังกระจกของห้องจัดนิทรรศการ อาคารนั้นสร้างขึ้นโดยเว้นที่ว่างส่วนกลางเป็นลานอิฐโค้งเป็นวงกลม ล้อมด้วยทางเดินขึ้นวนตามเส้นรอบรูปจากพื้นชั้นหนึ่งจนถึงชั้นห้า หลังคาของพื้นลานอิฐนั้นทำจากเหล็กประกอบกันเป็นโครงคล้ายกับแกนของร่ม เดาว่านั่นเป็นที่มาของชื่อลานร่มที่กราฟใช้เรียกอยู่บ่อย ๆ

ผมมาที่นี่หนล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้วในงานศิลป์จุ่ม มันเป็นพิธีสืบชะตาร่วมกับวันไหว้ครูที่ทางคณะสถาปัตย์จัดขึ้นทุกปี อาคารถูกตกแต่งด้วยผ้าวาดสัญลักษณ์พร้อมประดับร่มขนาดใหญ่ลวดลายเฉพาะและดอกไม้ สายสิญจน์ถูกตีเป็นกรอบตารางเหนือหัว ผู้เข้าร่วมทั้งศิษย์เก่าและศิษย์ปัจจุบันรวมถึงครูอาจารย์ต่างสวมชุดไทยและชุดพื้นเมือง ผมเองไม่ทราบที่มารายละเอียดยังรับรู้ได้ว่าเป็นวันสำคัญจึงค่อนข้างทำตัวไม่ถูกเมื่อได้รับหน้าที่ตากล้องจำเป็นให้เพื่อนสนิทเดินถ่ายรูปกับหญิงสาวคนนู้นคนนี้ไปทั่วงาน อย่างไรก็ดีผมพอรู้จักเพื่อนพี่น้องร่วมคณะของกราฟบ้างรวมถึงเสื้อม่อฮ่อมสีครามที่เขาโยนให้สวมก่อนเข้างานที่ช่วยกลมกลืนฐานะของผมไป ครั้นไม่มีพิธีการใดบรรยากาศภายในคณะสถาปัตย์จึงค่อนข้างเงียบ ผิวอาคารบางส่วนที่ไม่ถูกทาสีเผยอายุการใช้งานไม่ต่ำกว่ายี่สิบปี ท่องานระบบเหนือหัวเปลือยเปล่าไม่มีการตีฝ้าบนเพดาน บรรยากาศคล้ายอยู่ระหว่างการก่อสร้างเสียมากกว่า ติดจะร้างเสียด้วยซ้ำเมื่อผมยังไม่เห็นนักศึกษาเดินเพ่นพ่านซักคนเดียว ไม่นับสุนัขสีขาวที่ป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ไกลที่นี่ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นแล้วนอกจากผม

เวลาล่วงไปเกือบชั่วโมงแล้วแม้เพื่อนสนิททิ้งท้ายว่าไม่นาน นอกจากอุณหภูมิความร้อนที่เพิ่มสูงขึ้นผมเองก็ชักร้อนใจซะแล้ว เข็มสั้นเกือบหยุดที่เลขเก้าเมื่อผมเห็นหญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ซุ้มทรงปากกา จำได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นของกราฟแต่ผมนึกชื่อไม่ออก เธอโบกมือทักทายก่อนจะก้าวกระโดดขึ้นบันไดไปสวนทางกับกราฟที่เดินเอื่อย ๆ ลงมาในที่สุด เขาไม่บอกผลลัพธ์ทันทีแต่ผมเกรงว่ามันอาจไม่ถูกต้องหรือไม่ถูกใจเจ้าตัวเท่าไหร่ 

"มึงเลือกทำเรื่องนี้เพราะน้องจริงเหรอวะ" ผมถาม

"ส่วนหนึ่ง ทำไมวะ" เขาตอบทันควัน

"มึงไม่เห็นจำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครเลย ถึงกูจะไม่ค่อยเข้าใจคอนเซ็ปต์งานที่ผ่านมาของมึงแต่มันก็ไม่ได้แย่ ยังเป็นพื้นที่แล้วก็ทำหน้าที่ของงานได้ไม่ใช่เหรอ"

"ถูกของมึงแต่ไม่ใช่แค่นั้นหรอก อีกส่วนคืออยากท้าตัวเองด้วย กูยังไม่เคยทำงานตามกรอบขนาดนี้ พอได้ทำจริงมันมีเรื่องให้คิดเพิ่มขึ้นเยอะเลย ไม่ใช่แค่อาคารหลังหนึ่งหรือสิ่งปลูกสร้างอย่างหนึ่ง คอนเซ็ปต์มันจะมีหรือไม่มีก็ได้แต่ฟังก์ชั่นหรือว่าการใช้งานก็เป็นเรื่องจำเป็น" กราฟว่าขณะใช้มือตบไปตามกระเป๋าเสื้อและกางเกง ผมรู้โดยไม่ต้องเอ่ยปากว่าเขาหาบุหรี่จึงยื่นซองที่อยู่ในกระเป๋าหลังของตัวเองให้

"โรงเรียนประถมที่มึงทำจะได้แตกต่างจากที่อื่นน่ะเหรอ"

"ถ้าว่ากันภายนอกแตกต่างหรือไม่มันอาจเป็นเรื่องการออกแบบ แต่ที่ตามมาในงานล่ะ กฏหมายควบคุม ความปลอดภัย ไหนจะเรื่องค่าใช้จ่ายอีก กูต้องคิดว่าพื้นที่นี้ วัสดุนี้ถ้าเด็กมาใช้งานมันจะเป็นอันตรายไหม บันไดทางขึ้น ระเบียงกันตก มันปลอดภัยกับลูกหลานเขาไหม แล้วหลักสูตรโรงเรียนกูจะใช้แบบไหน ไอ้เรื่องยิบย่อยพวกนี้อีกเยอะแยะเลยที่กูทำอยู่  ไม่ใช่แค่ออกแบบอาคารแล้วจบเลยนะ นี่กูกำลังรับผิดชอบอนาคตกับชีวิตของคนถ้ามันสร้างจริงขึ้นมา - สัxเอ้ย มึงเชื่อไหมกูไม่เคยคิดว่าโปรเจคที่ผ่านมาจะสร้างได้จริงเลย"

ผมนึกถึงโปรเจคก่อน ๆ ของเขาแล้วหัวเราะขึ้นมา "ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้ แต่ใครจะมาลงทุนสร้างอาคารทรงเฉี่ยว โค้งไปเว้ามาแบบนั้นวะ มึงไม่ใช่ซาฮา ฮาดิดไง แต่ถ้ามันมีเหตุผลมีที่มาที่ไปในการกระทำล่ะ มึงตอบกูได้ไหมว่ามึงเจาะรูบนเพดานเป็นรูปวงกลมทำไม" ผมถามเขา ใจจริงผมค่อนข้างชอบงานชิ้นนั้นเลยล่ะ มันเป็นงานที่พักอาศัยและพื้นที่ทำงานสำหรับศิลปินซึ่งตั้งอยู่บนเชิงเขา

"จะว่าไปกูตลกที่ทำอาคารฟอร์มแปลก ๆ แบบนั้นเหมือนกันว่ะ ทำงานสนองตัวเองฉิxหาย ไม่รับผิดชอบต่ออะไรเลย แต่ก็ถูก มันมีเหตุผล ที่กูกำลังจะพูดถึงคือถ้าธีสิสของกูมันเกิดเป็นจริง คอนเซ็ปต์ห่าเหวอะไรของกูมันไม่มีประโยชน์หรอกถ้ามันใช้งานไม่ได้ตามที่คิดหรือที่ควรจะเป็น และถ้าก่อสร้างออกมาวันหนึ่งมันพังขึ้นมา - "

"มึงก็ทำลูกเต้าเขาตายไง กลายเป็นโรงเรียนผี มีสิ่งมหัศจรรย์เจ็ดอย่าง ฮาโลวีนผีออกมาล่า"

"กูถึงต้องรับผิดชอบในฐานะสถาปนิกไงครับ ถุย - " กราฟสบถคำตามมาอีกระลอก

"แล้วอาจารย์ว่ายังไง" ผมถาม ทำต่อไป เป็นคำตอบ

"ทำต่อไป ทำต่อไป ทำต่อไป พูดง่ายฉิx แล้วให้กูรอเป็นชั่วโมง"

"สัx คราวที่แล้วเขาบอกให้ทำมาใหม่ กูว่าทำต่อไปฟังดูดีกว่าเยอะเลย" กราฟว่า ผมหัวเราะตามจนตัวงอ

กราฟที่ผมรู้จักมาตั้งแต่เล็กเป็นเช่นนี้ บางครั้งตัดสินใจรวดเร็ว แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือแย่เขารับผิดชอบมันเสมอ ทั้งมั่นใจในตัวเองขณะเดียวกันเชื่อมั่นในผู้อื่น ผมจึงนับความเงียบงันที่เกิดกับเขาบางหนว่าเป็นสัญลักษณ์การเติบโตของอีกฝ่าย ชายหนุ่มนิ่งขึ้น เงียบขึ้น ใจเย็นขึ้น (ถึงจะชอบหยิบฉวยเสื้อผ้าไปใส่บ้างเหมือนเดิม ซึ่งผมเอาคืนด้วยการยึดหมวกใบโปรดของกราฟไปในบางวันที่ต้องการ) แต่เมื่อเจอปัญหาเขามีทางแก้ที่ดีเสมอ เช่นที่เขามีที่ทางออกให้กับผมไม่ว่าจะกี่ครั้งตาม หนนี้ผมหวังว่าเขาจะเลือกทางถูกเช่นกัน