เมฆหมอกขาวคล้อยต่ำปกคลุมแนวเขาจนไม่เห็นยอดดอยสุเทพ ภาพฉายแผ่นหลังของปอนด์นั่งอยู่บนสันอ่างหันหลังให้กับถนน ผู้คนเดินผ่านฉากไปมาทั้งนักศึกษาหนุ่มสาว นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ นักวิ่งมาราธอนที่มาฝึกซ้อม เจ้าของที่พาหมามาเดินเล่น และครอบครัวพ่อแม่ลูก พายเดินเข้ามาจากทางขวา ปอนด์เงยหน้าขึ้นมองเธอค่อย ๆ นั่งลงกับพื้นหญ้าใกล้ ๆ เขา

เป็นยังไงบ้างครับ

ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้แย่เกินไป (เงียบไปครู่หนึ่ง)

วันก่อนขอโทษนะที่ทำให้มาเห็นอะไรแบบนั้น แล้วก็เมื่อวานด้วย

ขอโทษทำไม เมื่อวานเราก็ไม่ได้นัดกันซักหน่อย

ฮ่าฮ่า โทษที

ได้เจอกันทุกวันพอเมื่อวานไม่เจอมันก็เลยรู้สึกแปลก ๆ

(ยิ้มกว้าง ทำหน้าโล่งใจ)

นึกว่าผมคิดไปคนเดียวซะอีก - แล้วมานี่ได้ยังไงครับ

เมื่อกี้แวะไปที่บ้าน กราฟบอกว่าแกน่าจะอยู่อ่างแก้วเลยลองขับรถผ่านมาดู

เห็นหลังจากไกล ๆ คิดว่าน่าจะใช่

ที่จริงโทรหรือไลน์มาก็ได้ ถ้าไม่เจอผมที่นี่จะทำยังไง

(หัวเราะคิกคัก)

นั่นซิ ก็คิดว่าน่าจะเจอ

หวังน่ะ

หวังว่าจะได้เจอแก

ตัดมาเป็นภาพบนผิวน้ำที่นิ่งสงบก่อนจะเกิดระลอกกระเพื่อมจากหยาดฝน หยดที่หนึ่ง หยดที่สอง ฝนโปรยแผ่วเบา เสียงพื้นหลังอื่น ๆ ในฉากค่อย ๆ เงียบลง ภาพกว้างปอนด์ทำท่าจะลุกขึ้นแต่พายหยิบร่มพับสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าผ้าแล้วกางมัน ทั้งคู่ปลอดภัยจากน้ำตาฟ้า

เตรียมพร้อมเชียว

(อมยิ้ม)

ก็หน้าฝนนี่นา

ปอนด์หัวเราะนิด ๆ พายยิ้มกว้างก่อนจะเหลือเพียงรอยยิ้มเศร้า ๆ เธอก้มหน้าหลบสายตาไปที่พื้นหญ้ารอบตัว ภาพแคบเห็นด้านหน้าของปอนด์และพาย เพราะขนาดจำกัดของร่มทำให้ไหล่สองคนแทบจะอยู่ชิดกัน พายถือร่มด้วยสองมือ

เขาตกลงกันแล้วน่ะ อาทิตย์หน้าเรื่องหย่าก็คงเรียบร้อย

(กลืนน้ำลายอึกใหญ่) ขอโทษนะที่ต้องมาฟังเรื่องแบบนี้

ขอโทษอีกทำไม

พาย ที่จริงมันก็เป็นแค่เอกสารแผ่นหนึ่ง เหมือนทะเบียนสมรส

แต่ความรู้สึกมันไม่ได้ตัดขาดกันง่าย ๆ แค่ลงลายเซ็นแบบนั้นหรอก

(ถอนหายใจ) เรารู้

ที่จริงไม่ได้อยากมาคุยเรื่องนี้เลย มันเหมือนเราเอาความรู้สึกแกมากรอกลับหลังอีกรอบ

ทั้งที่แกไม่ได้เกี่ยวด้วยซ้ำ แต่เรา - เราขอโทษ - เราก็ไม่เคยเอาเรื่องที่บ้านมาปรึกษาใคร

พูดตามจริงเราไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยซ้ำ

ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษแล้ว

พายหันมาสบตาอีกฝ่าย กำลังอ้าปากจะพูดต่อแต่ปอนด์ตัดบทซะก่อน

มันไม่ใช่ความผิดพายนะ เราไม่ได้ทำอะไรผิด

มันเป็นเรื่องที่เขาต้องตัดสินใจกัน - สองคน -

(เม้มริมฝีปาก)

นั่นซิเนอะ

.

.

.

(เปลี่ยนไปทำเสียงเข้ม)

แล้วอย่าไปเล่าให้กราฟฟังนะว่าเคยเห็นเราร้องไห้

(เหวอไปเล็กน้อย) แน่อยู่แล้ว

เรื่องแบบนี้จะไปเล่าทำไมล่ะ

ก็เราเคยเมาแล้วร้องไห้ ... ไอ้กราฟแซวเราเป็นปีเลย

นี่ถ้ามันไม่ได้อยู่บ้านนั้นต่อคงไม่เลิกล้อเราแน่อะ

(กลั้นหัวเราะ) เดี๋ยวนะ

นี่เป็นประเภทเมาแล้วร้องไห้เหรอเนี่ย

(หัวเราะเขิน)

อย่าแซว !

.

.

.

ปอนด์มีแฟนรึยัง

ปอนด์ชะงัก หันไปมองพายแต่ยังไม่ตอบคำถามทันที

รู้ไหมคนที่เราเคยชอบ ... ที่จริงตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ ...

แต่ในเวลาที่เราต้องการเขามากที่สุด เขาไม่เคยอยู่ตรงนี้เลย

(นิ่งไปพักใหญ่)

แฟนเก่า ?

(หัวเราะเสียงดัง)

ไม่ใช่ ... เพื่อนน่ะ

.

.

.

ภาพกว้างจับที่แผ่นหลังของทั้งคู่ เสียงฝนกระหน่ำดังขึ้นแต่ทั้งสองคนยังพูดคุยกันไม่จบ ลมแรงทำให้ปอนด์เอื้อมมือไปกุมร่มไว้อีกคน พายชะงักไปเล็กน้อย ไม่ทักท้วง แต่พายุก็พัดรุนแรงขึ้นจนร่มคันเล็กปกป้องคนสองคนไม่ได้แล้ว ทั้งคู่ลุกขึ้นออกวิ่งไปจากตำแหน่งเดิมด้วยเสียงสบถปนขำ ปอนด์หัวเราะที่ในที่สุดเขาและเธอก็เปียกปอนฝนอยู่ดี

(ตะโกนแข่งกับเสียงฝน)

ทำไมอยู่ด้วยกันแล้วฝนตกทุกที !

(หัวเราะตลกปนกลุ้ม)

ผมไม่รู้ !

(เสียงดัง)

แล้วอยู่ตรงนี้ได้ไหม !

(เสียงดังกลับ)

ว่าอะไรนะ !

(เสียงดังขึ้น)

แล้วให้ผมอยู่ข้างพายได้ไหม !!

(หัวเราะร่วน)

ตามใจ !!!